Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Όταν ο Κ. Στεφανόπουλος τραγουδούσε στην Τεχεράνη “Μη μιλάς άλλο γι΄αγάπη”!

FLASH στις 29/11/2016

Επίσημη προεδρική επίσκεψη 

kapranos d

|> Δημήτρης Καπράνος

Θα σας διηγηθώ μια μικρή “περιπέτεια”, επί προεδρίας Κωστή Στεφανόπουλου…
Ήταν το πρώτο επίσημο ταξίδι Έλληνα Προέδρου στην Περσία και είχε διάρκεια τεσσάρων ημερών. Τεχεράνη, Ταυρίδα, Περσέπολη, Ισφαχάν…

Την τελευταία ημέρα, επιστρέψαμε νωρίς το απόγευμα στο ξενοδοχείο και καθίσαμε –μεγάλη αποστολή– στο τεράστιο σαλόνι για ξεκούραση. Ξαφνικά, το πονηρό μάτι του Γιώργου Βότση, πέφτει σε ένα παλιό πιάνο με ουρά. “Δεν πας να καθίσεις, να πούμε κανένα τραγούδι; Αλκοόλ δεν μας δίνουνε, ας κάνουμε κέφι με τις πορτοκαλάδες!” μου λέει. “Τι λες; Εδώ απαγορεύεται η δυτική μουσική! Θα μας μπαγλαρώσουνε!” αποκρίνομαι, αλλά εκείνος έχει ανάψει! “Ποιος θα μιλήσει, ρε όταν είναι εδώ μαζί μας ο Πρόεδρος;“, μου λέει και πλησιάζει τον Στεφανόπουλο. Εκείνος του γνέφει καταφατικά και ο Γιώργος με πάει σέρνοντας στο όργανο! Το ανοίγω. Γερμανικό! Το δοκιμάζω. Τέλεια χορδισμένο!

Παίζω την εισαγωγή από το “Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι“, σηκώνει ο Βότσης κάποιες από τις κυρίες της συνοδείας με πρώτη τη γυναίκα του και στήνεται η χορωδία. Σεγκόντο εμείς, μπροστά τα κορίτσια!

Έρχεται η “Μαργαρίτα η μαγιοπούλα“, παρελαύνει ολόκληρος ο Μίκης, τα άπαντα του Μάνου, περνάμε στον Ξαρχάκο, του οποίου τη “Βαρκαρόλα” ελάχιστοι  (και ο Γιώργος!) γνωρίζουν να τραγουδήσουν, έρχεται το “Άσπρη μέρα και για μας“, μπαίνει στο τραγούδι και ο Πρόεδρος, μαζί και ο Αυγουλέας, τότε γενικός γραμματέας, που ζητάει επίμονα και “Μπιτλς”!Εγώ, όμως, έχω κολλήσει στον Μαρκόπουλο και αντηχεί η αίθουσα από “Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα” και τα “Μαλαματένια λόγια“.

Έχοντας προϋπηρεσία στη μουσική αλλά και με ατέλειωτες ώρες σε πάρτι φίλων στο κοντρέρ, ξεσκονίζω τη μνήμη, έρχεται ο Κουγιουμτζής, από κοντά ο Σαββόπουλος. Ο Πρόεδρος τραγουδάει “Μη μιλάς άλλο γι΄αγάπη” (από τη θέση του, φυσικά, όχι όρθιος όπως οι υπόλοιποι, που διαγκωνίζονται για “παραγγελιές”). Έρχεται και το “Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας” και το ρωμαίϊκο γλέντι έχει ανάψει!

Κι αφού έχουμε φτάσει μέχρι τον Καζαντζίδη (“Το μερτικό μου απ’ τη χαρά“) κάνουμε και το χατίρι των ροκάδων και περνάμε στους “Μπιτλς”, με “Λετ ιτ μπι” και “Γιέστερντεϊ“…

Καλά, πρέπει να δεις τις φάτσες των φρουρών, αλλά και του προσωπικού“, μου λέει ένας συνάδελφος, αλλά εγώ βλέπω μόνο πλήκτρα και πιάνω την εισαγωγή του “Σι ιζ ε ρέϊνμποου” των Στόουνς.

Να δεις πώς κουνιέται η ρεσεψιονίστα!“, μου λέει ο Πάνος, αλλά πού να τη δω εγώ, καρφωμένος!

Το πάρτι κράτησε πέντε ώρες! Το πρωί, φεύγοντας, μια υπάλληλος μου φίλησε το χέρι. “Ινς Αλλάχ“, μου λέει. “Δεν μου το ζήτησες, θα στο έπαιζα!” της είπα και γελάσαμε…

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: