Από τα γλέντια στα παλαμάκια, για να λέμε “στης ακρίβειας τον καιρό”…

|> Ήρθε, που λέτε, προχθές η εγγονή μας, ντυμένη πριγκίπισσα και έτσι θυμηθήκαμε ότι άνοιξε το Τριώδιο… Βρε, πως καταντήσαμε, εμείς, που ψάχναμε το ημερολόγιο από το… καλοκαίρι για να δούμε πότε πέφτει η Καθαρά Δευτέρα, πότε πέφτει του Τελώνου και του Φαρισαίου, πότε έχουμε του Ασώτου, για να οργανώσουμε και το δικό μας “μασκέ” ή για να ξέρουμε τις ημερομηνίες κατά τις οποίες θα διοργανώναμε τον χορό του Συλλόγου του χωριού μας… Τώρα, από τελώνες άλλο τίποτα, ενώ από φαρισαίους έχουμε υπερπροσφορά! Όσο για… ασώτους, ας μη το συζητάμε. Μια ματιά στον Κοινοβούλιο, αρκεί…

|> Δημήτρης Καπράνος

Θυμάμαι, πάντως, ότι στα δύσκολα χρόνια, πριν η χώρα πάρει την “επάνω βόλτα”, δεν υπήρχε σπίτι δίχως αποκριάτικο γλέντι. Με το τίποτε, με δυο μεζέδες και κρασί χύμα, περίσσευε το κέφι και η αισιοδοξία.

Θυμάμαι ακόμη ότι όταν η παρέα έφτανε στο “τσακίρ-κέφι”, άρχιζε τα “σκωπτικά”, με πρώτο εκείνο που έλεγε “Στης ακρίβειας τον καιρό, επαντρεύτηκα κι εγώ/ και μου ΄δώσαν μια γυναίκα, που έτρωγε για πέντε-δέκα“! Κι ύστερα ερχόταν το “Πώς το τρίβουν το πιπέρι ,του διαβόλου οι καλογέροι” και οι κυρίες του τραπεζιού κοκκίνιζαν…

Δεν γινόταν χορός δίχως σκούρο κοστούμι, γραβάτα ή παπιγιόν. Μα ήταν ο Ιατρικός, ο Δικηγορικός, ο Εμπορικός Σύλλογος ή ο Σύλλογος χονδρεμπόρων μπαχαρικών, το σκούρο κοστούμι ήταν απαραίτητο. Ξεχώριζαν οι ημέρες, ήταν ιδιαίτερες, έπρεπε να ξεχωρίζουν…

Αλλά και στο σπίτι, “σε σπίτια με μωσαϊκά”, που λέει και το τραγούδι, δεν μπορεί, θα γινόταν ένα γλέντι. Η νεολαία χόρευε τα μοντέρνα, τσα-τσα, μπόσα-νόβα, τουίστ και ροκ-εντ-ρολ και οι μεγάλοι τα κλασικά, ταγκό, βαλς, φοξ-τροτ, φοξ ανγκλέ και όταν άναβε το κέφι, ξυπνούσε μέσα σε όλους το χωριό, η ρίζα, η καταγωγή, η παράδοση και έδιναν κι έπαιρναν το καλαματιανό, το τσάμικο, ίσως και κάποια ηπειρώτικα!

Καμιά φορά , στην εφηβεία μας, κάναμε κι εμείς κάποια αποκριάτικα πάρτι μασκέ, αλλά πάνω που σβήναμε τα φώτα για να χορέψουμε “σλόου” με τα κορίτσια και να κλέψουμε κανένα φιλί, ορμούσαν μέσα οι γονείς, που παραμόνευαν στο πλαϊνό δωμάτιο και ανέβαζαν τον διακόπτη! Στα πάρτι εκείνα την τιμητική τους είχαν οι εξαδέλφες. Κάθε αγόρι έφερνε και την εξαδέλφη του κι έτσι υπήρχαν “ντάμες” για τον χορό. Αν γίνει μια έρευνα, θα αποδειχθεί ότι χιλιάδες γάμοι έγιναν από εκείνα τα “πάρτι των εξαδέλφων”!..

Οι μεγάλοι χοροί, των συλλόγων, γίνονταν σε ξενοδοχεία ή σε νυχτερινά κέντρα. Του “Καλαμπόκα” στα Πατήσια, ήταν το κέντρο που μάζευε τους περισσότερους χορούς. Όταν περάσαμε στον αστερισμό των “πακέτων” της ΕΕ, οι χοροί γίνονταν στα μεγάλα νυχτερινά κέντρα, αλλά ουδείς πλέον χόρευε!

Πάνε τα τσάμικα και τα καλαματιανά. Η “ευημερία” (τρομάρα μας) χόρευε μόνο ζεϊμπέκικα και τσιφτετέλια! Κάθονταν στις καρέκλες οι καλεσμένοι και χτυπούσαν παλαμάκια στους καλλιτέχνες. Όσο γέμιζε η τσέπη, έφευγε η παράδοση, άλλαζε ο τρόπος ζωής, προς το “βλαχομπαρόκ”, μέχρι που ήρθε ο λογαριασμός…