Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Μα πώς να μην… αμαρτήσει κανείς, υποκύπτοντας στους κουραμπιέδες και στα μελομακάρονα;

FLASH στις 10/01/2018

Τα βάσανα των μεθεόρτιων…

|> Δημήτρης Καπράνος

|> Και τώρα αρχίζει η μάχη με τα κιλά των εορτών! Διότι –πώς να το κάνουμε;– δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν θα “αμαρτήσει” κατά το εορταστικό Δωδεκάμερο.

Και δεν είναι, βρε παιδί, ετούτες οι ημέρες όπως το Πάσχα, που θα νηστέψεις όλη την Μεγαλοβδομάδα, ίσως και την Τεσσαρακοστή και θα το ρίξεις έξω την Λαμπρή.

Εδώ έχει γλυκά από την ώρα που θα μπει η πήλινη λεκάνη με την ζύμη στο τραπέζι. Από την ώρα που πλάθεις τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες, αρχίζει το “τσίμπημα” της ζύμης και φωνάζει η γυναίκα σου «αμάν, λαίμαργε!» για να συμπληρώσει η εγγονή σου «καλά σου λέει η γιαγιά!»…

Πού να φανταστεί ότι εσύ το κάνεις αυτό για να τιμήσεις το “έθιμο”, αφού από πιτσιρικάς το ίδιο έκανες, όταν η σ’ χωρεμένη η μάνα σου κι ο πατέρας έφτιαχναν τα δικά τους γλυκά…

Και με το που θα μπουν οι απλάδες με τα γλυκά σε σημεία εμφανή, αρχίζεις τις επιδρομές. «Να μην φάμε δυο γλυκάκια το πρωί με τον καφέ;». Κι ύστερα «αχ, πόσο ωραία πάει ο κουραμπιές μετά το μεσημεριανό φαγητό!». Και το βράδυ: «είναι πολύ καλύτερα να βλέπεις ειδήσεις απολαμβάνοντας δίπλες!»…

Και δεν σου λέω για το γεύμα με την γαλοπούλα, διότι δεν μου άρεσε ποτέ αυτό το άνοστο και άγευστο πτηνό. Τα κάστανα από την γέμιση και το ρυζάκι τρώω και πέφτω μετά στα γλυκά…

«Αμάν, πια, θα γράψεις σάκχαρο μεγαλύτερο κι από τα γκολ που τρώει ο Εθνικός!», με πειράζει ο γιος μας, αλλά εγώ, που δεν ξέρω ακόμη τί θα πει “σάκχαρο” παίρνω δυο-τρία γλυκά κρυφά κάτω στο γραφείο μου και τα απολαμβάνω γράφοντας ή ‘”σερφάροντας”, με ένα ποτηράκι κονιάκ “Μεταξά”…

«Κάνε τέτοιες ασωτίες και καλά θα πάς!», μου λέει η κυρά, που ανακαλύπτει ίχνη άχνης σακχάρεως στο γραφείο… Κι εγώ, που δεν θέλω να δώσω συνέχεια στην κουβέντα, απομακρύνομαι ησύχως και διακριτικώς…

Κι όλα πάνε μια χαρά, μέχρι την 8η Ιανουαρίου, οπότε –κατά το “έθιμο”– θα ανέβεις στην ζυγαριά.

Κάθε χρονιά, πέντε με έξι κιλά είναι ο απολογισμός της ασωτίας των εορτών! «Πώς τα παίρνω, δεν μπορώ να καταλάβω», μονολογώ μεγαλοφώνως…

«Να μου κάνεις τη χάρτη, εγώ τα ρούχα σου δεν τα ξαναπηγαίνω για να τα φαρδύνουν!», φωνάζει η συμβία, η οποία- λογικώς και ευλόγως- ανησυχεί…

Κι έτσι, αρχίζει η δίαιτα! Και, μη φοβάστε, το έχω μάθει το ποίημα. Σαλάτες, τσαγάκια, κομμένη η ζάχαρη, ξορκισμένα τα γλυκά, περπάτημα και το βράδυ γιαουρτάκι!

Και του χρόνου, νά’ μαστε καλά, να τα ξαναζήσουμε!..

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: