Εκεί όπου έμειναν τα αποτυπώματα ενός γέρου και μιας γριάς που ήρθαν το ‘22 από τη Σμύρνη και ρίζωσαν ξένοι, σε αφιλόξενη πατρίδα…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Είναι ένα ξύλινο πορτονάκι που οδηγεί σε μιαν αυλή από δεκαετίες λογγωμένη -την αυλή ενός σπιτιού που το έπνιξαν κάποτε οι πολυκατοικίες και έφυγαν όλοι.

Πάντα από εδώ περνώ φτάνοντας και φεύγοντας στο νοσοκομείο -λατρεύω αυτά τα περίεργα στενά των Αμπελοκήπων σε σχήμα γωνιώδους S.

Κάποτε θέλω να διαβώ αυτό το σακατεμένο ξύλινο πορτόνι, χωρίς να ξέρω γιατί· ίσως υπάρχει μέσα μου η άμορφη περιέργεια του εξερευνητή, από τότε που μικρά παιδιά το σκάγαμε με τον Νίκο για «εξερεύνηση» κοψοχολιάζοντας τις μανάδες μας -μια φορά και σε αγωγό ομβρίων υδάτων.

Λογαριάζω πως κάποτε αυτή η αυλή με κάποιο τρόπο θα μου ανοίξει τα -ασήμαντα για κάθε έμφρονα- μυστικά της. Μαντεύω λοιπόν, ένα σπασμένο ξύλινο τραπεζάκι με δυο ραγισμένα πορσελάνινα φλιτζάνια του καφέ, δυο καρέκλες και στη σκόνη, τα δακτυλικά αποτυπώματα ενός γέρου και μιας γριάς που ήρθαν το ‘22 από τη Σμύρνη και ρίζωσαν ξένοι, σε αφιλόξενη πατρίδα.

Όταν τα «κούτσικα» μεγάλωσαν, πέταξαν μακριά από τη στενωσιά κι έμειναν τα γερόντια που έγιναν σιγά-σιγά ένα με το χώμα της μικρής αυλής και τις γάτες τους -αυτές δε μπόρεσαν να πάνε πουθενά και ζευγαρώνουν απτόητες κάθε Γενάρη ενώ συνεχίζουν να τις ταΐζουν στοργικά οι γείτονες από τις γύρω πολυκατοικίες.

Οδός Ευπατορίας, πλάι στα προσφυγικά, στη συμβολική σκιά της ΓΑΔΑ.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”