Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Η αβεβαιότητα είναι κακός σύμβουλος για ανησυχούντες

FLASH στις 16/09/2020

Αντιφάσεις, παλινδρομήσεις και ελλιπή μέτρα, προκαλούν μεγάλη ανησυχία στον κόσμο

Ντίνος Κουμπάτης |> Το ότι κατά τις χαλεπές ημέρες μας, υπάρχει ένας διεθνώς περιφερόμενος φονικός ιός, είναι γεγονός και λίγο έως πολύ, όλοι το έχουμε εμπεδώσει. Με αγωνία παρακολουθούμε και συμμεριζόμαστε τα τεκταινόμενα, απορρίπτουμε τα σενάρια συνωμοσίας και κρατάμε τις επίσημες επιστημονικές ανακοινώσεις, ενώ νομοταγώς περιοριζόμαστε στα όσα απαιτούνται για να γλυτώσουμε κάποτε από την επάρατη επιδημία, η οποία, ποικιλοτρόπως, απειλεί να μας αφανίσει.

Αν όμως σαν ένα κοινωνικό σύνολο, ευπειθείς, οι περισσότεροι από εμάς, προσπαθούμε να διατηρήσουμε και εκφράσουμε τις ισορροπίες, είμαστε υποχρεωμένοι, παράλληλα, να πούμε πως υπάρχουν και ορισμένες ασάφειες, ως και παλινδρομήσεις, οι οποίες δεν μας επιτρέπουν να προχωρήσουμε, χωρίς στο βάθος να συγκρατούμε επιφυλάξεις για αυτά, τα όσα αδυνατούμε να κατανοήσουμε.

Πολλοί, λοιπόν, είναι αυτοί ανάμεσά μας, οι οποίοι δεν μπορούν να αντιληφθούν το θέμα των μασκών και της χρήσης τους, τόσο στο πότε είναι αναγκαίο και πότε μη, να τις φοράμε, όσο και στο γιατί πρέπει, καθώς όλο και νέες θεωρίες αναπτύσσονται.

Παράδειγμα, ας πάρουμε, τους ποδοσφαιριστές στα γήπεδα, οι οποίοι αγωνίζονται χωρίς μάσκα, ιδρώνουν, φωνάζουν και αγκαλιάζονται, φιλιούνται από ενθουσιασμό, αλλά τους δίνεται χάρις, ενώ για τους ηθοποιούς, -πάντα για παράδειγμα-, οι πρόβες τους πρέπει να γίνονται απαραιτήτως με μάσκα. Άλλη μία απορία είναι, το πώς μία συγκέντρωση διακοσίων ατόμων σε ένα νυχτερινό κέντρο είναι επικίνδυνη, σε μία πλατεία όμως με χίλια άτομα παραμένει ακίνδυνη, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι ενώ τον Απρίλιο, μία τέτοια εκδήλωση διαλυόταν άμεσα, σήμερα ακούμε μόνο παροτρύνσεις και ο χορός καλά κρατεί…

Διάβασα κάπου: «Τον Μάρτιο, χωρίς ακόμη ιδιαίτερα κρούσματα, έκλεισαν προληπτικά τα σχολεία. Τον Σεπτέμβριο, ανοίγουν με τριακόσια τόσα κρούσματα ημερησίως». Σωστά, ή λάθος γράφηκε; Κάποιοι, αναρωτιούνται: Στα στρατόπεδα, οι στρατιώτες, στις δομές οι χιλιάδες συνωστιζόμενοι μετανάστες, φοράνε μάσκες, ή φοράνε στα μικροπανηγύρια, όπου έτυχα και εγώ και δεν παρατήρησα καμία αστυνόμευση και την ασυδοσία των συμμετεχόντων; Αλλά και στις κάθε είδους μαζικές διαμαρτυρίες, η μάσκα σχεδόν λείπει, από τα πρόσωπα των διαμαρτυρομένων, ενώ δεν έχουμε καταλάβει ακόμη, πότε, πού, και τίνος είδους μάσκα, ανάλογα με τις περιπτώσεις βλάπτει ή ωφελεί.

Όπως άλλωστε, δεν έχουμε καταλάβει πολλά για το χωροταξικό των παρεών, γιατί δηλαδή υπάρχει η απόσταση από τραπέζι σε τραπέζι, για να τηρηθεί ο κανόνας του ενός ή δύο μέτρων, αλλά στο ίδιο το τραπέζι μπορούν να κάθονται τέσσερα άτομα, με απόσταση το καθένα από αυτά, μόνο μισού μέτρου ανά συμποσιαστή. Ύστερα, θα αναφέρω και αυτό: Άκουσα επιστήμονα να λέει σε συνέντευξή του στην Τηλεόραση, πως όταν έκαναν τους υπολογισμούς τους για την πορεία του καλοκαιριού, περίμεναν αυτά, τα οποία βιώνουμε, και περισσότερα κρούσματα κατά το τέλος των θερινών διακοπών, και αμέσως μετά, έντρομοι κάποιοι άλλοι, να λένε πως τέτοιος μεγάλος αριθμός κρουσμάτων, οδηγεί ευθέως σε μέγα προβληματισμό, καθώς το σύστημα υγείας δεν θα αντέξει ένα τέτοιο βάρος.

Εκεί όπου μιλούσαν για νέα επιμόλυνση, σκορπίστηκε ξανά ο πανικός του δευτέρου κύματος, το οποίο υπογραμμίζουν πως ξεκίνησε, ή πως έρχεται (Π.Ο.Υ.) Οκτώβριο και Νοέμβριο για να «θερίσει» την Ευρώπη, η οποία δεν κατόρθωσε, χάριν της ανάνηψης της Οικονομίας της, να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στον πληθυσμό της και χωρίς μέτρο άνοιξε σύνορα και έδωσε «γην και ύδωρ», χάριν της οικονομικής της επανάκαμψης, η οποία με νεκρούς πολίτες, μάλλον θα την συμπαρασύρει στον ολοκληρωτικό οικονομικό μαρασμό, αν όχι θάνατο.

Ο καθηγητής Γκίκας Μαγιορκίνης, για να περιορίσουμε την μετάδοση, προτρέπει ως εξής: Να δημιουργήσουμε “κοινωνικές φούσκες”, να περιορίσουμε γι’ αυτή την περίοδο τον κοινωνικό μας κύκλο. Να συναντάμε μόνο φίλους και γνωστούς και μπορούμε να τους συναντάμε όσο συχνά θέλουμε. Να ζήσουμε σε αυτές τις “κοινωνικές φούσκες” για λίγο καιρό έως ότου έρθουν τα εμβόλια». (Πηγή: www.lifo.gr). Όμως, γεννάται το εξής ερώτημα: Δεν θα πάμε στις δουλειές μας; Δεν υπάρχει φόβος να κολλήσουμε εκτός «φούσκας» και να μεταφέρουμε τον ιό «εντός»;

Με τέτοιες τακτικές και παλινδρομήσεις, η κοινωνία, συχνά αμφισβητεί, συχνότερα δεν ξέρει πώς να συμπεριφερθεί, και αναρωτιέται αν όλα όσα συμβαίνουν, τελούν υπό το κράτος του φόβου, ή της ανεμελιάς, ή της μη συγκροτημένης και σαφούς ενημέρωσης.

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: