Το φίμωτρο έκρυβε και τις γκριμάτσες του και οι κρανιοπέδες χαλάρωσαν γρήγορα

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Από έφηβος αγωνιώ επειδή αμφιβάλλω, μονολογούσε συχνά.

-Άραγε θα εκπνεύσει κάποτε το Παράλογο;

-Θα δώσει τη θέση του στον Ορθό Λόγο ή σε διάδοχο Παράλογο;

Μετά απελπίζομαι• η δυναστεία του κρατάει από την Αυγή της Ανθρωπότητας και φαίνεται ακλόνητη.

-Πιο μετά μπερδεύομαι: ποιο είναι το Παράλογο, αυτό που ζούμε ή αυτό που επιμένουμε κάποιοι σαλοί να ονειρευόμαστε;

Με τέτοια ερωτήματα που απαντούσε ο ίδιος περνούσε τις μέρες του.

Κάποτε ήρθε και το φίμωτρο μαζί με τις κρανιοπέδες -να μη δαγκώσει κανέναν υγιή και τον μολύνει με παρανοειδή αμφιβολία. Το φίμωτρο το βόλεψε -έκρυβε και τις γκριμάτσες του. Οι κρανιοπέδες χαλάρωσαν γρήγορα αφού μίκρυνε το κρανίο του.

Ο εγκέφαλος όμως δε μίκρυνε• συμπυκνώθηκε τόσο που μπόρεσε να αποδράσει απαρατήρητος τμηματικά μέσα από τους οφθαλμικούς κόγχους, τα αυτιά και τη μύτη ενώ το στόμα κράταγε τσίλιες και απασχολούσε φλυαρώντας τους δεσμοφύλακες.

Τα κλάσματα του εγκεφάλου ταξιδεύουν τώρα μακριά. Το σχέδιο προβλέπει επανένωση σε τόπο μακρινό, επιστροφή στα πατρώα εδάφη και οργάνωση αντάρτικου. Χωρίς προοπτική• έτσι για τη λατρεία της αμφιβολίας.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”