Γιατί δεν γυρίστηκε έγχρωμη η ταινία – Τι είπαν Κονιτσιώτης και Γεωργιάδης

|> Τα “Κορίτσια στον ήλιο” σίγουρα είναι μία ταινία για την οποία μπορεί να καυχάται ο Ελληνικός Κινηματογράφος και οι σημερινοί κινηματογραφιστές να ψάχνουν για να δουν πώς γυρίστηκε μία τόσο μεγάλη δημιουργία με τόσο λίγα χρήματα. Δεν είναι μόνον τα… «μύγδαλα» και η μουσική με τα τραγούδια της που έμειναν. Είναι ένα σύνολο προϊόντων της 7^ης Τέχνης, που κάνουν την ταινία να είναι πάντα παρούσα στο μέλλον!

|> Παντελής Π. Ξανθίδης

Το καλοκαίρι του 1967, αν και δεν ήταν εκ των καλυτέρων της Ελλάδας, παρ΄όλα αυτά ήταν μία εποχή που άρχισε να κινείται ο τουρισμός και να υπάρχουν “καμάκια” με… τήβεννο!

Όμως το σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη που είχε στα χέρια του ο Κλέαρχος Κονιτσιώτης, μπορεί να μην είχε κανένα “καμάκι”, αλλά διέθετε στοιχεία που χαρακτήριζαν τα τότε ελληνικά καλοκαίρια…

Το σενάριο επιζητούσε νησί και ο Γιάννης Βόγλης υπέδειξε του Κλέαρχου Κονιτσιώτη την Άνδρο, όπου είχε τις “άκρες” για φτηνή διαμονή. Και μαζί με την κοντινή Σαλαμίνα, αποτέλεσαν τα φυσικό σκηνικό της ταινίας.

Αυτή η μεγάλη κινηματογραφική δημιουργία, είχε το μειονέκτημα, που δεν ήταν έγχρωμη. Κατά κάποιους “κουλτουριάρηδες” της εποχής, αυτό εθεωρείτο “συν”, αλλά για όσους έβλεπαν ένα έργο Τέχνης και από εμπορικής πλευράς υπήρχε διαφορετική γνώμη.

Λέγεται ότι η ταινία γυρίστηκε ασπρόμαυρη επειδή έτσι επέμενε ο Βασίλης Γεωργιάδης! Όμως δεν είναι έτσι και καταθέτω δύο προσωπικές μαρτυρίες:

• Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν ένα βράδυ στο “ιστορικό” γραφείο τού Κώστα Καραγιάννη, της οδού Σουλτάνη των Εξαρχείων, ήταν μέλος της παρέας ο Κλέαρχος Κονιτσιώτης. Κάποια στιγμή η κουβέντα έρχεται για τα “Κορίτσια στον ήλιο” και λέει ο Καραγιάννης στον Κονιτσιώτη: “Αν γύριζες την ταινία έγχρωμη θα είχε σκίσει παγκοσμίως!”. Και ο Κλέαρχος του απαντά: “Αφού ξέρεις ρε Κώστα!”.
• Ήταν γύρω στο 1992-93, όπου στο “Piccolo” (πλ. Κολωνακίου) και στο “Dolce” (Α. Διονύσιος – νυν “Φίλιον”, κατά τις επτά με οκτώ πίναμε τα πρωινά εσπρασάκια μας με τον Βασίλη Γεωργιάδη. Σε ένα από τα δύο εκείνα στέκια της εποχής, η κουβέντα είχε έρθει στον Κλέαρχο Κονιτσιώτη. Όταν ρώτησα τον Βασίλη Γεωργιάδη, πώς και αυτός ο “πρίγκηπας” (έτσι αποκαλούσαν τον Κλέαρχο) δεν έκανε την ταινία έγχρωμη, ο Γεωργιάδης δεν είπε ότι επέμενε εκείνος για το Μ/Α. Αλλά με την ευγένεια που διέκρινε αυτόν τον άρχοντα της 7ης Τέχνης, μου έδωσε να καταλάβω ότι υπήρχε κάποιο οικονομικό πρόβλημα. Όμως, συμπλήρωσε, ότι για τον ίδιο ήταν μία πρόκληση, καθώς έπρεπε μέσα από το “γκρίζο” της οθόνης να ξεπηδάνε τα χρώματα. Κι αυτό επειδή υπήρχαν οι απαιτούμενες προδιαγραφές για να δημιουργήσει ένα φιλμ, όπως θα το ήθελε!

Τα «Κορίτσια στον ήλιο» που μέχρι σήμερα ακόμη «κόβουν εισιτήρια», έχουν αποσπάσει 4 βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1968 (Καλύτερης Καλλιτεχνικής ταινίας, Μουσικής, Β’ Ανδρικού Ρόλου στον Κώστα Μπάκα και Ειδική Μνεία Β’ Ανδρικού Ρόλου), ενώ το 1969 ήταν υποψήφια για «Χρυσή Σφαίρα» Καλύτερης Ξένης Ταινίας, από την Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου του Χόλλυγουντ. Την ίδια χρονιά πήρε το Χρυσό Βραβείο του Φεστιβάλ Μεσογειακού Κινηματογράφου του Ραμπάτ (Μαρόκο).

Για να μην ξεχνιώμαστε οι άνθρωποι που δημιούργησαν αυτό το αριστούργημα της 7ης Τέχνης, είναι:

Παραγωγή: Κλέαρχος Κονιτσιώτης, Σκηνοθεσία: Βασίλης Γεωργιάδης, Σενάριο: Ιάκωβος Καμπανέλλης, Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος, Στίχοι: Γιώργος Παπαστεφάνου, Φωτογραφία: Νίκος Γαρδέλης, Μοντάζ: Αριστείδης Καρύδης-Φουκς, Βοηθ. Σκηνοθέτη: Νίκος Κουτελιδάκης, Ηλίας Μυλωνάκος, Βοηθ. Δ/ντή Φωτογραφίας: Νίκος Παϊζάνος, Μακιγιάζ: Γιώργος Σταυρακάκης, Μηχανικός Ήχου: Γιάννης Σμυρναίος, Δ/ντής Παραγωγής: Γιάννης Πετροπουλάκης.

Πρωταγωνιστές: Γιάννης Βόγλης, Αν Λόνμπεργκ, Βαγγέλης Καζάν, Μιράντα Μυράτ, Κώστας Μπάκας, Κώστας Μπακοδήμος, Ελπίδα Μπραουδάκη, Βαγγέλης Σάκαινας. Τραγούδι: Μαρία Δημητριάδη, Fefe.