Ας χρεωθεί ως non-covid “παράπλευρη απώλεια” της covid-συγκυρίας

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Μια γυναίκα με επιθετικό καρκίνο, σε θανάσιμο εναγκαλισμό με τη συγκυρία: άργησε να φτάσει στον ογκολόγο -ίσως λόγω φόβου της πανδημίας- και καθυστέρησε ν’ αρχίσει θεραπεία -λόγω αναμονής του “covid-status”.

-«Έφοδος! Τυπικότερο επείγον δεν υπάρχει!», είπε ο γιατρός και το προσωπικό εφημερίας του δημόσιου νοσοκομείου κινητοποιήθηκε σχεδόν ακαριαία -παρά την ημέρα αργίας παρά τις απουσίες λόγω καραντίνας.

Η ασθενής άρχισε χημειοθεραπεία -ο νεκρός Ελ Σιντ, μέσα στην γνώριμη πανοπλία του, δεμένος στο άλογό του, βγήκε καλπάζοντας από την πολιορκημένη πόλη -να τρομάξει με τη θωριά του τα στίφη των πολιορκητών.

Αν η «έξοδος» ευστοχήσει, τόσο η κομμένη από την αρρώστια αναπνοή της γυναίκας, όσο και η αγωνία των επαγγελματιών υγείας θα ξεχαστούν -και πρέπει να ξεχαστούν· θα μείνει μια οδυνηρή ανάμνηση για την άρρωστη και τους οικείους. Στο προσωπικό του αντικαρκινικού νοσοκομείου θα πιστωθεί ως μια ακόμη οφειλόμενη μάχη -και ορθώς.

Αν η «έξοδος» αποτύχει, ως μια ακόμα non-covid «παράπλευρη απώλεια» της covid-συγκυρίας θα χρεωθεί. Τελικά όλα θα ξεχαστούν. Είναι η επιταγή της Αναγκαιότητας.

Γιατί τα είπα αυτά; Έτσι, σαν παραμύθι που δε διδάσκει τα παιδιά. Για όσα συμβαίνουν στα σπλάχνα των νοσοκομείων και δεν έγιναν Έπη -ούτε θα γίνουν. Για να ξορκίσω μιαν ακόμα άσωτη ανάσα.

Κακονυχτισμένος, ένα χάραμα Κυριακής, ημερολογίου Κοβιντιώνος.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”