Αρδαβάνης: “Οι μεγαλύτεροι νομίζουμε ότι όσα ζήσαμε ήταν η μόνη αλήθεια και πως άμα χαθούν αυτά, χάνεται ο Κόσμος”

Τ/Π |> Ήταν Απρίλης του ’15 -παραμονή Πρωτομαγιάς- και απομεσήμερο στον «Άγιο Σάββα», όταν ο ογκολόγος δρ Αλέξανδρος Αρδαβάνης, έχοντας εξετάσει τους ασθενείς του, ετοιμάζεται να αναχωρήσει.

Όμως, όταν μπαίνει στο μικρό ιατρείο, πάει να βγάλει την μπλούζα του και κοντοστέκεται κοιτώντας τον υπολογιστή.

Αφήνει το στηθοσκόπιο, κάθεται στο γραφειάκι του, τραβάει κοντά του το πληκτρολόγιο και αρχίζει να καταγράφει όσα τον παίδευαν όλη μέρα. Γράφει…

“Μέρα Μαγιού μού μίσεψες μέρα Μαγιού σε χάνω / Άνοιξη γυιέ που αγάπαγες κι ανέβαινες επάνω
Στο λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις / Άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης...”

Αύριο Πρωτομαγιά. Μου έρχονται πάντα στο μυαλό, σαν αγαπημένο ζευγάρι αγκαζέ, ο θρήνος του Ρίτσου και το σκίτσο του Κυρ για τον σκοτωμένο την Πρωτομαγιά Παναγούλη. Κάθε Πρωτομαγιά το ίδιο.

Το απαγγέλλω την ώρα της επίσκεψης στους ειδικευόμενους. Με κοιτούν αμήχανοι.

-“Το ξέρετε;“…

Σιωπή και νευρικά γελάκια. Κοιτιούνται μεταξύ τους. Φυσικά και κανένας δεν το έχει καν ακουστά.

Έχουν περάσει σαράντα χρόνια από τη μεταπολίτευση. Εξήντα πέντε “από την πανωλεθρία των Αθηναίων στους Αιγός ποταμούς” και τριάντα τουλάχιστον από τότε που έπεσε “βαριά σιωπή στην αγορά κι η ασυδοσία των τριάντα τυράννων” της άλλης Αγοράς.

Κανένα σχεδόν 25χρονο δεν έχει ακούσει ούτε καν στο σπίτι αυτές τις μουσικές, τα τραγούδια της “Ελλάδας που αντιστέκεται της Ελλάδας που επιμένει”. Η δολοφονία της Ιστορικής Μνήμης έχει από καιρό συντελεστεί.

Ίσως έτσι να ήταν να γίνει, ίσως πάντα έτσι γίνεται· ίσως καλύτερα που έτσι συμβαίνει.

Οι μεγαλύτεροι πάντα νομίζουμε ότι όσα ζήσαμε ή πιστέψαμε ήταν η μόνη αλήθεια και πως άμα χαθούν αυτά, χάνεται ο Κόσμος. Οι νεότεροι πάντα πιστεύουν ακράδαντα ότι αυτών η αλήθεια είναι τώρα και…”αμές δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες“. Ίσως…

Πάντως η Ιστορία είναι βαθιά μνησίκακη για όσους αμνημονούν. Και οι πολλοί έτσι είναι από καταβολής Κόσμου.

“…και μου ‘λεγες πως όλα αυτά τα ωραία θα ‘ναι δικά μας
Και τώρα εσβήστης κι έσβησε το φέγγος κι η φωτιά μας“.