Παρατηρώ τον Δημήτρη να περιγράφει με τα χέρια του πώς έβαλε κάποιος καταβολάδες…

Αλ. Αρδαβάνης* |> Όσοι κάποια στιγμή της ζωής τους δεν έχουν ακούσει ή ψυχανεμιστεί τη φτερούγα του Σκότους να πλαταγίζει γύρω τους· αυτοί ναι!…έχουν το προνόμιο ή τη δικαιολογία να χαχανίζουν. Οι υπόλοιποι αντέχουν μέχρι χαμόγελο -κάθε χροιάς. Είναι απόλυτο; Ναι!

Όσο για τον υπογράφοντα, νιώθει από παιδί να τον κουβαλάει ένας λυγμός, χωρίς όνομα, χωρίς πρόσωπο· ένας λυγμός διαρκείας με μικρά διαλείμματα εκρήξεων ιλαρότητας και χαράς που ολοένα αραιώνουν και στενεύουν.

Διευκρινίζεται αυτό για να μη θεωρηθεί η επαγγελματική επαφή με το Σκότος ως ερμηνεία της χρονίας μελαγχολίας του,· είναι αυτοφυής και θέριεψε στο ευνοϊκό περιβάλλον που ο ίδιος επέλεξε ως τοπίο διεξαγωγής της περιπέτειας της ζωής του -αν υπάρχει έστω κι ένας που επιλέγει τη ζωή που θα ζήσει…

Πάντως σήμερα το πρωί, παρατηρώ τον Δημήτρη να περιγράφει με τα πελώρια χέρια του πώς έβαλε κάποιος καταβολάδες στο χώμα για το αμπέλι του, πως οι φακές και οι γίγαντες δεν έχουν λιπάσματα αλλά μόνο κοπριά αγελάδας, πώς περνάει το τσίπουρο διπλής απόσταξης από τον σπειρωτό χάλκινο σωλήνα, πόσο μεγάλες είναι οι ελιές που θα μου φέρει…

Εικόνες άγνωστες και απρόσιτες στον εγκλωβισμένο σε εικονικές σελίδες γραφιά.

Ακούω, παρατηρώ και νανουρίζομαι· η ζωή είναι όμορφη όταν επίγεια και αυθύπαρκτη μέσα στις καθημερινές μικροχαρές και μικροαπολαύσεις, όχι όταν βολοδέρνει σε στοές ορυχείων εικονικής μνήμης επιζητώντας την υπόγεια έκσταση…

Ο Δημήτρης με αποσπά· δεν θα κρατήσει αλλά ευδαιμονώ, έστω για λίγο.

(*) Ο δρ. Αλέξανδρος Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”.