Για ποιόν έγινε ο Νόμος;

|> Δημήτρης Καπράνος

O φίλος μου τηλεφώνησε και ζήτησε να πιούμε καφεδάκι στο Θησείο. Σκέτο ελληνικό, διότι στο τελευταίο… ρεκτιφιέ υπήρξαν κάτι δείκτες «τσιμπημένοι» και τέρμα η ζάχαρη! Με το που καθίσαμε, άναψε τσιγάρο, παραγγείλαμε και άρχισε να μιλάει…

Ο Γιάννης, παλιός μου γείτονας, στα Καμίνια, είναι 63 ετών. Είναι στη φυλακή κάμποσα χρόνια! Υδραυλικός, μάγκας, τεχνίτης από τους λίγους. Έφτιαξε μια δουλειά, πριν κάποια χρόνια, με στενό του συγγενή, πήγαιναν καλά, παίρνανε και εργολαβίες. Δυο αγόρια και μια κόρη είχαν ο Γιάννης και η κυρά του. Τα μεγαλώνανε, αλλά ο καρκίνος τού πήρε το ταίρι νωρίς.

Έμπλεξε ο Γιάννης, πότε δουλειά, πότε τα παιδιά, δεν τα προλάβαινε όλα. Τον έριξε και ένας συγγενής! Έσκασαν κάτι πλαστά τιμολόγια, έψαχνε τον συνεταίρο και δεν τον εύρισκε! Έπεσε επάνω του όλο το βάρος. Άντε να αποδείξει ότι δεν είναι… ελέφαντας! Τον έκλεισαν φυλακή κι ο συνεταίρος… Λούης!

Μόνα τους τα παιδιά, συγγενείς δεν είχανε, μπήκανε στη δουλειά, μπλέξανε – δεν θέλει και πολύ να μπλέξεις όταν ο πατέρας σου είναι στη φυλακή και η μάνα στο χώμα!

Βγήκε ο Γιάννης με αναστολή και βρήκε τα αγόρια του μπλεγμένα! Να κάνει ένα μεροκάματο από εδώ κι ένα από εκεί, να ανοίξει κι ένα μαγαζάκι για επισκευές και συντήρηση κλιματιστικών, να κυνηγήσει και τα αγόρια που είχαν πέσει χαμηλά και άσχημα στα ναρκωτικά. Να τα παίρνει στη δουλειά μαζί του, να το σκάνε, να τα κυνηγάει, έχασε κάποιες φορές το μυαλό του, δεν πήγε στην Ασφάλεια να δώσει το “Παρών”, τον σταματάνε στο δρόμο με το μηχανάκι για έλεγχο, ψάχνει το διαβολομηχάνημα, βρίσκει το έγκλημα τής μη παρουσίας, νά’ τονε πάλι ο Γιάννης στη φυλακή. Και με πρόσθετη ποινή!

Κοκαλωμένος βρέθηκε ο μεγάλος έξω απ’ το σπίτι. «Υπερβολική δόση» η νεκροψία.

«Μπαμπά, να βγεις γρήγορα, θα πεθάνει κι ο άλλος!», του λέει η κόρη στο τηλέφωνο. Και πέθανε!

Δεν είχαν ούτε να τον κηδέψουνε. Έμεινε μονάχη της η μικρή, που ψευτοεργάζεται από δω κι από κει και μένει σε μια θεία της…

Κάνει χαρτιά ο Γιάννης να βγει με «υφ’ όρον απόλυση». Του βάζω εγώ έναν δικηγόρο, τον δέχεται ο δήμος για «κοινωφελή εργασία», αλλά το δικαστήριο κρίνει ότι «έχει ποινή κατά οκτώ μήνες μεγαλύτερη από τα πέντε χρόνια», και λέει «όχι». Ξαναπήγαμε την Παρασκευή, δεύτερη φορά… «Καταλαβαίνουμε το πρόβλημα, αλλά, ξέρετε, ο Νόμος!», είπε το δικαστήριο και απέρριψε πάλι. «Μα, δεν έγινε για τους ανθρώπους ο Νόμος;». Τι να του πω; Ότι έγινε;