Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Σήμερα κι εμείς, θαμώνες στο μεγάλο Αρσενάλι…

FLASH στις 30/11/2019

Κουβεντιάζουμε τους τρόπους να ξεντώσουμε λίγο παραπάνω τη ζωή μας – με όποιο τίμημα…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |>Πελώριες πέτρες πελεκημένες. Τείχη, νεώρεια, αρσενάλια, σταύλοι για το ιππικό, στρατώνες, διοικητήρια. Πλάι στο πέλαγος σηκώνει ανάστημα αυθάδικο στο ανελέητο κύλισμα του Χρόνου η αλαζονεία· μισογκρεμισμένα τα λίθινα κουφάρια της βενετσάνικης αποικίας. Πέντε, έξη, εφτά αιώνες μετά το σκαρφάλωμά τους προς τον ουρανό με γερανούς που αμφισβήτησαν τη βαρύτητα. Βαριά, ασήκωτα αλλά ακίνδυνα από χρόνια -εκτός αν τραυματίσουν κάποιον περαστικό σε μεγάλο σεισμό.

Σε ποια ακρογιάλια της Μεσογείου κοιμούνται τα ποτάμια του ιδρώτα των τεχνιτών που τα πελέκησαν, των χαμάληδων που τα έσυραν και τα ταίριαξαν, σε ποιο ατμοσφαιρικό κενό σκορπίστηκαν οι λαχανιασμένες ανάσες εκείνων που τα συνάρμοσαν και τους έδωσαν τα σχήματα που παρατηρούμε ακόμα, με θαυμασμό;

Έμεινα και θαύμαζα τα μικρά χόρτα στις ελάχιστες σχισμάδες ανάμεσα στις ακίνητες πέτρες. Αψηφώντας την ακινησία τους ανασαίνουν απτόητα.

Μέσα στο μεγάλο Αρσενάλι σήμερα κι εμείς. Εδώ που φυλάγονταν τα όπλα της Γαληνοτάτης, κουβεντιάζουμε τους τρόπους να ξεντώσουμε λίγο παραπάνω τη ζωή μας· με όποιο τίμημα. Κάπου παραβλέποντας, κάπου θυσιάζοντας αυτό που ειπώθηκε ποιόν της. Πάντως συνεχίζουμε, αφού αλλιώς δε γίνεται, αφού αν σταματήσουμε θα γίνουμε αμέσως όπως ετούτες οι πέτρες που μας περιτριγυρίζουν απόψε και μας φιλοξενούν. Όταν τα αιώνια βράχια πεθαίνουν, μόνη η ζωή συνεχίζει με μικρά σκοντάματα την ανηφόρα.

(*Ο δρ. Αλ. Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: