Ποτέ δε φταίει μόνο αυτός που έχει αποκτήσει την ισχύ και απλώνεται να μεγαλώσει…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> …Όγδοο: πρέπει να δημιουργηθεί ένα δόγμα ασφάλειας σχετικά με την παρανομία των χρηστών, ιδιαίτερα των μη εξαρτημένων…

Ένατο: πρέπει να ελεγχθεί η λαθρομετανάστευση…

Ο Ουτιδανός, από συνισταμένη σε συνισταμένη, συνιστώσα περιπλανωμένη ανύπαρκτη, περιγράφει με τον χαρακτηριστικό ρυθμό τής δια της αφόρητης κοινοτοπίας αποκοίμισης την Πολιτική Ασφάλειας που πρόκειται να εφαρμόσει. Πίσω του ένα ωραίο τυρκουάζ φόντο∙ μπροστά του ένα σκυθρωπά ανήσυχο ακροατήριο κομματικών στελεχών και στο βάθος, πίσω από όλους αυτούς τους ανησυχούντες, η κάμερα.

Ανελέητα αποκαλυπτική∙ όλοι χαμογελούν δείχνοντας δόντια ακονισμένα.

Η Πατρίδα πικρόγλυκη καραμέλα∙ και Παγίδα ομοιοπρόσημη.

Έτσι θα πάρουμε πίσω τις πόλεις μας…

Είχα ανησυχήσει με τους λαθρομετανάστες και την εγκληματικότητά τους. Είχα ανησυχήσει με τους νεοναζί. Όλα τα έβλεπα σκοτεινά. Τώρα επιστρέφω σε ασφάλεια.

Δεν φοβάμαι πια. Κρυώνω.

Σαχάρα γύρω∙ η μέρα καμίνι, η νύχτα παγετός

Η απαλλοτρίωση των άλλων όλων, κουβέρτα το μεσοκαλόκαιρο.

Σκέφτομαι: ο Κεντιάν άρρωστος πρώην, κατ’ εξακολούθηση αρτεργάτης μαχητής ζυμώνει με τα δύσμορφα αλλά δυνατά μπράτσα του το ζεστό ψωμί που τρώω κάθε μέρα και σταυροκοπιέμαι χορτάτος υψώνοντας τα μάτια στον ελεήμονα ουρανό…

Συνεχίζω: ο Αριάν, ο Φλάβιος, η Πραμβέρα, η Αφερντίτα, ο Αχμέτ. Ονόματα ξένα που γίναν σιγά-σιγά οικεία, δουλεύοντας στο χωράφι μας, στην οικοδομή μας, φυλάγοντας και ξεσκατίζοντας τη γριά ή τον γέρο μας∙ τόσες δουλειές τίμιες πλην “παρακατιανές” που δε μπορούσαμε πια εμείς οι “ανεπτυγμένοι Ευρωπαίοι” να κάνουμε, που αποτρέψαμε τα παιδιά μας να τις κάνουν∙ μιλώντας κάθε μέρα πλάι μας τη ντοπιολαλιά τους και ακούγοντάς τους να μιλούν τη δική μας, στην αρχή λέξη λέξη χωρίς άρθρα και αντωνυμίες χωρίς κλίσεις και χρόνους στα ονόματα και τα ρήματα, γλώσσα πρωταρχική, λέξεις ηχομιμητικές όπως οι πρώτες ανθρώπινες ανάγκες, πριν την επίδραση των υψηλών νοημάτων της φιλοσοφίας, πριν την εξέλιξη του νου σε ανώτερες σφαίρες και την κατάπτωση των σωμάτων στην οκνηρία, έτσι όπως ίσως τα πρωτομίλησαν οι Μυκηναίοι, οι Αχαιοί και οι Κρήτες, οι Αιολείς∙ σμίγοντας στο τραπέζι για φαγητό και στα κρεβάτια της ηδονής -ακόμα και της πληρωμένης. Κάνοντας παιδιά κράματα, όμορφα ή άσχημα -έχεις προσέξει πόσο όμορφοι είναι οι μιγάδες; Λες και επικρατούν τα καλύτερα γονίδια σε κάθε ανακάτεμα της τράπουλας του Μέντελ. Φαντάζομαι σε πολλά χρόνια από τώρα όλους μας ανακατεμένους σε μια φυλή, ίσως ένα μόνο μείγμα μονότονο σε όλον τον πλανήτη και συναρπάζομαι όμως και νιώθω προοπτική πλήξη για λογαριασμό των δισέγγόνων μου…

Αλλά τώρα κοίτα και άκου: ο νεαρός μαύρος στο παράθυρο της τηλεόρασης μιλά άψογα Ελληνικά, είναι ηθοποιός και η γλώσσα του μαρτυρά απροσμέτρητη γνώση και καλλιέργεια ψυχής… της ημετέρας παιδείας μετέχων… Κοίτα, άκου και πες μου: ανησυχείς ή ησυχάζεσαι;

Θα μου πεις: ναι, καλά τα λες, όμως σκέψου πως αύριο τα παιδιά σου ίσως δε βρίσκουν δουλειά εξαιτίας όλων αυτών! Άσε που μπαίνουν στο σπίτι σου και σε ληστεύουν ή σε σκοτώνουν. Σιγά-σιγά αγοράζουν σπίτια, χωράφια, κάνουν περιουσία και σε λίγα χρόνια θα είμαστε ενοικιαστές στα σπίτια μας, στην πατρίδα μας.

Δεν απαντώ∙ ποιος είναι ανέκαθεν ο ληστής και ποιος ο ληστεμένος όφειλες να γνωρίζεις αν έχεις διαβάσει Ιστορία και δε σπαταλιέσαι σε πρωινάδικα και κάθε λογής χαλκεία εγκεφάλων.

Και σου θυμίζω πως στους Φράγκους, τους Αλαμανούς, τους Βρετανούς και άλλους κατά καιρούς επικυρίαρχους σκυφτοί και δουλοπρεπείς τάχα επειδή ως Δυτικοί είναι πολιτισμένοι τουλάχιστον…

Και αν ο Αλβανός ή ο Πακιστανός ή ο Βούλγαρος φτάσουν να γίνουν αποικιοκράτες, όπως οι Άγγλοι, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Ολλανδοί, οι Βέλγοι, οι Αμερικάνοι, οι Κινέζοι ή οι Γιαπωνέζοι, δε θα φταίνε αυτοί. Ποτέ δε φταίει μόνο αυτός που έχει αποκτήσει την ισχύ και απλώνεται να μεγαλώσει τον χώρο που θεωρεί πως του ανήκει αλλά και αυτός που από αδυναμία ή φόβο ζαρώνει και αφήνει χώρο -και ναζιστή μη με λογαριάσεις αν εκατό χρόνια μετά από τους πρώτους διατυπώσαντες μιλώ κι εγώ για lebensraum…

Δε φταίει για τούτο που συντελείται σε τούτον τον ανθρωπογεωγραφικό χώρο παρά η παρακμή του που ήρθε ή έρχεται ή έχει από αιώνες πολλούς εγκατασταθεί.

Δε φταίνε αυτοί, δε φταίμε εμείς αλλά ο Χρόνος ο ανελέητα δίκαιος.

Και πάσα προσπάθεια ανάσχεσης θεμιτή αλλά και μακροπρόθεσμα μάταιη. Πόσο καιρό μπορείς να φτερουγίσεις, να χτυπηθείς κόντρα στη βαρύτητα, σε κάθε μαγνητικό πεδίο; Πώς και για πόσο μπορείς να παρατείνεις την κλεψύδρα του διαθέσιμου για σένα Χρόνου;

Αν κάτι μπορούσε να αλλάξει αυτή τη Ροή της Διαδοχής ρόλων, ξέρεις ότι κάπου δοκιμάστηκε, ίσως σε ανώριμες ακόμα συνθήκες στον Ιστορικό Χρόνο και έχει σιωπήσει κραυγαλέα εδώ και είκοσι τόσα χρόνια, αφήνοντας στον ουρανίσκο μας μια αόριστη γεύση…

Αν είναι να υπάρξουμε θα υπάρξουμε όπως ορίσουν οι συνεργαζόμενοι ή αντίπαλοι Τύχη και κοινός των ανθρώπων Θεός…

Οι Άλλοι, οι Ξένοι είναι κατάδικοι να συνυπάρξουν μαζί μας είτε ως μείγμα είτε κάποτε ως κράμα -και ξέρεις τη διαφορά…

Οι Ετυμηγορίες Ουτιδανών και των παρατρεχάμενών τους, δεν αφορούν ούτε τους Άλλους ούτε Εμάς.

Ο Κεντιάν, ο Αριάν, ο Αχμέτ…  κάθε Άλλος, για λογαριασμό των Φυσικών Νόμων αρνησικυρούν.

(*) Ο δρ. Αλ. Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”