Γιώργος Βιδάλης* |> Ο Αύγουστος δεν είναι μόνο ο μήνας των πατροπαράδοτων διακοπών, των μπάνιων και των μελτεμιών. Έχει και τη μοναδική πολυτέλεια να παραμένει… αρτιμελής ονομαστικά και ορθογραφικά σε σχέση με τους υπόλοιπους έντεκα μήνες !

Υπάρχει σίγουρα ο πλούτος της παράδοσης, οι παροιμίες, οι ντοπιολαλιές, τα τραγούδια μας. Κατά περίπτωση ο Γενάρης, ο Φλεβάρης, ο Μάρτης, ο Απρίλης, άντε κι ο Μάης έχουν περάσει στο λεξιλόγιό μας μ’ αυτή τη μορφή. Αυτό δεν σημαίνει ότι ξεχνάμε το κανονικό βαφτιστικό όνομά τους με την κατάληξη –ος.

Από την άλλη να σε πιπιλούν με τα «Οκτώβρης, Νοέμβρης, Δεκέμβρης» και κυρίως να σου ζαλίζουν τα αυτιά με τα «Ιούνης, Ιούλης» δείχνει μια τυποποιημένη συνταγή καραμελέ προοδευτικότητας.

• «Στις 13 Ιούνη οι εκλογές» (που είναι… οι Ούνοι ρε παιδιά και δεν τους βλέπουμε;).
• «Στις 26 Ιούλη είναι της Αγίας Παρασκευής» (ε, να πάμε… ούλοι τότε).

Αυτή η ξύλινη γλώσσα με… νοβοπάν φράσεις άνθισε τα μεταπολιτευτικά χρόνια με τις κομμουνιστικές και σοσιαλιστικές αυταπάτες στο φόρτε τους.

Ψύλλους στα άχυρα ψάχνω. Κι όμως, η πολυτέλεια του ταπεινού και του ανεπαίσθητου κάτι είναι. Έστω και στο όνομα των μηνών, όπως τους μάθαμε στο σχολείο αρχικά και στη λογοτεχνία αργότερα. Γι’ αυτό υποκλινόμαστε στον ανθεκτικό και αναλλοίωτο μήνα Αύγουστο (εκτός κι αν ακούσουμε κάποια στιγμή στις τόσες του… Αυγούστη και σημειωθεί πανελλήνιο ρεκόρ).

Κι αυτά τα λέει κάποιος που νιώθει τυχερός, που δεν πήγε πανεπιστήμιο και πήρε την όποια μόρφωση πήρε από μόνος του, από μεράκι κι αγάπη για τη γλώσσα και τα βιβλία.

(*) Σχόλιο του Γιώργου Βιδάλη στην ‘’Ελευθεροτυπία’’ (16/8/1999)