ΑΡΘΡΟ

|> Πικρές και “απαγορευμένες” αλήθειες, μέσα σε περίπου 400 λέξεις, γράφτηκαν στο χθεσινό “Κάπου πήγα, κάτι είδα” της δεύτερης σελίδας της “Δημοκρατίας” με την υπογραφή “Η Ακίς”. Πικρές αλήθειες, διότι κάτι τέτοιες κουβέντες συνήθως δεν γράφονται αλλά λέγονται μόνον σε φιλικά πρόσωπα. Και “απαγορευμένες”, διότι ο γράφων κινδυνεύει να του κολλήσουν μύριες ταμπέλες για τα πολιτικά του “πιστεύω”, όπως π.χ. οι μεν να τον χαρακτηρίζουν δεξιό, οι δε αριστερό και… “διηγώντας τα, να μελαγχολείς“, όπως είναι και είναι ο τίτλος του άρθρου. Γράφει:

Μου λέει καλός συνάδελφος και φίλος: “Βαρέθηκα! Αισθάνομαι πλέον ηλίθιος, που ανήκω στην μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη! Ναι, είμαι ηλίθιος, γιατί αν είχα περάσει από ΚΝΕ, ΚΚΕ μ-λ, ή ΜΛ-ΚΚΕ, από “Ρήγα” ή ΚΚΕ Εσ. ή από όποιο άλλο κομμάτι της αριστεράς, δεν θα βρισκόμουν στο σημερινό κατάντημα, να εξαρτώμαι, δηλαδή, από τα κέφια του ΑΤΜ ή του αν θα κάνει ένα νεύμα ο υπουργός για να μας βάλουν στον λογαριασμό την επικουρική.

Αισθάνομαι ηλίθιος γιατί τους ακούω, στα ραδιόφωνα, τις τηλεοράσεις, αλλά και τους διαβάζω, στα “φιλελεύθερα” φύλλα, εκείνους που μπήκαν “από το παράθυρο”, ως κνίτες, αριστεροί, προοδευτικοί και με όποια άλλη προβιά, τότε, που ο Μητσοτάκης πίστεψε ότι θα τους κάναμε συμμάχους. Και γέμισαν τα δημοτικά ραδιόφωνα, μπου έφτιαξαν οι εκλεγμένοι με την ΝΔ δήμαρχοι, αριστερούς και “προοδευτικούς”, εμφανίστηκαν κάτι παλαιοί κνίτες, που είχαν ξαφνικά ανακαλύψει τον φιλελευθερισμό και μας έκαναν και μάθημα(!) σε εμάς, που είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό από την ερυθρά επέλαση!

Κι όταν άρχισαν οι παραδοσιακές “δεξιές” εφημερίδες να περνούν στα χέρια επιχειρηματιών, νάτους πάλι οι ίδιοι, να κάθονται στα γραφεία, εκεί που κάθονταν παλιότερα άνθρωποι, που πίστευαν στην ελευθερία της γνώμης κι όχι στην παντοδυναμία του χρήματος. Κι έβλεπα τον παλιό κνίτη να αρθρογραφεί και τον ιδιοκτήτη της εφημερίδας να του κάνει τεμενάδες κι αναρωτιόμουν αν είχα κάνει λάθος! Και τους ξαναβλέπω τώρα, να αρθρογραφούν κατά του Καραμανλή, να φτιάχνουν το έδαφος για το πάντρεμα της ΝΔ με το σημιταριό και καθώς κοιτάζω της απλησίαστε βιτρίνες, δίνω κι ένα κρυφό φάσκελο στον εαυτό μου, για την πίστη και την αφοσίωση στην “παράταξη”, η οποία ΠΟΤΕ και ΠΟΥΘΕΝΑ δεν στάθηκε δίπλα στους ανθρώπους που θεωρούσε “από χέρι δικούς της” αλλά πάντα έβαζε και βάζει πλάτη στους “ετεροδημότες” και στους “παρεπιδημούντες”.

Κι άκουγα προχθές μια από τις κυρίες που ανέδειξε το ραδιόφωνο του Μίλτου Έβερτ, να γαυγίζει και να ωρύεται εναντίον του Τραμπ και να προβλέπει -με χαιρεκακία- την ανατροπή του λόγω του… θεατρικού έργου που ανεβάζει ο Μάικλ Μουρ! Και μπαίνω στα “σόσιαλ μίντια” και βλέπω τον πρόστυχο πόλεμο κατά του Κώστα Καραμανλή από τα απομεινάρια του Σημίτη αλλά και από ακραία νεοφιλελεύθερα (πρώην αριστερά) γατιά και αναρωτιέμαι πού είναι η “Μεγάλη παράταξη” που έφτιαξε ο Καραμανλής και οργάνωσε ο Μητσοτάκης, που μάζευε με ένα τηλεφώνημα χιλιάδες λαού και έτρεμε η γη! Και κοιτάζω στον τοίχο τα παράσημα του πατέρα μου και κάποιες παλιές φωτογραφίες, από την εποχή που η Ελλάδα κάλπαζε και μελαγχολώ. Αλλά δεν βγαίνει τίποτε…”.