Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Φεύγει το λαμόγιο, αλλά αφήνει τα παιδιά του…

FLASH στις 06/07/2020

Είναι τελικά ο Κοβίντιος Αγκιτάτωρ σεισμός τεκτονικός ή μήπως πράκτωρ διπλοτριπλός;

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Φεύγει σιγά-σιγά ο Κοβίντιος Αγκιτάτωρ προς την έξοδο της Πόλης. Στα δάχτυλα ακροπατώντας φεύγει, όπως μπουκαδόρος από την «ξεμπούκα». Βρήκε ξεκλείδωτη την πόρτα, δεν έφταιξε αυτός που μπήκε -ας προσέχαμε.

Αφήνει πίσω τη σπορά του και τ’ απόνερά του.

  • Μανιασμένοι γραφιάδες στο διαδίκτυο μάς παροτρύνουν να «προγκήξουμε» όσους έχουν το θράσος να διατυπώνουν αμφιβολίες.
  • Έγκυροι επιστήμονες μελετητές του οργιοκοπούν στα ΜΜΑ.
  • Επιστημονικές καριέρες πάτησαν απρόσμενα κορυφή.
  • Πωλήσεις ειδών και υπηρεσιών εκτοξεύτηκαν.
  • Πωλήσεις «σταθερής τροχιάς» γκρεμίστηκαν.
  • Μικρομεσαία εγχειρήματα ζωής στραπατσαρισμένα στα σκουπίδια.
  • Μικρές και μεσαίες περιουσίες εξαερωμένες και ρουφηγμένες σε αθέατα θησαυροφυλάκια.
  • Ουρές που επιμηκύνονται στις λίστες της ανεργίας.
  • Άνθρωποι πλήθος που πέφτουν στην ανάγκη των ψυχοφαρμάκων.
  • Φιλίες ρημαγμένες, ξεγυμνωμένες από προσχήματα.
  • Γνωριμίες και «έρωτες» μέσω Ίντερνετ -η διαχρονική εκπόρνευση του έρωτα οπλίζεται με πρόσχημα ακλόνητο.
  • Γιατροί που σιχαίνονται τον άρρωστο, άρπαξαν στον αέρα το πρόσχημα και εξετάζουν μέσω Skype και email.
  • Στις αμμουδιές σώματα γυμνά λιάζονται εμμονικά προσκαλώντας καρκίνους του δέρματος -όμως σε απόσταση απώθησης του Κοβίντιου.
  • Άνθρωποι περίτρομοι κυκλοφορούν προφυλαγμένοι τάχα πίσω από κράνη, φίμωτρα, γάντια και στρώματα αλλεπάλληλα γέλης αντισηπτικής (η διαχρονική Γελοιότητα της ατομικής Σωτηρίας εν μέσω μιας γενικής καταστροφής -πραγματικής ή εικονικής).

Ευτυχώς μέσα στον ορυμαγδό των κανιβάλων της κοινωνικής αποστασιοποίησης, η ανάγκη της κοινωνίας – του κοινού τόπου των εφαπτομένων ψυχοσωμάτων- αντιστέκεται παθιασμένα (κοινωνία και απόσταση, τι πρωτογενής αντίφαση Θεέ μου!).

Αποχωρεί ο Κοβίντιος Αγκιτάτωρ και πίσω του στροβιλίζονται τα παρελκόμενά του. Παντού ποντίκια και έντομα, οι κάτοικοι των υπονόμων• όπου Κόσμος, υπάρχει και υπόκοσμος, όπου νομή πάντα υπάρχουν και υπόνομοι.

Μου φαίνεται πως ακούω τα θηριώδη ποντίκια να σκούζουν: μη φεύγεις, να προλάβουμε να τελειώσουμε το φαγοπότι μας! Όπως οι μαυραγορίτες στη γερμανική κατοχή φώναζαν «βάστα Ρόμελ!» για να προλάβουν να ξεπουλήσουν.

Φεύγει το λαμόγιο που τρύπωσε στη ζωή μας αλλά αφήνει τα παιδιά του.

Το λένε πρόοδο αλλά είναι ένα ακόμα επεισόδιο της διαρκούς πανανθρώπινης δολοπλοκίας που προχωρεί απτόητη από αμέτρητους αιώνες. Προχωρεί ή οπισθοχωρεί; Ποιος μπορεί να ξέρει τι ακριβώς σημαίνει κάθε κύμα εξέλιξης της Ανθρωπότητας;

Με σπρωξιές μετατοπίζεται ο κόσμος. Βίαια αλλά αποτελεσματικά. Και δεν είναι οι σπρώχτες αλλά όσοι σπρώχνονται άβουλοι που με ματώνουν.

Είναι τελικά ο μέγας Αγκιτάτωρ σεισμός τεκτονικός ή πράκτωρ διπλοτριπλός; Ίσως η Ιστορία πληροφορήσει τη μεθεπόμενη γενιά αφού η επόμενη θα θαλασσοπνίγεται ακόμα στον Ωκεανό της αμφιβολίας, ψάχνοντας μιαν αβέβαιη ταυτότητα.

Θα είναι χειρότερα αν απομακρυνθούμε ακόμα περισσότερο οι άνθρωποι; «Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους» καταλήγει τον θρήνο του ο Μανόλης. «Μιλώντας» στο τέλος του εμφύλιου σπαραγμού.
Με παρηγορεί που, τελικά, τίποτε δεν αλλάζει στις κοινωνίες του Homo sapiens. Ίσως μόνο ότι ο homo erectus -πριν τον sapiens- σκύβει ολοένα μέχρι να γίνει decubitus.

«Era gia tutto previsto». Το ήξερα πάντα, όσο κι αν το απωθούσα, πως αμετακίνητος στην εξελικτική αγριότητά του μένει ο Κόσμος. Και θα μείνει. Άθλιε Δαρβίνε, με ξέκανες νωρίς.

Όμως ιδού! Άλλο στη μαυρίλα δεν αντέχω. Ήδη ένα ακόμα γλυκό Μεσόγειο καλοκαίρι κλειδαμπαρώνει για λίγο έξω από την ψυχή μου τον χειμώνα. Σας το προτείνω! Με την επισήμανση να μην αποξεχαστούμε, να μην αποκοιμηθούμε! Είναι ύπουλη η θερινή ραστώνη -και σύμμαχος πιστός των άγρυπνων αβυσσοδομούντων εκεί ψηλά στα νέφη.

> Από τις Μετακοβιντιανές Ημέρες

(*Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: