Όχι ενωμένο, αλλά ακόμη δυνατό

|> «Όσο εσείς θα τρέχετε στην περιπέτεια, κάποιος θα πρέπει να μείνει να φυλάει το παλιό σπίτι» (Λέον Μπλουμ – 27.12.1920).

Τουλάχιστον δύο δεκαετίες πριν οι σημερινοί κοινοβουλευτικοί κομματικοί εκφραστές του ελληνικού δημοκρατικού σοσιαλισμού ανακαλύψουν το συγκεκριμένο ρεύμα ιδεών, η Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου (ΕΔΗΚ), αγωνιζόταν σταθερά γι’ αυτόν εμπνεόμενη από αυτήν ακριβώς την ανθρωποκεντρική ιδεολογία, που εδράζεται στο μέτρο, τη σύνθεση και τον ρεαλισμό, ενώ αντιμάχεται τον φτηνό λαϊκισμό και τις πομπώδεις διακηρύξεις του τρίτου δρόμου, της 3ης Σεπτέμβρη και της επανάστασης του Οκτώβρη.

Θεωρούμε κατά συνέπεια μεγάλη δικαίωση ότι το σύνολο του πολιτικού προσωπικού μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΚΚΕ ομνύει εδώ και καιρό σ’ αυτήν την φιλοσοφία σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό ή ένταση. Κυρίως το ερώτημα είναι κατά πόσον αυτή η όψιμη δήλωση έχει προγραμματική ουσία και περιεχόμενο ή είναι ένα ένδυμα που κρύβει νέο λαϊκισμό, νέο κυβερνητισμό και παλιές, βιωμένες άλλες θεωρήσεις πολιτείας, πολιτεύεσθαι και διακυβέρνησης.

Δικαίωση επίσης θεωρούμε την κατάρρευση του δικομματισμού στο δίπολο ΠAΣΟΚ – ΝΔ και ελπίζουμε ότι δεν θα αναστηθεί στο δίπολο ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ.

Για να συμβεί αυτό, πράγματι χρειάζεται ένα ριζοσπαστικό προοδευτικό σχήμα στο ενδιάμεσο των δύο αυτών κομμάτων που θα δώσει προτάσεις προόδου, ανάπτυξης και ευημερίας για το χειμαζόμενο Έλληνα.

Για μας ιδεολογία αυτού του σχήματος δεν μπορεί παρά να είναι ο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός προσαρμοσμένος σε αδήριτες ελληνικές και ευρωπαϊκές ανάγκες, και ο χώρος αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από αυτόν του Κέντρου της εξελικτικής αλλαγής, χωρίς «αλληθωρίσματα» προς τα κεντροδεξιά ή τα κεντροαριστερά.

Σε αυτό το πλαίσιο θα ήταν πράγματι ελπιδοφόρα η προσπάθεια ενοποίησης των διαφόρων σχημάτων μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, εάν αντί της απολίτικης διαδικασίας εκλογής φυλάρχου, είχε προηγηθεί εκτενής και αποδοτικός διάλογος με σύνθεση απόψεων και ώσμωση των σχημάτων σε ένα ομοσπονδιακό σχήμα, προκειμένου να καταλήξουν όλοι σε κοινές αρχές και θέσεις.

Αντί όμως της αναζήτησης ενός κόμματος αρχών και αξιών παρακολουθούμε τη διαδικασία ανάδειξης του πρώτου «φεουδάρχη» και αφομοίωσης στη συνέχεια των διαφόρων λατιφουντίων.

Ο νέος χώρος που επιχειρείται να δημιουργηθεί δεν μπορεί να στηριχθεί στην ηγεμονική παρουσία του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ με τα παλιά μυαλά και τα παλιά συστήματα, σε σημείο που το όνομα ενός κόμματος χαρακτηρίζει ειρωνικά νεοελληνικές συμπεριφορές μαγκιάς και ηθικής χαλαρότητας.

Η Ελπίδα που πρέπει να γεννηθεί, δεν μπορεί να σκιάζεται από εικόνες οικογενειοκρατίας, πολιτικού συντεχνιασμού και διαφθοράς. Αντίθετα πρέπει να κομίζει το Νέο, ακόμη και αν το παλιό είναι εδώ, όχι ενωμένο, αλλά ακόμη δυνατό.

Με βάση όλα τα παραπάνω, προφανώς και δεν είχε νόημα η συμμετοχή της μικρής –πλην τίμιας και ζωντανής- Ε.ΔΗ.Κ. σε μια διαδικασία «μνημοσύνου» για το ποιος ηγέτης του ΠΑΣΟΚ ήταν ο σπουδαιότερος ή αν ήταν όλοι σπουδαίοι. Μια διαδικασία που εκτιμούμε ότι θα εκφυλιστεί σε μια προσπάθεια ανανέωσης του παλαιού καταδικασμένου ηθικά ΠΑΣΟΚ.

Επειδή όμως ο μηδενισμός και η συλλήβδην καταδίκη δεν αποτελεί πρακτική μας, αυτό που τουλάχιστον θα προσδοκούσαμε από την εκλογική διαδικασία είναι να επικρατήσει ένα πρόσωπο που δεν θα έχει στην πλάτη του ιστορικές ευθύνες για την σημερινή κατάσταση της χώρας, δεν θα είναι αποτέλεσμα οικογενειακής διαδοχής ή αναδοχής της διαπλοκής και θα προτίθεται να συνομιλήσει και να ανοίξει ουσιαστικό δημόσιο διάλογο με τους προοδευτικούς πολίτες, αλλά και να θεσμοθετήσει ουσιαστικές διαδικασίες συμμετοχής στην πολιτική άρθρωση των ίδιων των πολιτών, από μηδενική βάση.

Σε μια τέτοια εκδοχή η ΕΔΗΚ, σημαιοφόρος της εξελικτικής αλλαγής με προορισμό μια ανθρώπινη ανθρωπότητα, δεν είναι μικρή, αλλά μεγάλη (και τίμια). Υπό αυτή την αισιόδοξη προοπτική, θα είναι συνομιλητής τόσο ως φορέας όσο και ως σύνολο και συλλογικότητα πολιτών. Το παλιό σπίτι της Ένωσης Κέντρου, ήταν και παραμένει ευρύχωρο και «πολιτικά νεοκλασικό».

Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου (Ε.ΔΗ.Κ.)