Τα θερινά τα σινεμά έχουν μέγεθος και βάρος ειδικό. Αναλογούν σ’ αυτήν τη πόλη περισσότερα από ένα. Δήμαρχε, κι άλλα σινεμά στην πόλη!

Βάνα Μελά* |> Πιάνω να μετρήσω υποστάσεις και διαστάσεις. Του σινεμά, του θερινού. Το ραντεβού στην είσοδο, μπεις – δεν μπεις. 9,9 στις δέκα φορές μπαίνεις.

Το βραδάκι, τα αστέρια, το γδάρσιμο του χαλικιού με τη μύτη του παπουτσιού, του τσιμέντου, της σκόνης. Η μπiρα, η coca cola, το τοστ, το καλαμπόκι. Οι γείτονες, οι γνωστοί, οι φίλοι. Το ελαφρύ φουστανάκι, το πιο ελαφρύ μακιγιάζ, η βερμούδα και το αμάνικο μπλουζάκι.

Οι πολυκατοικίες γύρω, το πιο άφοβο πηγάδι. Με τσάμπα θεατές. Συντριβανάκι πού και πού και βουκαμβίλιες. Γιασεμιά.

Μπερδεύεσαι, μα πού είμαι; Η μουσική μέχρι να αρχίσει η ταινία, στο διάλειμμα διαφορετική. Τα προσεχώς, να έρθουμε σ’ αυτό, ε; Εντάξει, κρατάει μήνες η σεζόν, ευτυχώς. Η ταινία, που σχεδόν δεν σε νοιάζει ποια είναι, αλλά έχεις δει και κάτι αριστουργήματα… Η πιο φτηνή βραδιά, παρά την ακρίβεια, με χίλιες μικρές απολαύσεις. Για όσους δεν πάνε διακοπές ή πάνε για πολύ λίγο. Και μήπως και στην εξοχή, αν βρεις θερινό, δεν πας; Πας!

Τοπόσημο και ορόσημο, από το 1900 μέχρι σήμερα, από την Αυστραλία και την Ελλάδα, την Ταϊλάνδη, τα Αραβικά Εμιράτα μέχρι το Παρίσι. Από το Βοξ και το Εκράν της Αθήνας, τη Ριβιέρα και τη Δεξαμενή, το Θησείο και το Cine Paris, τη Μελίνα της Δραπετσώνας και της Νίκαιας το θερινό, το Cine Σελήνη της Σαλαμίνας, άλλοτε την Άνεσις (φωτό), το Φαντάζιο και το Αελλώ του Πειραιά μέχρι σήμερα τα Βοτσαλάκια δίπλα στη θάλασσα της Καστέλλας. Δημοτικά και ιδιωτικά. Από τον πνιγμό στην αναβίωσή τους, σαν να μην το άντεξε η μαύρη τρύπα της Ιστορίας και τα έστειλε πίσω, τα θερινά σινεμά συνυφαίνονται δεκαετίες με την πόλη και τη γειτονιά, με το ξεχνιέμαι και δεν βαριέμαι, με το ξεσκάω και δεν πονάω, με το διαφεύγω και παίρνω ανάσα, με το μαθαίνω και παραμυθιάζομαι. Με το νοσταλγώ, αλλά βιώνω.

Αχ, τα θερινά τα σινεμά, είναι μια γλύκα ξεχωριστή, μοναδική και τρυφερή. Μια υπέροχη κοινοτυπία που μας χωράει όλες και όλους, εκεί να φτιάχνουμε συλλογικά, χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε, ένα συλλογικό, και -ευτυχώς- όχι μαζικό, αποθετήριο σωμάτων και πνευμάτων, αναπνοών και βλεμμάτων, σκέψεων και στάσεων. Τάσεων και ανατάσεων.

Μας φτάνει ένα στον Πειραιά; Ε, δεν μας φτάνει! Μετά από όλα αυτά, δεν μας φτάνει.

Η πόλη είναι μεγάλη, έχει 160.000 κατοίκους. Τα θερινά τα σινεμά έχουν μέγεθος και βάρος ειδικό. Αναλογούν σ’ αυτήν τη πόλη περισσότερα από ένα.

Δήμαρχε, κι άλλα σινεμά το θέρος στην πόλη. Υπάρχουν οι γειτονιές που τα θέλουν και τα χρειάζονται.

Υπάρχουν σίγουρα και άνθρωποι που μπορούν να σηκώσουν τη λειτουργία τους, βρες τους ανάμεσα στην κοινωνία της πόλης. Κάλεσε τους σε βοήθεια και γνώμες, σε ανάληψη ευθύνης και δράσης. Κάνε μαζί με την Διεύθυνση Πολιτισμού συνεργασίες μαζί τους. Δώσε την ευκαιρία στην πόλη, το θερινό σινεμά, τις γειτονιές και σε όσες και όσους μπορούν να αναλάβουν. Αυτό θα είναι το πιο δημοτικό βήμα από όλα τα δημοτικά. Χώροι υπάρχουν.

Μετά τα Βοτσαλάκια που δεν επαρκούν, ας κάνουμε έναν πιλότο θερινό σινεμά για αρχή. Τα έξοδά του τα βγάζει με το παραπάνω. Όπου υπάρχουν θερινά σινεμά γεμίζουν. Κι όχι μόνο, να γίνει χώρος περισσότερων πολιτιστικών εκδηλώσεων από αυτή του κινηματογράφου μόνο κι αυτό ας είναι η πιλοτική προσπάθεια. Ας γίνει χώρος περισσότερης και πιο γενναιόδωρης ψυχαγωγίας. Και συν τω χρόνω να γίνουν περισσότερα, να φτιάξουν ένα δίκτυο, άλλο να κάνει αφιερώματα, άλλο φεστιβάλ, άλλο παλιές δαντέλες κι άλλο καινούργιες εκπλήξεις. Να γίνουν μικρές τοπικές πολιτιστικές οάσεις με μεγάλη σκιά! Μια καλή αναβάθμιση της ζωής των κατοίκων, δεν προσβλέπουν όλες οι διαθέσεις και ανάγκες στα μαγαζιά της Τρούμπας ούτε στα φαραωνικά αθλητικά γεγονότα και εγκαταστάσεις.

(*) Η κυρία Βάνα Μελά, είναι μέλος και τ. δημοτική σύμβουλος της δημοτικής παράταξης “ΑλλάΖΟΥΜΕ τον Πειραιά για όλους και όλες”