Εαρινή Ελλάδα, η μοναδική!

|> Δημήτρης Καπράνος

|> Θα μπορούσε ποτέ να εορτάζεται η Ανάσταση τον χειμώνα; Φαντάζεστε βράδυ αναστάσιμο με βροχές και χιόνια; Μπορεί ο Θεός να εποίησε «εν σοφία» τα πάντα, αλλά κι ο άνθρωπος, το δημιούργημά Του, δεν πάει πίσω, νομίζω. Τά’ φερε από ‘δω, τά’ φερε από ‘κει, στις εαρινές εορτές τοποθέτησε την Ανάσταση!

Κι έτσι, περπατάς στον δρόμο σ’ αυτόν, τον ίδιο δρόμο, που τον χειμώνα φοβάσαι να πατήσεις, είτε γιατί μπορεί να βουλιάξει το πόδι σου στη λακκούβα που δεν φαίνεται, καθώς είναι γεμάτη από το νερό της βροχής είτε γιατί μπορεί να πατήσεις στην ξεκολλημένη πλάκα του πεζοδρομίου και να πεταχτούν τα νερά μέχρι το σακάκι σου και αγαλλιάζει η καρδιά σου!

Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη, που να περπατάς στον δρόμο και να σε ραίνουν οι νεραντζιές με εκείνα τα ευωδιαστά άνθη τους, που απλώνονται στο πεζοδρόμιο σχηματίζοντας ένα λεπτό, παλλόμενο από το αεράκι, στρώμα…

Τι τα θέλετε; Πότε η Λαμπρή φέρνει την άνοιξη και πότε η άνοιξη την Λαμπρή! Και πως αλλάζει, βρε παιδί μου, η διάθεση! Ακόμη κι αν έχεις τρία μνημόνια κατακούτελα κι ένα τέταρτο αιωρούμενο άνωθεν της κεφαλής σου, βρίσκεις χώρο, βρίσκεις ανάσα και δύναμη για χαμόγελο…

Ακόμη κι αν δεν περισσεύουν πια χρήματα για να ψωνίσεις στα βαφτιστήρια σου κάτι περισσότερο από μια λαμπάδα, δεν μπορείς να μην χαμογελάσεις στον πλανόδιο, που κάτω από την ανθισμένη νεραντζιά ξετρυπώνει μέσα από τα πλήκτρα του ακορντεόν του το “Παντάμ” της αλησμόνητης Εντίτ Πιαφ.

Μα, να κι ένα καλό που μας έφεραν -κάποιοι- ξένοι. Η μουσική του δρόμου, πότε με τα ακορντεόν τους (Ρουμάνοι κυρίως) ή τα βιολιά τους (κυρίως Πολωνοί), σκορπίζουν στους δρόμους μας νότες, που δεν είχαμε συνηθίσει να απολαμβάνουμε.

Χωρίς την συστολή των δικών μας παιδιών, βγήκαν στις γωνιές και στους πεζόδρομους με τα όργανά τους και σιγά- σιγά, έβγαλαν και δικά μας παιδιά, πολύ καλούς μουσικούς, στις πλατείες και στους πεζοδρόμους, να κερδίζουν το χαρτζιλίκι τους προσφέροντας την τέχνη και την φρεσκάδα τους.

Άνοιξη, παραμονές Λαμπρής, Μεγάλη Τετάρτη χθες και ο πρωινός (πολύ πρωινός θα έλεγα) περίπατος, ήταν γεμάτος μυρωδιές και ηρεμία. Δεν είναι μόνο τα άνθη από τις νεραντζιές. Είναι και τα λουλούδια στα παρτέρια των παραθύρων, είναι και κάποιες τριανταφυλλιές, που μέχρι πρό τινος «τρυγούσαν» οι περαστικοί

Σιγά-σιγά, όμως, ο Έλληνας αποκτά άλλες συνήθειες και το χέρι δύσκολα απλώνεται πια στα καλλωπιστικά που φυτεύουν οι Δήμοι… Περνά -πάντα- γρήγορα η Μεγάλη Εβδομάδα. Αλλά περνά όμορφα, όταν γνωρίζεις πώς να την απολαύσεις. Με μια πολύ πρωινή βόλτα, με ένα κεράκι στην εκκλησιά της γειτονιάς σου, με έναν καφέ -έπειτα από την εργασία- στην πλατεία και κουβεντούλα με τους φίλους.

Και, φυσικά, αναδρομή στα «καλύτερά μας χρόνια», όπως θα λένε και τα παιδιά μας, αργότερα. Για τα δικά τους «καλύτερα», φυσικά…