Κλαίμε κι εμείς

|> Νίκος Σίμος

|> Θυμήθηκα -δεν έχει σημασία η αφορμή- την παλαιά δήλωση της συντρόφου του πρωθυπουργού ότι κλαίει κάθε φορά που θυμάται συγκεκριμένες αποφάσεις του Αλέξη Τσίπρα. Ασφαλώς και ήταν και είναι δικαίωμά της να θλίβεται για την αναντιστοιχία μεταξύ των κυβερνητικών πράξεων και των αριστερών «πιστεύω». Που ακριβώς επειδή ακυρώνονται τα «πιστεύω» αυτά από την πράξη, είναι υποκριτικά.

Όμως αντίστοιχο δικαίωμα να κλαίει έχει και η ελληνική κοινωνία. Και μάλιστα όχι απλώς να κλαίει αλλά να οδύρεται για το ότι αφέθηκε να εξαπατηθεί από έναν πολιτικό που το μόνο που επεδίωξε ήταν να καταλάβει, με κάθε τρόπο την εξουσία, περί της οποίας πάντως αν θυμόμαστε καλά είχε εκφράσει αμφιβολίες η σύντροφος του πρωθυπουργού. Δηλαδή αν ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ ήταν στην κυβέρνηση κατείχε και την εξουσία. Ίσως διότι το νέο πολιτικό μίγμα νεοκομμουνιστών και αριστερονεοφιλελεύθερων εννοεί αλλιώς την εξουσία. Προς απολυταρχικό καθεστώς.

Δικαίωμα λοιπόν και δικό μας να κλαίμε κάθε φορά που θυμόμαστε την σταθερή σαλαμοποίηση των εισοδημάτων μας επί μία τριετία. Δικαίωμα των συνταξιούχων να κλαίνε για την αναγκαστική εξώθησή τους στην πενία. Δικαίωμα των νέων ανθρώπων να κλαίνε επειδή τους μαστίζει η ανεργία καθώς η κυβέρνηση οδήγησε χιλιάδες επιχειρήσεις, μικρες και μεσαίες στο κλείσιμο, αφήνοντας στους νεους, ως μόνη ευκαιρία, τον εκπατρισμό.

Το κλάμα της συντρόφου του πρωθυπουργού εκτός από όψιμο είναι και υποκριτικό. Σε τελευταία ανάλυση μας αρκεί το θέατρο που επί μία τριετία παίζει ο κ. Τσίπρας, συνεχώς ψευδόμενος, ως και αν η ελληνική κοινωνία δεν αντιλαμβάνεται τα ψεύδη του, βιώνοντας την στυγνή πραγματικότητα.

Ας μη μιλήσουμε βεβαίως για όσα έρχονται από το 2019. Αποφεύγει όμως να εξηγήσει ο πρωθυπουργός με ποιο τρόπο τα πλεονάσματα 3,5% θα συντηρηθούν μέχρι το 2022. Ενδεχομένως να αποφεύγει να το πει διότι γνωρίζει καλά ότι οι δυστυχείς Έλληνες ξέρουν πως τα πλεονάσματα αυτά έχουν επιτευχθεί μέχρι σήμερα. Με συνεχές «κούρεμα» των εισοδημάτων τους και κυρίως των συντάξεων και με αυξανόμενα τα χρέη του δημοσίου προς τους χρεοκοπούμενους ιδιώτες!

Έστω και αν διατηρούμε το δικαίωμα στον οδυρμό, εν τούτοις τα δάκρυα της ελληνικής κοινωνίας έχουν πλέον στερέψει. Έτσι ως προοπτική δεν της έχει απομείνει παρά η ελπίδα ότι ο κ. Τσίπρας και η ερασιτεχνική κυβέρνησή βρίσκονται σε σταθερή πορεία αποδρομής. Θα έχει βεβαίως την ευκαιρία να γράψει στο βιογραφικό του ότι υπήρξε ο μακροβιότερος πρωθυπουργός των μνημονίων.

Τι να τον κάνεις όμως ένα τέτοιον τίτλο όταν θα σε ακολουθεί και ο χαρακτηρισμός ότι συγχρόνως υπήρξες και ο πρωθυπουργός που κατάφερε το μεγαλύτερο πλήγμα στην χώρα του και στον λαό της;