Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Ξύπνησα με το κεφάλι να αιωρείται χωρίς ίχνος πάλης

FLASH στις 11/07/2019

Ονόμασέ με πλήθος, όχλο, πολτό, pleba, vulgus, όπως θέλεις. Το ίδιο κάνει, δε με νοιάζει. Μένω λαός!

Αλ. Αρδαβάνης* |> Κοιμήθηκα βαθειά.  Δεν ξέρω αν για λεπτά ή αιώνες. Ξύπνησα στα γόνατα, σκυφτός και μισοαποκεφαλισμένος. Πλάι, το τσεκούρι χωρίς ίχνος αίμα. Στο μέσα δωμάτιο η τηλεόραση φλυαρεί. Οι νέες δημοσκοπήσεις, το πρώτο κόμμα, ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός, η εικόνα έχει αντιστραφεί∙ οι ατζέντηδες, οι μακελάρηδες είναι, λέει ο γκάλοπερ, πάλι μπροστά.

Ανασαίνω ανακουφισμένος. Αύριο πάλι το χρηματιστήριο σκαρφαλώνει, οι μετοχές των τραπεζών∙ αύριο πρωί θα τρέξω να προλάβω να ξαναπαίξω, να επιστρέψω τα λεφτά από το σεντούκι μου εκεί που ανήκουν. Στα θησαυροφυλάκια των θεματοφυλάκων της Κοινωνίας μας∙ της Αγοράς.

Αύριο πάλι η Κοινωνία μας ελπίζει στην ανάκαμψη. Ενεργητική, μέση ή παθητική; Ανακάμπτω, ανακάμπτομαι ή με ανακάμπτουν;

Ξύπνησα στα γόνατα, το κεφάλι μου αιωρείται πάνω σε μια πέτσα σβέρκο. Ούτε ίχνος αίμα στο κολόβωμα του αυχένα, ούτε ίχνος αίμα γύρω, στο πάτωμα, το χαμηλό ταβάνι της φυλακής μου. Πού ο πίδακας αίμα που δίνουν οι κομμένες αρτηρίες; Πού εξαφανίστηκε το αίμα μου; Ποιος έπλυνε το τσεκούρι ή μήπως ήταν αναίμακτα όλα γιατί αίμα δεν υπάρχει από καιρό μέσα μου; Μήπως δεν υπήρξε αίμα ποτέ ή περιμένει κάποτε να πάρει φωτιά και να τους κάψει; Ποιους;  Δεν ξέρω, δεν ήξερα ποτέ, δεν θέλω να μάθω. Καλύτερα να μην ξέρω.

Ξύπνησα με το κεφάλι να αιωρείται χωρίς ίχνος πάλης, χωρίς σημάδια αντίστασης.Το τέλειο έγκλημα, η τέλεια σύμπνοια, η άψογη συνεργία θύτη και θύματος.Έτσι πάντα.Η τηλεόραση σήμερα, ο κήρυκας του βασιλιά χτες, ο αρχιερέας και ο μάγος της φυλής προχτές.

Δώσε μου όποιο όνομα θέλεις. Χρόνια χιλιάδες τέσσερις ή δεκατέσσερις από τις σπηλαιογραφίες, τα ιερογλυφικά, τις πινακίδες του πηλού, τους παπύρους, τις διφθέρες, τις μαρμάρινες στήλες. Τα επιτύμβια, τους θεόρατους Ναούς.
Ονόμασέ με πλήθος, όχλο, πολτό, pleba, vulgus, όπως θέλεις. Το ίδιο κάνει, δε με νοιάζει ό,τι σκέφτεσαι.

Μένω λαός. Χωρίς κεφάλι στέρεα δεμένο στο σώμα, την καρδιά, χωρίς άρδευση, χωρίς οξυγόνο την κρίσιμη στιγμή για τη Συνείδηση. Κράτα το κεφάλι μου∙ δώσε μου να πιάσω ένα κομμάτι ψωμί. Πάρε τα δάκρυά μου ως λύπη∙ και υποταγή. Ελευθερία, καληνύχτα.

(*Ο κ. Αλέξανδρος Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”.

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: