Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Γιατρός: ένα πολυεργαλείο, άρα όλα τα μπορεί!

FLASH στις 14/06/2020

Οι αόρατοι εχθροί της δολερής ανθρώπινης Ιστορίας “απαιτούν” και περιορισμούς ελευθεριών

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Ξύπνησα με ένα εργώδες όνειρο να πετάει ακόμα δαιμονισμένα• αιωρόπτερο ανάμεσα σε χαράδρες και οροσειρές στο ασύλληπτο ανάγλυφο του κρατουμένου Άνακτα στο κρανίο μου.

Εβδομήντα προς τριάντα η αναλογία ενορμήσεων και λογικής έλεγε χτες ο μουσικός που γνώρισα στο «σκαλί Art» της Φωτεινής• εκεί απέτυχε ο Μαρξισμός, συνέχισε, αφού υπολόγισε εσφαλμένα πως το εβδομήντα της ζωώδους συμπεριφοράς θα το καλύψει με το εποικοδόμημα, με την εκπαίδευση, με τον πολιτισμό. Σκεφτόμουν την ίδια ώρα πως εκείνο το εβδομήντα προς τριάντα, ίσως όχι τυχαία είναι και η αναλογία ύδατος και στερεάς ύλης στο σώμα μας. Και καλά, αυτό το τελευταίο είναι καθαρή φυσική, άρα μάλλον μετρήσιμο αλλά εκείνο το πρώτο πώς στην ευχή το υπολογίζουν; Στην αφεντιά μου για παράδειγμα νιώθω πως είναι ενενήντα εννιά προς ένα.

Τους άκουγα να μιλάνε με τη Φωτεινή για μουσική και δαγκωνόμουν νοητά. Η δική μου μαθητεία στη μουσική διακόπηκε βίαια μετά το πρώτο μάθημα, κάπου στην αρχή της εφηβείας, αφού η χρησιμοθηρία της εποχής με εκπρόσωπο τη μάνα μου διέβλεπε την εκτροπή μου σε «μουζικάντε». Αντιστάθμισα βέβαια κάπως το έλλειμμα αναζητώντας το «νόημα» αγκαλιάζοντας ερωτικά όποια μουσική πέρασε από μπροστά μου, ας έμεινε ανίκητος ο καημός να ακούσω έστω και μια νότα παιγμένη από το χέρι μου.

Ύστερα άλλαξε η κουβέντα και κάπως ξέφυγε το μυαλό μου από την αναπηρία μου. Μετά, πάλι η Φωτεινή πάτησε πάλι το κουμπί• τώρα, είπε, είναι η καλύτερη στιγμή να αρχίσεις μουσική. Λίγο πριν άκουγα τον Μουστακί να τραγουδάει «il est trop tard»… και κάποια μυστική φωνή να αντιδρά ψιθυριστά: ποτέ δεν είναι αργά! Την κουβέντα στο κρανίο μου, όπως πάντα έκλεισε ο Μανόλης: «πάντα είναι αργά για κάθε τι».

Γυρίζω στο τελευταίο πρωινό όνειρο. Είμαστε μια αποστολή γιατρών σε κάποια περιοχή εμφυλίου πολέμου πολέμου και λιμοκτονίας και προσπαθούμε να στήσουμε ένα πρόχειρο νοσοκομείο. Επειδή εργάτες δεν υπήρχαν, οργάνωση δεν υπήρχε• παρόρμηση μόνο αλληλεγγύης που δεν έφτανε. Με τα άμαθα χέρια μας σκάβοντας, σφυροκοπώντας, δένοντας σκοινιά, μέχρι που εξαντλημένοι λιποθυμούσαμε σε ράντζα εκστρατείας• με τους δύστυχους ασθενείς να μένουν μετέωροι στην ουρά περιμένοντας τον γιατρό να ξυπνήσει από τη λιγοθυμιά.

Ο γιατρός: ένα πολυεργαλείο άρα όλα τα μπορεί. Να επιδένει τραύματα, να σταματά αιμορραγίες, να χειρουργεί, να χορηγεί φάρμακα, να ενημερώνεται για κάθε εξέλιξη της επιστήμης, να ανακοινώνει δυσάρεστες εξελίξεις, να ανακουφίζει πόνους, να παρηγορεί για απώλειες οικείων. Τα κυριότερα: να αναφέρεται λεπτομερώς και να λογοδοτεί στη διοίκηση και την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, να χτίζει και να συντηρεί συστήματα Υγείας, να εξοικονομεί Πόρους με τη σύνεση, να τηρεί ισορροπίες, να σέβεται την ιεραρχία, να υπακούει• να φροντίζει το συμφέρον του και τέλος-τέλος την επιβίωσή του.

Ο γιατρός, κάθε εν κοινωνία άνθρωπος: έτοιμος πάντα, σε κάθε ηλικία, από κάθε θέση για κάθε τι• ακόμα και μεσήλικος μουσική να αρχίσει, έρωτα να εκκινήσει. Και τι σημαίνει έρωτας άσε το. Παρετυμολογικά και μόνο από τη ρώμη• αρρώστια είναι στον υστερόγραφο απολογισμό.

Πρώτο καλοκαίρι μετά τις κοβιντιανές ημέρες ή μάλλον βαθιά ποντισμένοι σε αυτές ακόμα -και για πάντα ίσως, αφού ο Κοβίντιος εχθρός, κάθε αόρατος εχθρός της δολερής ανθρώπινης Ιστορίας, θα αλλάζει συνέχεια και θα αντιμετωπίζεται αναλόγως με ανάλογα συνεχή επαγρύπνηση και περιορισμούς ελευθεριών. Εκτός αν αλλάξει η Φύση -πότε άλλαξε η Φύση;

Καλοκαίρι και δεν πάω στην παραλία, ούτε το επιθυμώ καν αν και νησιώτης. Μια κυριακάτικη αιμορραγία προσφιλούς ασθενούς το πρόσχημα, έρως αεί ανεκκίνητος και ανελευθερία οι αιτίες.

> Από τη συλλογή “Κοβιντιανές Ημέρες”

(*Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: