Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Ληστεία μετά φόνου, όταν ρουφάς τη μητρική αγάπη

FLASH στις 07/09/2020

Αρπάζεις το μωρό από τη μάνα, το σκοτώνεις για να τραφείς, αλλά πίνεις και το γάλα…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Στο κυριακάτικο τραπέζι. Κρέας το μενού -αυτός ζαρζαβατικό και φέτα. Ξαφνικά έσπρωξε το τυρί στην άκρη του πιάτου και σταμάτησε να τρώει. Τον ρώτησα ψιθυριστά: “γιατί;“. Δε μου απάντησε· κοίταζε αόριστα στο βάθος. Ξαναρώτησα: “γιατί παραμέρισες τη φέτα;“.

Με κοίταξε θολά και άρχισε να μουρμουρίζει, έτσι που μόνο εγώ, ο άλλος του εγώ τον άκουγα:

-“Δεν τρώω κρέας από χρόνια και το ξέρεις. Μόνο γαλακτοκομικά. Αυτή τη στιγμή συνειδητοποίησα τον κύκλο παραγωγής του γάλακτος από την αρπαγή του μέχρι την επεξεργασία του. Άκου λοιπόν: για να κατεβάσει γάλα η προβατίνα πρέπει να γεννήσει, ναι; Για να πάρουμε το γάλα πρέπει να τη χωρίσουμε από το αρνί -σφάζοντάς το, ναι; Ό,τι και με τις αγελάδες και τα μοσχάρια. Επομένως και την τρυφερή σάρκα των παιδιών τους αρπάζουμε και κατασπαράζουμε και το απόσταγμα της μητρικής αγάπης ρουφάμε άπληστα. Ληστεία μετά φόνου δηλαδή. Σε τι διαφέρουμε από τα λιοντάρια, τους κροκοδείλους και όλα τα έντιμα αρπακτικά, εμείς, τα κορυφαία τέρατα της διατροφικής αλυσίδας;“…

Ύστερα σώπασε και φάνηκε να γυρίζει ξανά μέσα του. Τον άφησα μονάχο να κοιτάζει αόριστα πότε το μισοτελειωμένο πιάτο, πότε μια γλάστρα με κόκκινο λουλούδι στο τραπέζι.

Το ρήγμα στο κρανίο του βαθαίνει. Παράνοια τυπική. Δεν τον προλαβαίνουμε πια. Πάντως για βέγκαν δεν τον κόβω· υπήρξε αρπακτικό σε πολλά και αυτό δεν παραγράφεται στις έλικες του ανθρωποειδούς.

(*Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: