Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Δεν φταίει μόνο το μνημόνιο. Εμείς τους αφήσαμε και μας άδειασαν την ψυχή!

FLASH στις 25/02/2016

Εμείς φταίμε περισσότερο

kapranos_rect

Του Δημήτρη Καπράνου

Ποιός κατάλαβε ότι χθες άνοιξε το Τριώδιο; Ποιός έχει όρεξη για Απόκριες τούτο τον καιρό; Ποιός θα κάνει αποκριάτικο μασκέ στο σπίτι του; Πού πήγε το κέφι μας; Τι έγινε η ζωή μας, τα έθιμά μας; Μας τα πήρανε, συμπατριώτες, μας τα ξεθωριάσανε με τον τρόπο τους. Πρώτα ήρθε η “ελεύθερη τηλεόραση” που μας γέμισε “αμερικανιές”. Ούτε ένα ελληνικό έθιμο στο γυαλί.

Όσο υπήρχε δημόσια τηλεόραση, όσο είχε όρεξη ο Σαββόπουλος, όσο άντεχε η Σαμίου, όσο ζούσε ο Σίμων Καρράς, όσο υπήρχε, τέλος πάντων, κέφι και φιλότιμο, κάτι γινόταν. Κι αυτό επειδή όσο “σκύλοι” και να ήταν οι διάφοροι κομματόσκυλοι που είχαν καταλάβει- κατά καιρούς και κατά κύματα- τις ΕΡΤ, δεν μπορούσαν να πουν εύκολα “Όχι” στα μεγάλα ονόματα.

Όταν, όμως, η τηλεόραση “ελευθερώθηκε”, μας άλλαξαν τον αδόξαστο στα “Χαλογουίν” και στα “Πολύ σκληρός για να πεθάνει”.

Από τη μια ο αμερικάνικος τρόπος ζωής, από την άλλη οι “ήρωες” που σκοτώνουν πέντε στο μπρέκφαστ, οκτώ στο γεύμα και καμιά τριανταριά πριν πέσουν για ύπνο! Πουθενά η Ελλάδα, ή παράδοση.

Τώρα τελευταία, βλέπω κάποια υποφερτά προγράμματα στην ΟΤΕ συνδρομητική (τη Νόβα την έκοψα, ήταν πολύ ακριβή και τώρα βλέπω τα ματς στο απέναντι προπο-τζήδικο) που αναφέρονται στην ελληνική Ιστορία και στα έθιμά μας. Μακάρι να τα συνεχίσουν και να βελτιώσουν.

Όχι, δεν είναι η οικονομική κρίση. Με το ζόρι είχαμε τα απαραίτητα, αλλά τις Απόκριες “το καίγανε” οι γονείς μας. Δεν ήθελες πολλά πράγματα. Μια ρόμπα της πεθεράς, κραγιόν και πορτοκάλια για βυζιά και έτοιμη η στολή του άνδρα. Ένα πανταλόνι, ένα λευκό πουκάμισο κι ένα ζουνάρι, ένα μουστάκι φτιαγμένο με καμένο φελλό και έτοιμη η στολή της κυρίας. Εμείς, τα παιδιά, είτε τσολιαδάκια, είτε καουμπόηδες, είτε “Απάχηδες” τα αγόρια. Νεράιδες, Αμαλίες και Σπανιόλες τα κορίτσια. Φτιαγμένες εκ των ενόντων οι στολές, όχι από τα μαγαζιά!

Ρετσίνα από το καρβουνιάρικο, παϊδάκια στη θράκα και λουκάνικα, κι ό,τι έφερνε ο καθένας “ρεφενέ”, μια κιθάρα κι ένα γραμμόφωνο ή “ραδιο-πικάπ” και το γλέντι στηνόταν μια χαρά! Σαν να τον ακούω τον πατέρα μου να τραγουδάει “Φέρτε μου να πιω” και τον κουμπάρο, τον Σακελλαράκη τον σιδηρουργό, να παίζει κιθάρα με τα ροζιασμένα του δάχτυλα. Και μετά τα “σόκιν” τραγούδια, το “Επαντρεύαν ένα γέρο” και τα πιο “βαριά”, που τα ακούγαμε, τα παιδιά, από το άλλο δωμάτιο και ψάχναμε να βρούμε τί σήμαιναν οι άγνωστες (ακατάλληλες) λέξεις!

Δεν φταίει μόνο το μνημόνιο, συμπατριώτες. Εμείς τους αφήσαμε και μας άδειασαν την ψυχή!

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: