“Γκράφιτι” και μουτζούρες

|> Δημήτρης Καπράνος

|> Έτυχε και όλα μου τα (τέσσερα) αδέλφια διαμένουν μονίμως στο Ηνωμένο Βασίλειο. Απ’ άκρου εις άκρον, από την Σκωτία μέχρι το Λονδίνο… Έρχονται κατά διαστήματα στην Ελλάδα και κάθε φορά αισθάνονται ότι τα πράγματα είναι χειρότερα…

“Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο βρώμικοι οι τοίχοι της Αθήνας. Συνθήματα, κακότεχνες ζωγραφιές, ύβρεις και χυδαιότητες, οπαδικά συνθήματα και απειλές κατά αντιπάλων. Όλα αποτυπώνονται στους τοίχους της Αθήνας. Δεν υπάρχει κανείς να την νοιάζεται και την προσέχει;“, αναρωτήθηκε ο μικρότερος αδελφός μου, καθηγητής στο Πολυτεχνείο του Σέφιλντ και σε εκείνο της Οζάκα, όπου δεν έχουν… Καμίνη!

Για να είμαι ειλικρινής, είχα ξεχάσει πόσο βρώμικη είναι η Αθήνα! Μάλλον έχουμε συνηθίσει την βρωμιά (κάποιοι θα μιλήσουν για μιθριδατισμό) και δεν μας προκαλεί πλέον εντύπωση…

Παρατήρησα κι εγώ, λοιπόν, καθώς περπατήσαμε επί πολύ μαζί συζητώντας, ότι δύσκολα βρίσκεις τοίχο που δεν είναι “γραμμένος”, δύσκολα βρίσκεις περίφραξη που δεν έχει στολισθεί με διάφορα “γκράφιτι”, άλλα ακαταλαβίστικα κι άλλα “αντιεξουσιαστικά’, που εσχάτως φοριούνται πολύ…

Και θυμήθηκα, αυτομάτως, κάποια χρόνια παλιότερα, που βλέπαμε μάλλον με συμπάθεια κάποιες “επιγραφές” στους τοίχους και θαυμάζαμε την ευφυΐα των “γραφιστών”…

Μάλιστα ο συνάδελφος και πρώην βουλευτής Γιάννης Δημαράς, είχε εκδώσει και ένα χαριτωμένο βιβλίο με τίτλο “Εμπρός στον έτσι, που χάραξε ο τέτοιος“, σύνθημα που είχε δει σε τοίχο της Αθήνας και το οποίο ειρωνευόταν ένα “αριστερό” πολιτικό σύνθημα, το “Εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο Νοέμβρης“.

Βεβαίως, ο δρόμος που χάραξε ο Νοέμβρης, κάθε άλλο παρά εμπρός οδήγησε-ως εφάνη εκ του αποτελέσματος που μας έδωσε η συγκεκριμένη “γενιά”, αλλά το σύνθημα στον τοίχο ήταν έξυπνο… Έκτοτε, όμως, τα συνθήματα στους τοίχους έγιναν καθημερινότητα.

Πού να το φανταζόταν η καλή μας Κωστούλα Μητροπούλου το τί θα γινόταν, όταν έγραφε πως “Ο δρόμος είχε την δική του ιστορία/κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά“…

Έβλεπα τα κακογραμμένα συνθήματα, με μαύρα γράμματα, στην τσίγκινη περίφραξη του Πανεπιστημίου Αθηνών και σκεπτόμουν ότι αν κάποιος τολμούσε να γράψει συνθήματα στον τοίχο ή στην περίφραξη του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης -ας πούμε- θα τον είχαν πάει σηκωτό στην Αστυνομία οι διερχόμενοι διαβάτες!

Και περπατώντας, άρχισα να σιγοσφυρίζω το τραγούδι που έγραψε για την Αθήνα ο αξέχαστος Λουκιανός Κηλαηδόνης το… 1978!

“Περπατώ μες στους δρόμους της Αθήνας ξανά, τις βραδιές της και τα δειλινά/
κι όσα γύρω μου βλέπω τα γνωρίζω καλά, κι όμως το νιώθω αλλάξαν πολλά.
Περπατάς μες τους δρόμους της Αθήνας κι εσύ, μιας Αθήνας που πια μας μισεί/
στους πολλούς άλλος ένας δε σε ξέρει κανένας κι ούτε ξέρεις κανέναν κι εσύ./
Περπατάμε στους δρόμους κι η ζωή μας κυλά, όμως έχουμε μάθει καλά/
πως αλλάζουμε όλοι, όπως αλλάζει κι η πόλη, όπως αλλάξαν στις μέρες μας πολλά“…

Σκεφθείτε, το έγραψε το 1978, για μια Αθήνα που μόλις άρχιζε να μας πληγώνει, αλλά που και τότε όπως και τώρα αγαπούσαμε και αγαπάμε…