Μας… έταξαν να γιορτάσουμε το Πάσχα και να κοινωνήσουμε την νύχτα της 26ης προς 27η Μαΐου!

Σωτήρης Μ. Τζούμας |> Στο Συνοδικό Μέγαρο, η φωνή του λαού της ορθόδοξης πατρίδας μας, μέσα από την παρουσία των ολίγων που είχαν την τόλμη να το κάνουν, ήταν συμβολικά «η οργή του Θεού» για όλους εκείνους που θέλουν να μας οδηγήσουν μακριά από την Εκκλησία και τις παραδόσεις μας.

Ήταν ένα πρώτο ράπισμα για τους πρόθυμους να υλοποιήσουν τις επιθυμίες και τους σχεδιασμούς των «αφεντικών τους», ως σύγχρονοι Εφιάλτες και Ηρόστρατοι.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι Ιεράρχες μας κατάλαβαν τι έγινε και τι πρόκειται να ακολουθήσει αν αυτή η κατάσταση συνεχιστεί!

Ακούστηκε πολύ δυνατά και ξεκάθαρα η κραυγή του λαού κατά της θρασύδειλης επίθεσης που δέχεται η Εκκλησία και η πίστη του λαού μας, εναντίον όλων των εντεταλμένων «υπαλλήλων» της «νέας τάξης πραγμάτων», λακέδων και ριψάσπιδων που εξαντλούν την αυστηρότητα και τα μέτρα τους στην Εκκλησία. Και η φωνή του λαού είναι η οργή του Θεού, που πλησιάζει η ώρα για να κάνει το θαύμα Του.

Όπως στις πρώτες μέρες του κορωνοϊού περιμέναμε εναγωνίως την ενημέρωση του Υπουργείου Υγείας στις τηλεοράσεις μας, έτσι και προχθές πολλοί πιστοί, ανέμεναν με όχι λιγότερη αγωνία μιαν απόφαση της ΔΙΣ, αντάξια των περιστάσεων και ικανοποιητική για την αναγκαστική στέρηση εκκλησιασμού που είχαμε για δυο και πλέον μήνες. Περιμέναμε να ακούσουμε γενναία απόφαση που να ξεμπλοκάρει επιτέλους το «απαγορευτικό» της συμμετοχής μας στις Θείες Λειτουργίες και στις Ιερές Ακολουθίες με τολμηρό και θαρραλέο τρόπο και όχι ανά τ.μ.

Με όλο τον σεβασμό προς τους Αγίους Αρχιερείς, δεν μπορούμε να μην εκφράσουμε την λύπη και την απογοήτευσή μας για το ανακοινωθέν.

Βεβαίως, δεν γνωρίζουμε τί πιέσεις μπορεί να δέχονται. Δεν γνωρίζουμε τί ισορροπίες πρέπει να κρατούνται. Όμως δεν γίνεται συνεχώς η Εκκλησία να παίζει τον ρόλο του φτωχού συγγενή. Δεν είναι δυνατόν να βαδίζει μια ολόκληρη Εκκλησία της Ελλάδος πίσω από τον γηρασμένο βηματισμό των ηγετών της.

Δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν και δεν θα ανεχθούμε άλλο η Εκκλησία μας συνεχώς να υποκύπτει, να υποχωρεί, να συμβιβάζεται με ό,τι η Πολιτεία της σερβίρει και να μας παρουσιάζεται μάλιστα ως απόφασή της, η ήδη ειλημμένη και εκδιδομένη ΚΥΑ, για την οποία δεν κράτησαν ούτε τα προσχήματα αυτοί που την υπογράφουν .

Βιάστηκαν μάλιστα να την εκδώσουν πριν τελειώσει η ΔΙΣ, για να καπελώσουν εκ των προτέρων κάθε Συνοδική απόφαση.

Ο λαός περίμενε μιαν απόφαση της Ιεράς Συνόδου, που να μυρίζει λιβάνι και όχι τυπική αποδοχή αποφάσεως της προϊσταμένης αρχής από τον υφιστάμενο φορέα!

Δεν είναι δυνατόν να περιφρονείται ή να ειρωνεύεται αυτός ο λαός, που ένδακρυς βγήκε στα μπαλκόνια να ψάλει το «Τη υπερμάχω» και το «Χριστός Ανέστη», που έδειξε ότι αγαπά και μένει πιστός στην Εκκλησία του παρά τις προδοσίες που γεύθηκε τελευταία.

Δεν αρμόζει στις καρδιές του ιερού κλήρου της πατρίδας μας να εμφιλοχωρεί ο φόβος και να ασφαλίζεται με το… αντισηπτικό, όταν οι πιστοί λαχταρούν να ασπαστούν κάποια εικόνα, εξ ής πιστεύουν ότι πηγάζει το θαύμα, ή να προσκυνήσουν την ιεροσύνη του Χριστού διά του ασπασμού της δεξιάς των ποιμένων του.

Ήλθε προφανώς η ώρα να αναβιώσουμε στις μέρες μας την κατηχητική προσφώνηση των πρώτων χριστιανικών χρόνων: «όσοι πιστοί προσέλθετε, οι κατηχούμενοι να εξέλθετε».

Δεν αντιλαμβάνονται και δεν καταλαβαίνουν τι θα πάθουν οι πρωταγωνιστές και όλοι αυτοί που θα υπογράψουν το ξεπούλημα της πίστεως μας και την παράδοση της Εκκλησίας μας;

Δεν διαισθάνονται ότι δεν μπορεί, ούτε θα θέλει να τους προστατέψει κανείς από την οργή του λαού; Η Νέμεσις θα είναι απόλυτη.

Καθ’ όλη αυτήν την περίοδο του αυτοπεριορισμού της Εκκλησίας, γνωρίσαμε λεβέντες παπάδες αλλά και δυναμικούς Αρχιερείς που τόλμησαν, που νιώσαμε να βιώνουν το: «ο γαρ τον Χριστόν φιλών και την ποίμνην αυτού φιλεί».

Και χάρη σ’ αυτήν ακριβώς την αγάπη, αψήφησαν αντίχριστες κοσμικές αποφάσεις και εφεύραν τρόπους ώστε να μη λιμοκτονήσει πνευματικά το ποίμνιό τους.

Και δεν είναι μόνον αυτοί που έγιναν γνωστοί γιατί καταγγέλθηκαν από τους σύγχρονους εφιάλτες- φρούτο της εποχής μας- υπάρχουν και άλλοι δεκάδες ανώνυμοι που τέλεσαν σιωπηλά και κρυφά το καθήκον τους. Και αν ίσχυαν οι φόβοι των ολιγόπιστων θα είχε γεμίσει η Ελλάδα με κορωνοϊό, τον οποίο μάλιστα δεν θα μπορούσαν και να τον ιχνηλατήσουν γιατί δεν ήξεραν ότι με τα καμώματα και την απιστία τους ζωντάνεψαν την κρυφή Εκκλησιά των κατακομβών. Αλλά ζεί το Πνεύμα το Άγιο!

Και αντί να τιμηθούν όλοι εκείνοι που τόλμησαν και δεν στέρησαν από τους πιστούς το «μάννα», γεύθηκαν «χολή και όξος». Και έχουν σχηματισθεί δικογραφίες εις βάρος τους. Δεν θα έπρεπε τουλάχιστον να τύχουν στοιχειώδους υπεράσπισης αναφορικά με τα πρόστιμα που τους υπεβλήθηκαν, ύστερα τουλάχιστον από τις προκλητικές περιφερόμενες συναυλίες και τις συγκεντρώσεις της εργατικής Πρωτομαγιάς; Είναι δίκαιο; Δεν έπρεπε η Σύνοδος να ζητήσει από τον αρμόδιο Υπουργό να αποδώσει την ίση Δικαιοσύνη και να αποσύρει τις κατηγορίες; Η μομφή «δύο μέτρα και δύο σταθμά» προς την κυβέρνηση ακούγεται ολοένα και περισσότερο.

Όταν ανακοινώθηκε ότι κατά την «εορτή των εορτών» και «την πανήγυρη των πανηγύρεων», την Ανάσταση του Χριστού, θα μείνουμε σπίτι και θα παρακολουθήσουμε την Ακολουθία από τηλεοράσεως (μάλιστα βρέθηκε Ιεράρχης να μας συστήσει να δούμε την Ακολουθία και εν συνεχεία να φάμε{!} την πατροπαράδοτη μαγειρίτσα, για να κάνουμε Πάσχα!), τότε λοιπόν για να μας παρηγορήσουν μας έταξαν ότι θα εορτάσουμε το Πάσχα όλοι μαζί και θα κοινωνήσουμε, κατά την νύχτα της 26ης προς 27η Μαΐου. «Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του».

Εν πάσει περιπτώσει, τι άλλαξε και δεν ειπώθηκε κάτι κατά την χθεσινή συνεδρίαση της ΔΙΣ; Η υπόσχεση που έδωσε η Εκκλησία μας με τόσο απόλυτο τρόπο και μάλιστα δια χειλέων του ίδιου του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου το βράδυ του Ακαθίστου Ύμνου στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών ότι θα εορτάσουμε το Πάσχα στην απόδοση της εορτής, ήταν μια φρούδα ελπίδα για να εφησυχάσουν τον αγανακτισμένο πιστό λαό; Μα αν χείλη ιερέως ου ψεύδονται, τα χείλη Αρχιερέως και μάλιστα του Αρχιεπισκόπου τί κάνουν, ψεύδονται;

Πού είναι η Εκκλησία; Γιατί σιώπησε η ΔΙΣ; Ποιος μίλησε, ποιος αντιστάθηκε σε αυτές τις απαράδεκτες και εγκληματικές ενέργειες σε βάρος της Εκκλησίας; Αυτό αναρωτιέται ο λαός και απογοητεύεται.

Δεν είναι υποτιμητικό και απαξιωτικό να βλέπουμε να επιμένουν και να θίγουν τα ιερά και τα όσιά μας όταν επιχειρούν να κλέψουν την Ιστορία μας, να εξαφανίσουν την πίστη μας και να μειώσουν την υπόστασή μας; Εμείς, αλήθεια, ποιοι είμαστε και τι κάνουμε; Και γιατί να τα ανεχόμαστε όλα αυτά; Επομένως για να αλλάξει αυτό πρέπει να ζήσουμε ένα θαύμα. Και ήλθε η ώρα να το ζήσουμε! Αρκεί να το πιστέψουμε!