Απ’ το “αμόλα καλούμπα” και τις μουτσούνες, στις μάσκες, στον καφέ στο χάρτινο και φάτσα το δράμα της Πειραϊκής (κλπ)…

Παντελής Π. Ξανθίδης |> Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο και ζωντανεύουν οι θύμισες του άλλοτε. Είναι ένα αξίωμα για όλους εμάς τους… νέους που γεννηθήκαμε νωρίς και δεν λέμε να το βάλουμε κάτω! Για να εξηγούμεθα, δεν δηλώνουμε αδιάφοροι στο σήμερα για να περνάει απαρατήρητη η ζωή, όμως δεν θέλουμε να ζούμε μόνον το τώρα, αλλά να το συγκρίνουμε και με το τότε.

Αυτή η «μαθηματική» σκέψη είναι προϊόν προσωπικής… διαστροφής του καθενός, ανάλογα με το (α) πώς έχει ζήσει, (β) τι δουλειά κάνει, (γ) τι βιώματα έχει! Τα εν λόγω τρία τινά, επέχουν θέση χρωμάτων σε μια παλέτα για φιλοτέχνηση «προσωπογραφίας». Και αποτελούν ίσως τα κύρια στοιχεία για την δημιουργία μιας φιλίας, καθώς ξεπερνούν το στάδιο των κοινών ενδιαφερόντων.

Πώς μού ‘ρθαν αυτά τα «σκόρπια», που μπορούν να χαρακτηριστούν ως και λόγια εξ αμπέλου…

Αποκριάτικες μέρες και -λόγω ηλικίας- ο νους ταξιδεύει στο παρελθόν, πόσω μάλλον τώρα που ο κορωνοϊός «απαγορεύει» αποκριάτικες δράσεις, εκτός και αν αυτές συμβαίνουν διαδικτυακά!

Έτσι, το σήμερα με το χθες, το μόνο κοινό που έχουν είναι οι… μάσκες! Τότε τις λέγαμε μουτσούνες! Ήταν κάτι χάρτινες δημιουργίες που με μία δραχμή μάς πήγαιναν στον κόσμο μας. Σ’ ένα κόσμο φανταστικό με μία φαντασμαγορία που του έδινε η λιτότητα της εποχής. Εκείνης της εποχής όπου τα… drones τα φτιάχναμε μόνοι μας. Δεν είχαν κοντρόλ, αλλά καλούμπες. Τα λέγαμε χαρταετούς!

Ευτυχώς που έχουμε τις θύμισες, γιατί εάν είχαμε μόνον τις σημερινές εικόνες, τότε άσ’ τα να πάνε!

Να κάθεσαι το απομεσήμερο σε ένα πεζούλι της Πειραϊκής και να βλέπεις τους διαβάτες να βολτάρουν με μια μάσκα στη μούρη, εκτός από κάποιες και κάποιους που προτιμούν να φοράνε τη «μάσκα» του άτρωτου και του «ποιός είμαι ‘γώ!»…

Μουτσούνες και μάσκες. Μασκαράδες και καραγκιόζηδες. Σερπαντίνες και κομφετί, φτιασιδωμένες και «πρωινούδες». O tempora, o… μωρές!

Κάθε εποχή και τα δικά της. Αλιά απ’ όσους σκέπτονται. Ευτυχείς οι «απ’ όξω» και όσοι «αμολάνε καλούμπα»!

Αμόλα καλούμπα… Πού πάει το μυαλό μας; Τρεις κόλλες «γλασέ» (η μία για τον αετό κι οι άλλες για κορδέλες στην ουρά, τα πτερύγια και τα σκουλαρίκια), τρεις «μάνες» (κατά προτίμηση από καλάμι), κερωμένο σπάγκο για να δεθεί το σκαρί, αλευρόκολλα, κορδονέτο, «φτιάξε τα ζύγια», «κάνε κεφάλι» και «αμόλα καλούμπα»!

Κύριο μέλημα, να μην «κάνει κοιλιά» και μην τυχόν κάποιος «γείτονας» έχει βάλει ξυραφάκια στην ουρά του! Κι όταν το… drone ερχόταν στα ίσια και καμάρωνε, φεύγει και το γράμμα – συνήθως το πίσω μέρος από πακέτο τσιγάρων! Τόσο απλά κατακτούσαμε τον αέρα και χίλιες μύριες σκέψεις στέλναμε εκεί πάνω απ’ τα σύννεφα…

Ο Άρης Σισμάνης στην Αμερική, ο Στέλιος Πολίτης κι ο Γιώργος Πετυχάκης παραμένουν στου Ζωγράφου, ο Γιάννης Μανιάτης στην Αγία Παρασκευή, ο Νίκος Μπούζας στην Καλογρέζα…

Ο Λάκης Πολάκης, ο Νάσος Κατσαρέλης κι ο Δημήτρης Θρεψιάδης, μας άφησαν… Κι όποτε έρθει τέτοια μέρα και βλέπω τους χαρταετούς στον αττικό ουρανό, θέλω να τους στέλνω γράμμα. Τι να τους γράψω όμως; Τα «βλέπουν» και μας «νοιώθουν». Κι αυτό δεν μ’ αρέσει καθόλου!

Είναι σκέτη κατάντια! Να κάθεσαι σ’ ένα πεζούλι της Πειραϊκής με τον καφέ στο χάρτινο (σαν λαθρομετανάστης του ΄90), να χαζεύεις τη θάλασσα (σαν σε πρώιμο στάδιο κορωνογενούς ψυχοπάθειας)  και να βλέπεις τον βιασμό που υφίσταται αυτό το μοναδικό κομμάτι ευλογημένης γης, για… αναπτυξιακούς λόγους!

Αν αυτά δεν είναι «καραγκιοζιλίκια» από επαγγελματίες «μασκαράδες», τι διάολο είναι; Πού το πάνε ρε γαμώτο;

Τελευταία Κυριακή της Αποκριάς του 2021 σήμερα. Βασιλιά Καρνάβαλε, μην δακρύζεις. Αυτοί είμαστε! Πότε με μάσκες και πότε με μουτσούνες…

> Είδα χαρταετό καμαρωτό… Καλό σημάδι!