Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Παράκρουση ελευθερίας και υποταγμένα όνειρα…

FLASH στις 10/08/2020

Δεν ξέρω αν και πόσοι μπόρεσαν να αποδράσουν με τη βοήθεια του απελευθερωτή Εγκέλαδου

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Εντάξει, τα ήμερα σημεία του νησιού μού είναι οικεία. Σπιτάκια γύρω από φωτεινές εκκλησιές, κήποι πολύχρωμοι, αμπέλια, ελαιώνες και ανάμεσα χωματόδρομοι. Πιο κάτω η θάλασσα, φιλικές αμμουδιές.

Άνθρωποι σκυμμένοι στα λιγνά χωράφια ή στα ενοικιαζόμενα δωμάτια ιερουργούν· παράγοντας αγαθά και πλούτο, ό,τι αναγκαίο για τον βίο ή επιθυμητό περιττό. Οικεία όλα αυτά και κατευναστικά μετά τον ορυμαγδό της πόλης.

Όμως, η απόκρημνη Κεφαλονιά είναι που με αφορά· την αγαπώ. Λατρεύω κάθε τι ανυπόταχτο, όπως τα αγριοκάτσικα που σαλτάρουν ξαφνικά και στέκονται μετέωρα σε μια μικρή κοτρώνα, γατζωμένα με τις τέσσερις οπλές.

Εμένα που έζησα πάντα στης πόλης τον στριμωγμένο κάμπο, περίτρομος κάθε αναρρίχησης και της επαπειλούμενης πτώσης, αυτά τα ζωντανά που στέκονται αγέρωχα και ασύλληπτα από ύψωμα σε ύψωμα θαυμάζω. Ας τρέμουν και αυτά το υπεριπτάμενο αρπακτικό.

Το κάθε άπιαστο προσκυνώ. Τον κρυμμένο αντάρτη στο βουνό που μετά τον καταιγισμό των άνανδρων ναπάλμ συνεχίζει στην πιο πάνω κορυφή. Ολομόναχος εγκλωβισμένος σε μια σπηλιά· όμηρος του κρύου και της πείνας, όμως ασύλληπτος από τους ανθρώπους διώκτες.

Τα νικημένα και υποταγμένα όνειρα της βραχείας νιότης μου.

Περνάω σε κάτι ίσως άσχετο με τα παραπάνω.

Στον μυχό του κόλπου του Ληξουριού στέκονται οι “Φυλακές στο Λιβάδι”, τα χαλάσματά τους. Προπολεμικά τις διηύθυνε ο παππούς μου, μαζί με τις άλλες δύο φυλακές του νησιού, στο Αργοστόλι και την Άσσο -ένα νησί, τρεις φυλακές… Έπεσαν με τον μεγάλο σεισμό, μετά εγκαταλείφθηκαν.

Ξέρω πως εκεί υπήρχαν και πολιτικοί κρατούμενοι. Δεν ξέρω αν και πόσοι φυλακισμένοι μπόρεσαν να αποδράσουν με τη βοήθεια του απελευθερωτή Εγκέλαδου. Κυρίως δεν ξέρω πόσο μακριά μπορεί να έφτασαν αποδρώντας. Ακόμα: μήπως προτίμησαν την «ασφάλεια» του εγκλεισμού από την «Ελευθερία»;

Ξέρω όμως πως ετούτες οι τάχα ψυχαναλυτικές σκέψεις είναι προσβολή στην μνήμη ανθρώπων που δε γνώρισα και δε θα γνωρίσω ποτέ.

Σήμερα, πενήντα μέτρα πιο πέρα στις ξαπλώστρες που κολυμπούν μέσα στη ρηχή θάλασσα λιάζονται πίνοντας φραπέ οι τουρίστες, ανύποπτοι για τις ζωές που κύλησαν έγκλειστες σε τούτα τα χαλάσματα.

Ανύποπτοι και μάλλον αδιάφοροι· κι αυτοί σε ολιγοήμερη άδεια από τη δική τους φυλακή είναι· ν’ αντέξουν τον ισόβιο εγκλεισμό.

Τελικά, είναι άσχετες οι φυλακές με κάθε ανυπόταχτο πλάσμα;

(*Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: