Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Σαν σήμερα το 2014 έφυγε ο ποιητής Βύρων Λεοντάρης

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ στις 06/08/2019

Η μνήμη του: χαμηλή φωνή ανάμεσα σε κραυγές. Τα λόγια του, πλοηγός ανάμεσα στους υφάλους

Αλ. Αρδαβάνης* |> Σαν σήμερα έφυγε πριν πέντε χρόνια ο Βύρων Λεοντάρης. Από ανακοπή, είπαν οι γιατροί· αυτοί που πιστοποιούν το τελικό συμβάν της εξόδου, παραβλέποντας την σπαρμένη αγκάθια τελευταία διαδρομή προς αυτή. Συχνά αδιάφοροι, ενίοτε και πλοηγοί ενεχόμενοι.

Η παύση αναπνοής και κυκλοφορίας είναι η σφραγίδα. Η αναστολή της Ψυχής είναι η προπομπός με το σενάριο στο ατσάλινο γάντι· είναι ο αδυσώπητος αγγελιοφόρος.

Καθένας πεθαίνει απών“. Ματαιωμένος και απών, τολμώ να προσθέσω. Σταμάτησε η καρδιά του πολυλαβωμένου Ποιητή εκείνο το πρωί. Μαντεύω πως με το βλέμμα ίσια μπροστά αγνάντευε το αχανές. Ακίνητος και Αδιάφορος για όλα. Απρόσβλητος πια.

Η μνήμη του: χαμηλή φωνή ανάμεσα σε κραυγές. Τα λόγια του, πλοηγός ανάμεσα στους υφάλους… “Όμως το φως τραγουδάει αιώνιο Αχνό θάμπωμα πάνω στους βάλτους Όπου το αρμυρίκι ψιθυρίζει στο γύρισμα της παλίρροιας Ούτε η ζωή ούτε ο θάνατος είναι απόκριση” (Ezra Pound -από το Canto CXV).

Είχε γράψει ο Βύρων:

Κάπου εδώ τελειώνουν οι βασανισμένες μέρες
το άγριο λαχάνιασμα μες στις ψυχές των άλλων
και το σακάτεμα του νου στα αινίγματα της Σφίγγας

Γιατί λοιπόν να γίνομαι ξανά όλος θύμηση
και το κορμί γιατί ξανά κλεψύδρα αναστραμμένη
-το παραμιλητό της άμμου μες στις φλέβες

Κατηφορίζοντας το μονοπάτι για το χωνευτήρι
οι σκιές δε ζητάνε πια άλλο αίμα
στρέφουν το βλέμμα πίσω με εγκαρτέρηση ξέροντας
πως θα γίνουν πέτρες 
Ένα μετανιωμένο χαμόγελο η πλάση 
κι αυτός ο πόνος δεν είναι γιατί χάνομαι αλλά
γιατί ξεγίνομαι

Γέρο-σφυγμέ καλέ μου κουπολάτη
η θάλασσα που παλεύαμε δεν υπήρξε ποτέ
μήτε οι μαχαιροβγάλτες άνεμοι κι οι μεθυσμένες νύχτες
μήτε η αμάχη των στοιχειών
σ’ ένα κενό χτυπιούνταν μανιασμένα τα κουπιά μας
σ’ ένα κενό πλήγιασαν οι ψυχές και τα κορμιά μας

…στο Νο44 έψαξα για την πόρτα
μα πόρτα πουθενά ουδέ κλειδωνιά ουδέ τοίχος ουδέ χώρος 
απτός
και μόνο το Κλειδί μετέωρο 
δίχως ν’ αγγίζει που δίχως ν’ αγγίζεται
έστρεφε αργά και μάταια έστρεφε κι ατέλειωτα

(“Μόνον δια της λύπης”)

(*Ο κ. Αλέξανδρος Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”.

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: