Κεφαλονιά πατρίδα μου, κέντρο και πατρίδα της Γένεσης και του Κόσμου – αδιάσπαστο Φως του Μεσόγειου Θέρους!

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Ανύποπτοι κολυμπούν στις αναμνήσεις του γεωλογικού χρόνου· ανάμεσα στα ίχνη του απολιθωμένου σε βράχια μάγματος στη μέση της θάλασσας που, εκατομμύρια χρόνια μετά, ονομάστηκε Ιόνιο πέλαγος.

Κοιτώντας τους ξεσαλωτές του Αυγούστου, σκεφτόμουν τις μεγάλες εκρήξεις της Γένεσης. Περιεργαζόμουν τα ψαμμώδη ίχνη, την ψάμμο ως ανάμνηση των γιγαντιαίων πετρωμάτων· η ψάμμος της θάλασσας και των ερήμων, υπόλειμμα της νικημένης από την ύπουλη τριβή πρωταρχικής Πέτρας. Η ασύλληπτη στο ανυποψίαστο γυμνό μάτι ομοιότητα βράχων και ψάμμου, η ενότητα όλων των στοιχείων, η αυτοομοιότητα του ενορατικού μαθηματικού Benoit Mandelbrot.

Παρατηρούσα -με κάποια ζήλεια- τους ανέμελους κολυμβητές να πλατσουρίζουν στη βελούδινη θάλασσα και αναλογιζόμουν κάποιους άλλους να πληκτρολογούν μανιασμένα συναρμολογώντας εικονικά -virtual remodeling- τις αλληλουχίες γονιδίων των νέων υπερόπλων στα χέρια των ανήσυχων στρατηγών• με στόχο υψηλό την επιβράδυνση του Κοβιντιώνα που συνεχίζει να προελαύνει, καταπίνοντας την ολιγοφρενή ανθρωπότητα -όπως οι έγκυρες πηγές προειδοποιούν.

Είναι γλυκό να ξεχνάς, κι ας «είναι σαν να πεθαίνεις». Όπως ετούτοι οι νεαροί πλάι μου που μιλούν για κωμικά συμβάντα της επικαιρότητας και χαχανίζουν, μη έχοντας ίσως κάτι σημαντικό να θυμηθούν -αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι σημαντικότερο από την πρωταρχική λήθη;

Κεφαλονιά πατρίδα μου, κέντρο και πατρίδα της Γένεσης και του Κόσμου· τη στιγμή αυτή που Σύμπαν και Αιωνιότητα δονούνται πλήρη μέσα στους ήχους της ανεμελιάς και το αδιάσπαστο Φως του Μεσόγειου Θέρους.

Είναι κάτι στιγμές που τίποτα δε φοβάμαι -ούτε τον θάνατο ούτε καν τον Κοβιντιώνα. Για μια στιγμή, εγώ, τα βράχια και η ψάμμος χαμογελούμε αινιγματικά βλέποντας το περίτρομο παρόν. Όμως, να! Αύριο επιστρέφω, κόκκος ασήμαντος στην ιδιότροπη Ψάμμο του κλεινού Άστεως.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”