Από το ερυθρό και το ιώδες, στο μεσαίο φάσμα: πράσινο, κίτρινο, θαλασσί…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Αναρωτιόμουν αν υπάρχει τελικά κάπου η Ελπίδα. Αγναντεύοντας τα σύννεφα με τις ρόδινες κοιλιές. Ο Ζόφος ανέβαινε κουβεντιάζοντας με τον Ζέφυρο. Είπα, ιδού στη Δύση· στο Ερυθρό, σκέφτηκα μετά. Κοίταξα πέρα από το ορατό, στο υπέρυθρο, πήδηξα στο υπεριώδες. Πουθενά…

Έπεσε βαρύς ο κάματος της μέρας στα βλέφαρα. Ξημέρωσε και βράδιασε ξανά. Μεσολάβησαν αιώνες· άλλαξα μάτια.

Ούτε στο ιώδες, ούτε στο ερυθρό. Στο μεσαίο φάσμα, πράσινο, κίτρινο, θαλασσί. Η Ελπίδα στο ενδιάμεσο αναβλύζει. Το απαράβατα γελοίο και οριστικά κυρίαρχο του μέσου ανθρώπου. Στον λευκό χυλό από τη μανιασμένη ανάδευση της πολυχρωμίας.

Όμως, η λάμψη στο ημίφως οργιάζει· είχε σουρουπώσει απελπισία.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”