Η δίκαια παρέμβαση του ακτιβιστή τυφλού δικηγόρου Βαγγέλη Αυγουλά για τα δικαιώματα των αναπήρων που δεν ‘’ακούει’’ η πολιτεία

Δημ. Κωνσταντάρας |> Διαβάζοντας πριν από λίγες μέρες στο meallamatia.gr, έναν ιστότοπο- ίσως τον μεγαλύτερο- για τους Ανάπηρους και την Αναπηρία με τίτλο «Περιμένοντας τον αέρα αισιοδοξίας που (δεν) πνέει», μου δημιουργήθηκε μια δυσαρέσκεια και μια σειρά ερωτημάτων για θέματα που κι εγώ έχω αρθρογραφήσει. Συγγραφέας του άρθρου, ο γνωστός , τυφλός δικηγόρος, Βαγγέλης Αυγουλάς, ένας πραγματικά δυναμικός «ακτιβιστής» υπέρ των δικαιωμάτων των ανάπηρων και των υποχρεώσεων της Πολιτείας.

Γράφει ο Βαγγέλης: «Το έχω ξαναπεί, το έχω ξαναγράψει, το έχω ξανασυζητήσει δημόσια και ιδιωτικά με απλούς ανθρώπους, ανάπηρους και μη, με οργανώσεις, με φορείς, με υπουργούς: Γεννήθηκα τυφλός και εδώ και 34 χρόνια νιώθω πως μεγαλώνω σ’ έναν κόσμο φτιαγμένο μόνο για βλέποντες. Νιώθω πως ζω σε ένα εχθρικό περιβάλλον και πρέπει να επιβιώσω. Αφιλόξενοι δρόμοι, αφιλόξενα πεζοδρόμια , προβλήματα με έγγραφα που μου μεταφέρουν μη προσβάσιμες πληροφορίες και δε μπορώ να ασκήσω εύκολα το επάγγελμα του δικηγόρου. Κάνω συναλλαγές που μαζί με την υπογραφή μου, ζητούν και την υπογραφή μαρτύρων προσβάλλοντας την αυτονομία μου και την προσωπικότητά μου. Χρειάζομαι προϊόντα που δε μπορώ να διαβάσω πόσο στοιχίζουν και πότε λήγουν. Παίρνω κάθε λογής διαβεβαιώσεις. Αλλά στο τέλος, αισθάνομαι πάλι μόνος μου παρέα με τα όνειρά μου και με τα παρόμοια όνειρα και φιλοδοξίες χιλιάδων άλλων ανθρώπων και έχω πάντα στην τσέπη μου τις σπουδές μου, τα πτυχία μου, τις βραβεύσεις μου, και έχω πάντα στην «τσέπη» μου το Καναδικό μου διαβατήριο (σε ισχύ) και την Καναδική μου υπηκοότητα παράλληλα με την Ελληνική».

Τα ξέρουν ΟΛΟΙ τα προβλήματα των πάσης φύσεως αναπήρων. Τα βλέπουν σε ρεπορτάζ από την τηλεόραση. Τα διαβάζουν στις εφημερίδες και στα ηλεκτρονικά Μ.Μ.Ε. Τα εξηγούν συνεχώς οι Αναπηρικές Οργανώσεις, οι ακτιβιστές, η ίδια η Συνομοσπονδία Αναπήρων. Τώρα μαθαίνω κι εγώ ότι ο Βαγγέλης- και ποιος ξέρει πόσοι άλλοι- σκέφτονται να φύγουν απ’ τη χώρα μας. Να «υπαχθούν» στο Brain Drain και μάλιστα σε μια στιγμή που η κυβέρνηση αρχίζει πάλι να μιλά για Brain Gain.

Διαβάστε τι γράφει ο Βαγγέλης Αυγουλάς: «Έλεγε ο πρωθυπουργός το Μάιο σε νέους εργαζόμενους σε εταιρείες τεχνολογίας: «Η Ελλάδα αλλάζει προς το καλύτερο. Υπάρχει πάλι ένας αέρας αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης ο οποίος πνέει στη χώρα μας και οι πρώτοι που θα πρέπει να καβαλήσουν αυτό το κύμα είστε εσείς, η γενιά η δική σας».

Και γιατί να μην τον πιστέψω τον πρωθυπουργό αφού δείχνει τελευταία ότι το κατανοεί το πρόβλημα. Αλλά θα γίνει τίποτα; Ή απλώς θα γίνει… ΤΙΠΟΤΑ;

Ολοκληρώνοντας το άρθρο του, λέει : «Γι’ αυτό παραμένω με το μισό πόδι στην εξώπορτα και το άλλο μισό στο αεροδρόμιο. Αλλά δεν φεύγω. Μένω και συνεχίζω τη μάχη. Απέναντι στην αφιλόξενη για ανάπηρους χώρα μου και ακούγοντας τις συνεχείς εξαγγελίες – που μόνο το brain drain δεν έφεραν- που μάς υπόσχονται έναν αέρα αισιοδοξίας. Περιμένω, έστω και απαισιόδοξος…».

Ο Βαγγέλης Αυγουλάς είναι φίλος μου πολλά χρόνια, είναι πολύ νέος (στη δεκαετία των ’30) και ιδιαίτερα επιδραστικός κυρίως στη Δυτική Αττική (Αντιδήμαρχος και Δημοτικός Σύμβουλος στο Ίλιον) αλλά και στην Κρήτη απ’ όπου κατάγεται. Ξέρω τις θέσεις του και τις ασπάζομαι. Τα προβλήματά του και τα αναγνωρίζω. Το ρόλο που διαδραματίζει στο Αναπηρικό Κίνημα και τον υποστηρίζω. Μένω κι εγώ στα ίδια ερωτηματικά. Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η Πολιτεία, η εκάστοτε Κυβέρνηση, η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Θεσμοί που αποτελούνται από ανθρώπους οι οποίοι ζητούν την ψήφο μας. Και απορώ: Εντάξει, δεν έχουν ίσως όλους τους απαιτούμενους πόρους, δεν έχουν σαφή γνώση των θεμάτων, δεν έχουν την απαιτούμενη αποφασιστικότητα, πάσχουν από αναβλητικότητα, δεν έχουν τόσες ευαισθησίες. Δεν ενδιαφέρονται ούτε καν (και συγγνώμη για το «ταπεινό» επιχείρημα της ερώτησης) για τις ψήφους των 1.000.000 αναπήρων – μαζί με τις οικογένειές τους- που κάθε τόσο ψηφίζουν;