Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

“Τα ξεπούλησα φτηνά, το χαλί μου, τα ρούχα και το μπρίκι”… στην προσπάθεια να κάνω κι εγώ Πάσχα!

FLASH στις 30/03/2018

Κούτες γεμάτες παρελθόν…

|> Άνεργος Δημοσιογράφος

|> Χαρτιά, αμέτρητες σελίδες χαρτιού από περιοδικά κι εφημερίδες που δούλεψα κι από σημειώσεις μου χρόνων και χρόνων. Στοιβάχτηκαν στις κούτες στην τελευταία μετακόμιση. Και δεν ανοίχτηκαν γιατί όπως είπα στους γύρω «ο χώρος είναι μικρός και δεν θέλω να τον γεμίσω. Θα βάλω ράφια αργότερα και θα τακτοποιήσω»…

Ράφια έχω πει εδώ και χρόνια πως θα βάλω μέσα μου. Και συρτάρια. Αλλά δεν το έχω κάνει. Πώς θα τακτοποιούσα λοιπόν αυτά; Έβγαλα όσα ήταν απαραίτητα για την καθημερινότητα. Τα άλλα έμειναν εκεί. Στα σκοτεινά. Όπως και τα μέσα μου.

Τα άνοιξα χθες ψάχνοντας στην αποθήκη να βρω τι θα πουλήσω. Όχι βέβαια τα έντυπα που δούλεψα (και τα περισσότερα από τα οποία δεν υπάρχουν πια), αλλά… κάτι. Κάποια παλιά μικρά επιπλάκια, κάποιες γκραβούρες (όχι μεγάλης αξίας, γιατί αν είχαν θα τις είχα θυμηθεί και πουλήσει νωρίτερα). Α, και δυο καθρέφτες. Τον ένα τον είχαν ζωγραφίσει δυο συναδέλφισσες σε μια δουλειά που ήμασταν. Παλιά.

Έχει μια ξύλινη κορνίζα που την ζωγράφισαν βάζοντας τις τέσσερις εποχές του χρόνου. Το είχα βρει πολύ ενδιαφέρον τότε. Είχα δει έναν-δυό που αγόρασαν άλλοι συνάδελφοι, έδωσα κι ΄γώ την παραγγελία μου. Τον έφεραν έτοιμο. Τον κοίταξα (θυμάμαι και σε ποιο γραφείο ήμουν, εγώ, που από το παρελθόν δυσκολεύομαι να θυμηθώ ανθρώπους κι εποχές ολόκληρες) και καμάρωσα για την αγορά μου. Είναι ιδιαίτερο κομμάτι, σκέφτηκα, δεν είναι πεταμένα τα λεφτά.

Χθες το μόνο που σκεφτόμουν είναι αν θα υπάρχει και σήμερα αυτή η πολυτέλεια σε κάποιον να ψάχνει για το ιδιαίτερο, γι΄ αυτό που δεν είναι «του εμπορίου».

Έβαλα και δυο πίνακες, δώρο φίλης ο ένας από ζωγράφο που του τον ζήτησε να τον αγοράσει ειδικά για μένα. Πρόσθεσα δύο κηροπήγια, δώρο από δουλειά. Πρόσθεσα βιβλία. Εδώ μου έφαγε τον περισσότερο χρόνο. Τα σταλμένα, τα επαγγελματικά δώρα, τα αποκτηθέντα λόγω επαγγέλματος. Αυτά που δεν θα αγόραζα τα ξεδιάλεξα πιο γρήγορα Λες κι ήξεραν τα χέρια πριν τα μάτια δουν τον τίτλο ποια ήταν. Από τα άλλα, αυτά που είχα αγοράσει, με κόπο πρόσθεσα και μερικά (λίγα) από κείνα σκεπτόμενος πως δεν ήταν κι οι καλύτερες επιλογές μου. Δεν θα τα άνοιγα ξανά. Τι να τα κάνω μωρέ;… Παρηγοριές.

Ο παλαιοπώλης, καλοντυμένος, ευγενής αλλά, πώς να το πω, η πιο ελαφριά μορφή του τοκογλύφου αδελφέ μου. Τα κοίταξε όλα με προσοχή (αν και μεγαλύτερη προσπάθεια κατέβαλλε να μη δείξει πόσο προσεκτικότερα κοίταζε τον υπόλοιπο χώρο του σπιτιού). Δυο φορές του είπα «Εδώ! Αυτά πουλάω!», γιατί μου έδειξε με τα μάτια πως του άρεσαν ένα βάζο παλιό, της μάνας μου και μια κορνίζα. Και για το τραπέζι-γραφείο όχι δεν θα έλεγε και έτσι μ’ έκανε να γίνω πιο απότομος και να επαναλάβω «Εδώ! Αυτά πουλάω!».

Εκείνος έγινε απότομος κοφτός μόνο στην τιμή. Τόσα δίνω. Ούτε μα, ούτε λέξη παραπάνω δέχτηκε. Μέχρι τη στιγμή που ενώ είπα «εντάξει», μου είπε, ξαφνιάζοντάς με «εντάξει θα βάλω και 20 ευρώ παραπάνω γιατί είσαι καλό παιδί και μη το βάζεις κάτω! Όλοι πουλάνε σήμερα! Νά ΄ξερες σε τι σπίτια μπαίνω! Λέω μα εδώ μου είπαν; Απ΄ έξω παλάτι και μέσα να σε παρακαλάνε να πάρεις όσα μπορείς!»…

Δεν ξέρω κι ούτε θέλω να μάθω πόσοι πουλάνε. Ούτε εκείνοι ούτε εγώ θα βοηθηθούμε από τέτοια πληροφορία. Ξέρω όμως με σιγουριά πως δεν είμαι παιδί όπως με αποκάλεσε. Σε λίγους μήνες κλείνω τα 55, δουλειά δεν έχω εδώ και τρία χρόνια. Και οι πιθανότητες να βρω είναι ελάχιστες. Για σύνταξη ούτε λόγος να γίνεται. Και το σωματείο μου η ΕΣΗΕΑ έκλεισε την πόρτα ακόμα και του μικρού βοηθήματος για το Πάσχα, λέγοντας «έχετε πάρει πολλά βοηθήματα στο παρελθόν, οι άνεργοι αυξάνονται με τρομακτικό ρυθμό και τα αποθεματικά μας μειώνονται με τον ίδιο»… Πρέπει να φροντίσουμε και για το μέλλον.

Έκανα λοιπόν αυτό που μπορούσα για να φροντίσω το Πάσχα μου αυτή τη χρονιά. Και για παρακάτω; Βλέπουμε. Το καλό της υπόθεσης (σκέψη τώρα που το γράφω) είναι πως σκαλίζοντας την αποθήκη βρήκα και κάποια πράγματα που έπρεπε νά ΄χω τοποθετήσει στο σπίτι. Και τα έβαλα. Άδειασε ο χώρος εκεί. Αν η αποθήκη είχε χωριστή είσοδο στον όροφο, θα έμενα σ΄ αυτή και θα νοίκιαζα το σπίτι μου. Αν βέβαια μπορούσε να σωθεί από τα χρέη που το απειλούν.

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: