Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Υπερστροφή ισχύος ανάμεσα σε Ύπαρξη και Ανυπαρξία…

FLASH στις 19/10/2020

Η “προώθηση πωλήσεων”,  με καλογυαλισμένους σαν εξάτμιση της μηχανής και η Μαρία

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Ο στρητάς με τη λευκή μοτοσυκλέτα τριάντα μέτρα μπροστά μου. Η μηχανή χορεύει δεξιά αριστερά μουγκρίζοντας με τόσα άλογα στριμωγμένα στη γυαλιστερή εξάτμιση. Πλαγιολισθαίνει· το λένε υπερστροφή ισχύος. Χάνεται στο βάθος, ανάμεσα στο μποτιλαρισμένο ποτάμι· οχήματα αμέτρητα, ακίνητα σχεδόν όπως κάμπιες κάτω από άρρωστα πεύκα. Πού πάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι μέρα και νύχτα, φράζοντας κάθε πέρασμα -ανάμεσά τους τελικά;

Έχει σκοτεινιάσει. Τα φώτα των αυτοκινήτων που έρπουν μοιάζουν να είναι η μόνη ζωή πάνω στην πόλη. Έχω μείνει πίσω, όπως πάντα τα τελευταία χρόνια. Δε βιάζομαι· εκεί που πάω, με το ζόρι σχεδόν πάω.

Πού πάω κι εγώ μέσα σε τούτο το ποτάμι που επιβραδύνθηκε μέχρι τέλμα;

Άφησα για λίγο τη Μαρία, μια ακόμα Μαρία, να πλαγιολισθαίνει ανίσχυρη ανάμεσα Ύπαρξη και Ανυπαρξία και πάω να δώσω το παρόν… Πού; Σε μια ακόμα εκδήλωση “προώθησης πωλήσεων”, με τους τυπικά ανέγγιχτους της ζωής να καμαρώνουν στο πάνελ· λάμποντας κενοί μα καλογυαλισμένοι, όπως η εξάτμιση της μηχανής που με προσπέρασε λίγο πριν.

Σκέφτομαι, περνώντας ανάμεσα στα αυτοκίνητα -αναβάτης κι εγώ… Ποια τα κοινά μιας μοτοσυκλέτας και ενός μηχανισμού παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών;

Στη μοτοσυκλέτα, ο κινητήρας βρυχάται στο σκοτάδι, ο άξονας κουβαλάει τον ιδρώτα της στους σκοτεινούς τροχούς με τα φρένα σε επιφυλακή· όλα διεκπεραιώνουν το εγχείρημα της πορείας χωρίς ανατροπή, αλλά η αλουμινένια εξάτμιση και τα νίκελ μαγνητίζουν τα βλέμματα.

Έτσι και οι πραγματικοί παραγωγοί· ενώ συμπαγείς και αθέατοι μοχθούν στη σκιά, οι προωθητές της πώλησης των προϊόντων τους λάμπουν χαμογελαστοί στις φωτογραφίες και το γυαλί…

Πού πάω; … “και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι”… έτσι κύλησα και ρήμαξα τη ζωή μου…

Λόγω και της ηλικίας, έχω γενικά επιβραδύνει. Η βραδύτητα σού παρέχει την ευκαιρία της παρατήρησης.

Έτσι, τώρα, ανάμεσα στους βόγγους της κυκλοφορίας κοιτάζω δεξιά· δυο ποδήλατα στον παράδρομο λάμνουν αργά.

Στις σέλες ένα αγόρι κι ένα κορίτσι· μοιάζουν ερωτευμένα. Μου φαίνεται πως τα ακούω να συζητούν· χαμηλόφωνα μέσα στον θόρυβο κι όμως συνεννοούνται, μπορεί και να διαβάζουν τα αγαπημένα χείλη ο ένας του άλλου.

Στο μεταξύ η Μαρία, γύρισε στην Ύπαρξη, το διαισθάνομαι.

Βράδιασε για τα καλά. Ψηλά στη δύση ο αποσπερίτης. Πίσω από το βουνό βγήκε το φεγγάρι -σχεδόν πανσέληνος απόψε.

Θα πάω τελικά εκεί, μα δε θα μείνω – ποτέ δεν άντεξα τους προβολείς. Η Μαρία με περιμένει με το πλατύ χαμόγελο της επιστροφής · στην Ύπαρξη.

(*Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: