Συγγραφέας η Κλαίρη Χατζηγιάννη και τίτλος του ‘’Ακόμη εδώ; – Χώρο στο Χρόνο’’, από τις εκδόσεις ‘’Φίλντισι’’

|> Στον ηλικιακό ρατσισμό αναφέρεται το βιβλίο τής συγγραφέα Κλαίρης Χατζηγιάννη που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις ‘’Φίλντισι’’ της Σύσσης Καπλάνη. Ο τίτλος είναι ‘’Ακόμη εδώ; – Χώρο στο Χρόνο’’ και στην παρουσίαση του βιβλίου η επίσης συγγραφέας και φιλόλογος Νέλλα Συναδινού, είπε:

Ο τίτλος του βιβλίου σηματοδοτεί το περιεχόμενό του. Περικλείει το βαθύ του νόημα: πως όσο ζούμε, είμαστε συμμέτοχοι σε μια αλληλεπίδραση έξω από νούμερα και χρονολογίες γέννησης. Το ερωτηματικό στο τέλος αντανακλά τα κοινωνικά στερεότυπα σε σχέση με: κατά πόσο, από πότε και ως πότε δικαιούμαστε να “είμαστε εδώ”· εννοώντας ενεργοί και συμμετοχικοί. Και ιδού ο κόμπος.

Το ageism -“ηλικιακός ρατσισμός”, είναι ένα θέμα που προσωπικά με απασχολεί. Κι εγώ το βιώνω έντονα σε κάθε μου βήμα, ως ώριμης ηλικίας, που είμαι, και μάλιστα γυναίκα. Το νέο στοιχείο που κομίζει η Κλαίρη Χατζηγιάννη είναι πως ο όρος αφορά, με εντυπωσιακή πολυμορφία, την αδιάπτωτη συνέχεια των ηλικιακών βαθμίδων.

Ποτέ πριν δεν είχα σκεφτεί πως εφαρμόζεται και στα παιδιά· γεγονός δραματικό, καθώς η παιδική πλαστικότητα απορροφά πεποιθήσεις, δίκην ανεξίτηλων προδιαγραφών. Εξ ίσου συναντάται στους εφήβους, στους πρώιμα νέους, στους ώριμα νέους, στο ευρύ φάσμα της μέσης ηλικίας, το ευρύτερο της ωριμότητας, έως την τρίτη ηλικία, που η συγγραφέας δεν αγγίζει άμεσα. Κι όμως, την αναδεικνύει στον ορίζοντα, δίνοντάς της προοπτική με στο επιμύθιο: “Τίποτα δεν τελειώνει όταν συνεχίζεις να αγαπάς ό,τι κάνεις. Στην εργασία σου, στην προσωπική σου διαδρομή, στον τρόπο που πατάς κάθε μέρα σε τούτη τη γη, με επίγνωση και αξιοπρέπεια”.

Σε ένα κείμενο που εκτυλίσσεται στην αιχμή της βιωματικής εξομολόγησης και του δοκιμίου, η συγγραφέας αυτοπαρουσιάζεται αφοπλιστικά ειλικρινής. Πρώτον, αποκαλύπτει πτυχές του προσωπικού της βίου, τολμώντας να ψηλαφίσει τον αντίκτυπο που είχαν οι περιρρέουσες αντιλήψεις στον ψυχισμό της. Δεύτερον, δεν αρκείται να επισημάνει τον ηλικιακό ρατσισμό ανά στάδιο, αλλά επεμβαίνει δραστικά: τον ερμηνεύει, τον σχολιάζει και, το σημαντικότερο, αντιπροτείνει. Δηλαδή, απέναντι στις τρέχουσες ρατσιστικές συμπεριφορές, θέτει προβληματισμούς για μορφές αντικατάστασής τους. Κοντολογίς, η εξομολόγηση γίνεται το εφαλτήριο του στοχασμού και σιγά-σιγά το πόνημα μορφοποιείται σε μια μικρή πραγματεία επί του θέματος.

Με ρευστή γλώσσα, απευθύνεται άμεσα στον δέκτη και τον παρασύρει στις ανάλογες φάσεις που έχει κι ο ίδιος μετέλθει. Ως αναγνώστης, μα κυρίως, ας μου επιτραπεί, ως αναγνώστρια, δύσκολο να μη βρεις σημεία ταύτισης και συσχετισμού ομοιοπάθειας. Τα κυρίαρχα ρεύματα της κοινωνίας, που έχεις πια αναγνωρίσει, γίνονται σταθμοί αναφοράς σου, όσο και αν ίσως αποκλίνουν οι προσωπικές εμπειρίες, ανταποκρίσεις και αντιδράσεις της καθεμιάς. Στη διαδρομή του, το γραπτό μάς αφομοιώνει, ενόσω ο στόχος του εξέρχεται του ατομικού και αγκαλιάζει το συλλογικό.