Επετειακό αφιέρωμα σε όλα τα παλικάρια που έχυσαν το αίμα τους για την αξιοπρέπεια ενός λαού

|> Παντελής Π. Ξανθίδης

|> Αγαπητέ μου θείε Δημητράκη, κάθε τέτοιες μέρες έρχεσαι πάντα στο νου μου και στη μορφή σου -που την ξέρω μόνον από φωτογραφίες- αντικατοπτρίζεται το Έπος του ΄40. Ναι, τότε που φόρεσες το “χακί” και εντελώς ανεκπαίδευτος κατετάγεις στην “πρώτη γραμμή”, πήρες το τουφέκι κι έτρεξες στα βουνά της Ηπείρου μας, για να υπερασπιστείς τα πατρώα εδάφη.

Όμως δεν πρόλαβες να ρίξεις ούτε μία τουφεκιά και ένα ιταλικό βόλι σε βρήκε στο κεφάλι. Τρεις μέρες έμεινες στο χαράκωμα, μόνος και αβοήθητος… Τελικά σε βρήκαν. Κι απ΄ το Καλπάκι, βρέθηκες στην Άρτα και μετά στο Αγρίνιο – στην κλινική του θείου σου, του Θανάση Μαυρομμάτη. «Ωχ, αδερφούλα μου…», ψέλλισες, πριν μπεις στο χειρουργείο…

Σε χειρούργησε ο ίδιος ο θείος σου και παρά τις προσπάθειες που έγιναν, έκλεισες για πάντα τα μάτια σου… «Ωχ, αδερφούλη μου!», σπάραξε η Μαρίκα…

Το μαντάτο δεν άργησε να φτάσει στη Σταμνά, όπου ήταν τα μικρά σου αδέρφια: ο Αριστείδης, η Δημόκλεια, ο Μάκος, ο Νίκος, η Σταθούλα. Δεν το πιστεύανε, ώσπου σε είδαν όταν σε “έφεραν” στον Αηλιά… Σπαραγμός. Κι από πού δεν ήρθαν για να σε “ξεπροβοδίσουν”… Κι όταν από το φέρετρο βγάλανε τη γαλανόλευκη και το κατέβασαν, τι απόμεινε ρε θείε; Πες μου τί απόμεινε! Να σου πω εγώ! Στρατιώτης Πατσουράκης Δημήτριος του Ευσταθίου και της Αναστασίας, το γένος Μαυρομμάτη, ετών 27, νεκρός. Έπεσε υπέρ πατρίδος.

Θείε μου, δεν ήσουν ο μόνος. Νά ΄ξερες πόσα κορμάκια έπεσαν στο μέτωπο. Πόσα παλικάρια χάθηκαν.  Και μετά; Πείνα, δυστυχία, εμφύλιος σπαραγμός. Και πόσοι επέζησαν με κομμένα πόδια, χέρια, τυφλοί, πληγωμένοι και περιφρονημένοι… Όλα συμβαίνουν σ΄αυτόν εδώ τον τόπο. Εσύ όμως “απέδρασες” και ίσως γλύτωσες πολλά…

Πετάξαμε τους Ιταλούς στη θάλασσα και ύστερα επιτέθηκαν οι Γερμανοί. Αντέξαμε περισσότερο απ΄όσο ήλπιζαν οι σύμμαχοι. Τελικά, με τα πολλά, μας κατέλαβαν. Πείνα. Αντίσταση. Τους “πεθάναμε”! Νικήσαμε. Τους διώξαμε. Κι ύστερα τσαλαπατήσαμε τις δάφνες μας!

Εμφύλιος σπαραγμός. Ντροπή μας! Η μία Ελλάδα να μαζεύει τα συντρίμμια και να αναπτύσσεται και μία άλλη Ελλάδα να ζει με εξορίες, φυλακίσεις, κοινωνικά φρονήματα. Χούντα το ΄67, Δημοκρατία το ΄74 και έρχεται η εθνική συμφιλίωση. Άσε, μην συνεχίσω…

Καλέ μου θείε, κάτι τέτοιες μέρες σε θυμάμαι, όχι επειδή γιόρταζες χθες, ούτε επειδή είναι 28^η Οκτωβρίου αύριο. Όχι!

Απλά, δεν ξέρω τι να πω στον Μάριο. Τί να του πω; Ότι ίσως να χάρισες άδικα τα νειάτα σου, για μια πατρίδα των “ολίγων” και των “κορόϊδων”; Για μια πατρίδα μνημοσύνων και μνημονίων; Για μια πατρίδα που πάντα “διώχνει” τα παιδιά της; Μη μας λυπάσαι θείε Δημητράκη*. Πάντα ίδιοι είμαστε – όπως τότε…

(*) Ένθετη φωτογραφία στον πίνακα του Αλ. Αλεξανδράκη