Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Δεν νιώθω μόνος, γιατί είναι μεθοδική εξόντωση γενεάς!

FLASH στις 31/07/2020

Έχει σημασία ποια γλώσσα μιλάει ο εκάστοτε κυρίαρχος; Αυτός που σου παίρνει το σπίτι;

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> – “Σε ποιον ανήκουν όλα αυτά;“, ρωτώ περπατώντας στο, ωραίο είν’ αλήθεια- παραθαλάσσιο πάρκο της Μαρίνας Φλοίσβου στο Παλαιό Φάληρο. Μια φωνή απαντάει… δε με νοιάζει! Αρκεί που μπορώ εγώ να περπατάω μέσα εδώ, να νιώθω όμορφα κι ας ανήκουν σε όποιον να ‘ναι!

– “Ναι, αλλά αν κάποια στιγμή σου πουν ότι για να μπεις πρέπει να πληρώσεις εισιτήριο; …Ξέρεις ότι μπορεί σήμερα ή αύριο να μην ανήκουν πια στον Δήμο αλλά μέσω αυτού σε άλλες χώρες; …Ξέρεις ότι όλη η ακτογραμμή της Αττικής δεν ανήκει πια στο Δημόσιο, στον λαό;

Επιμένω, κάπου υπερβάλλοντας, για να τσιγκλίσω· η απάντηση ίδια, στον ίδιο τόνο… “δε με νοιάζει!“.

Μήπως έχει δίκιο; Το ξανασκέφτομαι. Πότε ανήκε στον λαό η ακτογραμμή ετούτη, όλες οι ακτογραμμές, όπως λένε όπως προβλέπει το Σύνταγμα;

Εδώ και πολλά πολλά χρόνια, σε πόσες αμμουδιές μπορεί να πλησιάσει ο λαουτζίκος χωρίς να πληρώσει στην πλαζ ή στον ταβερνιάρη ή τον επιχειρηματία της νύχτας που έχουν χτίσει πάνω στο κύμα; Σε πόσες δε μπορεί καν να φτάσει παρά μόνο κολυμπώντας γιατί την έχουν περιφράξει ιδιώτες; Ακόμα -ως συνήγορος της “αντιλαϊκότητας”: πώς κατάντησαν πολλές αμμουδιές τότε που είχαν ελεύθερη πρόσβαση;

Μήπως έχει δίκιο αυτή η φωνή; Έχει μεγάλη σημασία ποια γλώσσα μιλάει ο εκάστοτε κυρίαρχος; Αυτός που σου παίρνει το σπίτι, που σε μαστιγώνει για να σπάσεις πέτρες στο κάτεργο για ένα πιάτο φαΐ;

Άλλωστε πάντα ο μεσολαβών ανάμεσα σε σένα και τον “υπαγορεύοντα” θα μιλάει πάντα τη γλώσσα σου. Η διαχρονική “μάσκα” που θα δείχνει ποιον ναί ποιον όχι, θα πρέπει να μιλάει τη γλώσσα σου…

Ο κοντινός όμαιμος, ομόγλωσσος τοκογλύφος είναι καλύτερος από τον μακρινό αλλόγλωσσο, αλλόφυλο; Ο ντόπιος νεόπλουτος που προσβάλλει την αισθητική μου και διαβρώνει τα αισθητήρια και την ψυχή μου επιβάλλοντάς μου κάθε μέρα παντού το κιτς του, είναι προτιμώτερος από τον αλλοεθνή ομόδοξό του; Αν ναι, γιατί; Δεν ξέρω.

Πάντως εδώ, το τοπίο χιμάει πάνω μου. Πελώρια λευκά κότερα στη μαρίνα, καφετέριες, τζελατερίες, μπαράκια με πλαστική μουσική κολλημένα το ένα πάνω στ’ άλλο· όλα μού γδέρνουν τις αισθήσεις.

Ο κοιλαράς με το φραπέ στο χέρι και το χρυσό μονόπετρο στο μικρό δάχτυλο δηλώνει βαρύγδουπα: “Οι πούστηδες οι βάζελοι θα φάνε χώμα αύριο!“.

Το τοπίο· έχουν αλλάξει όλα. Εδώ που το νεοκλασικό του Φλοίσβου δέσποζε στην παραλία, τίποτε δεν έμεινε ίδιο. Δε μπορώ πια να ανακαλέσω τις διαδρομές που περπάτησα, συζητώντας ατελείωτα με έφηβους φίλους, με κάποιο κορίτσι…

Ποιους αφορούν οι αναμνήσεις μου, όμως; Όσους αφορούσαν και οι αναμνήσεις των γονιών μας που ποδοπατήθηκαν από τη λαιμαργία Ζωής της δικής μου γενιάς και πάει λέγοντας προς τα πίσω και προς το μέλλον.

Τι συμβαίνει εδώ;

Ξεριζώνουν τη Μνήμη και την πετάνε στο χωνευτήρι, να γίνει ένα με το χώμα· εκτός αν έχει προλάβει να ρίξει βλαστάρια για τις επόμενες γενιές. Όμως έτσι δε γινόταν πάντα; Είναι η Τέχνη του πολέμου από τη βαθιά αρχαιότητα· υποτάσσεις τον εχθρό ανασκάπτοντας τις πόλεις του, ξεριζώνοντας το δέντρο της Μνήμης του.

Νιώθω πως με έχουν σκοτώσει· από χρόνια, όχι τώρα. Με δηλητηριάζουν αργά, ξεκολλώντας μεθοδικά από πάνω μου όλα τα περιβλήματα· αυτά που προστάτευαν το ψυχόσωμά μου από τις ανελέητες επιθέσεις του φονικού ήλιου και της διαβρωτικής βροχής -της Ζωής. Και δε νιώθω μόνος γιατί είναι φόνος ομαδικός, μια μεθοδική εξόντωση γενεάς.

Μη βιαστείς να συμπεράνεις κατάθλιψη, γιατρέ· θα έχεις ευστοχήσει, μα δε θέλω να το παραδεχτώ.

Φεύγοντας ύστερα από το πάρκο, ένας σαλεμένος στο κιόσκι φωνάζει βραχνά… “Πέθανες! Πέ-θά-νές!“. Μου φάνηκε πως το ‘λεγε σε μένα. Η γυναίκα μου, η φωνή που με συντροφεύει τόση ώρα, με κοιτάζει ερωτηματικά· σχεδόν λυπημένα.

(*Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: