Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Ποτέ οι αριστεροί δεν ήταν κατά της αριστείας, αλλά και τα παιδιά τους σπούδαζαν και πρώτευαν!

Χωρίς κατηγορία στις 09/08/2017

Αριστερά και αριστεία

|> Δημήτρης Καπράνος

|> Τον κ. Γαβρόγλου δεν τον γνωρίζω. Δεν έτυχε, παρότι γνωρίζω αρκετούς συναδέλφους του. Πολιτικούς και καθηγητές Πανεπιστημίου. Ο υπουργός μεγάλωσε -όπως μαθαίνω- στην Κωνσταντινούπολη. Το βιογραφικό του είναι πλούσιο και αξιοζήλευτο. Υπήρξε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Γνωστικό αντικείμενο: Ιστορία των Επιστημών και της Τεχνολογίας. Σπουδές ζηλευτές, σε μεγάλα Πανεπιστήμια του Εξωτερικού και στο Πολυτεχνείο της Πόλης, θητεία στο ΚΚΕ Εσωτερικού, τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ. Άνθρωπος με παιδεία, με άνεση στην ομιλία και με γνώση τόσο των ελληνικών, όσο και ξένων γλωσσών. Είναι (και φαίνεται από τις πράξεις και τους λόγους) αριστερός. Ας μου επιτρέψει, όμως, μια μικρή παρέμβαση.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κοκκινιά, σε μια περιοχή όπου η Αριστερά επικρατούσε κατά κράτος μέχρι και πριν λίγα χρόνια. Μεγάλωσα με παιδιά αριστερών. Όταν έγινε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, το 90% των ανδρών της γειτονιάς μας συνελήφθησαν. Άλλοι αφέθηκαν γρήγορα ελεύθεροι, άλλοι έλειψαν σε “διακοπές” για χρόνια. Από το δημοτικό σχολείο, θυμάμαι τα παιδιά των αριστερών. Θα πρέπει να πω ότι οι περισσότεροι από τους εργάτες των -πολλών τότε- εργοστασίων της περιοχής (Παπαστράτος, Κεράνης, Ρετσίνας, ΕΛΣΑ, Ταμπάκικα, Εργοτάξιο ΣΕΚ-ΣΠΑΠ), που ήταν αριστεροί, έστελναν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία, “για να μάθουνε καλύτερα γράμματα και να τρώνε και να διαβάζουν μέσα“, αφού εκείνοι επέστρεφαν απόγευμα από την σκληρή εργασία τους.

Μεγαλώνοντας, λοιπόν, στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο, με παιδιά αριστερών, θυμάμαι ότι ήταν από τα πιο καθαρά, τα πιο μελετηρά, από τα πιο συνεπή αλλά και από τα πιο “σκληρά” στην άμιλλα για την διάκριση. Μεγάλωσα με την πεποίθηση ότι τα παιδιά των αριστερών ήταν από τους καλύτερους -αν όχι οι καλύτεροι- μαθητές, ότι επεδίωκαν να ξεχωρίζουν, πιθανότατα και επειδή η τότε μετεμφυλιακή κοινωνία είχε “στιγματίσει” τους γονείς τους. Ουδέποτε -σας βεβαιώ- παρατήρησα παιδί αριστερού ή αργότερα φίλο μου, προσκείμενο στην Αριστερά, που να τάσσεται υπέρ της ήσσονος προσπάθειας ή να μιλά για κατάργηση της “αριστείας”.

Αντίθετα, θυμάμαι συμφοιτητές μου, αριστερούς με πατέντα και αγώνες, να διεκδικούν την διάκριση με πείσμα και συνήθως να την επιτυγχάνουν. Αυτές τις κουταμάρες, που ακούω και διαβάζω σήμερα, ως “πεποιθήσεις” της Αριστεράς, εγώ δεν τις άκουσα ποτέ μου, ούτε όταν μετείχα ενεργώς σε παρέες και συζητήσεις, με αμιγώς αριστερή (πλην εμού, ίσως, που ήμουν από τους “αμφισβητίες”) σύνθεση. Και θυμάμαι πάντα με συγκίνηση τα τέσσερα παιδιά του απέναντί μας, αριστερού, καφετζή από την Κεφαλονιά, που όχι μόνο σπούδασαν όλα, αλλά και πρώτευαν, κάνοντας τον πατέρα τους περήφανο! Δεν είναι “αριστερά” όσα ακούγονται τελευταία. Δόλωμα για ψήφους από τα καφενεία είναι, νομίζω…

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: