Ξημέρωσε με χιονιά μέσα μου η Μήδεια – γιάτρισα και φόνισσα του ανεκπλήρωτου Έρωτα…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Σχεδίαζα από πολλά χρόνια να γράψω μια «ωδή» στη δύσμορφη δύναμη του ανεκπλήρωτου έρωτα -δύναμη επειδή Έρωτας, δύσμορφη επειδή πονά η ανεκπλήρωση και δεν καρποφορεί ποτέ παρά ως Τέχνη.

Ήμουν έτοιμος σήμερα μα με πρόλαβε μια φωτογραφία:

• Χιόνια και νερά μαζί.
• Κρυσταλλωμένο και τρεχούμενο νερό μαζί.
• Από ένα μόλις βαθμό το υγρό γίνεται συμπαγές -από το 1° στο 0°C.
• Από τους 99° στους 100°C – μετά αέρας, άπιαστο, όπως κάθε όραμα, κάθε φαινόμενο.
• Απτό στην παλάμη μόνο στο 0°C.

Και τι ανατρέπει η σύγχρονη κβαντική Φυσική με τα χαοτικά μοντέλα της και τα φράκταλς, ποσώς με αφορά πλέον. Άλλωστε ο Κέλσιος με βάση το νερό βαθμονόμησε τη θερμοκρασία.

Το νερό:

• Σε όλες τις μορφές του μένει ποσοτικά ίδιο από καταβολής του πλανήτη και της ζωής, όπως έμαθα διαβάζοντας την «Παμμήτειρα Γαία» του Στουρνάρα.
• Τι σημαίνει αυτό; Ότι πίνουμε σήμερα το ίδιο ακριβώς νερό που ήπιαν ο Αγαμέμνων, η Κλυταιμνήστρα, ο Ορέστης, ο Σωκράτης, ο Αλκιβιάδης, ο Περικλής, η Ασπασία, η Φρύνη, ο Ηρώδης ο Αττικός, η Ρήγιλλα, ο Κολοκοτρώνης, ο Όθων, η Αμαλία, ο Μακρυγιάννης, ο Σουρής, ο Σούτσος, ο Τρικούπης, η Φρειδερίκη, και τόσοι άλλοι. Μια ακολουθία χωρίς τέλος ή αρχή.
• Σκέφτομαι τώρα πως η αναπαραγωγική ενόρμηση, οι ερωτικές ορμόνες, οι φερομόνες όλων των αμέτρητων “ανώνυμων” και “επώνυμων” που έζησαν σε τούτη τη γωνία του πλανήτη, ανακυκλώνονται και κυκλοφορούν στον ίδιο υδροφόρο ορίζοντα απ´ όπου αντλούμε και υδρευόμαστε μέχρι σήμερα.
• Σκέφτομαι πως το λέμε νερό από την έκφραση «νεαρόν ύδωρ» δηλαδή φρέσκο νερό ενώ κάθε άλλο παρά φρέσκο είναι, δισεκατομμύρια χρόνια το ίδιο.
• Σκέφτομαι πως οι Έρωτες, ως μορφή κβαντικής ενέργειας μπορεί να υπάρχουν από την πρώτη μίτωση της του πρώτου ιού, της πρώτης αμοιβάδας και να αποτελούν μια γιγαντιαία συσσωμάτωση σε ένα ενιαίο Όλον που ρυθμίζει τα πάντα, πριν και μετά την Ύπαρξη όλων των πλασμάτων, θνητών και θεών, προχωρώντας αλαζονικά προς το Άπειρο ή πίσω στο Μηδέν του Big Bang.

Σκέφτομαι και τρελαίνομαι. Αποτρελαίνομαι δηλαδή.

Σήμερα, ημέρα δεκάτη τετάρτη μηνός δευτέρου, έτους και αιώνος εικοστού πρώτου, τρίτης χιλιετίας μετά την εικαζομένη γέννηση Αυτού που κήρυξε την Αγάπη χωρίς ποτέ να ακουστεί• που τα λόγια του έφτασαν τόσο μακριά για την εποχή του ώστε «κρεμάστηκε επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας».

Εν ύδασι λοιπόν κρεμάμενοι όλοι.

Και η «θάλασσα ὕδωρ καθαρώτατον καὶ μιαρώτατον, ἰχθύσι μὲν πότιμον καὶ σωτήριον, ἀνθρώποις δὲ ἄποτον καὶ ὀλέθριον».

Πρόσεξε την δολιχοδρομία μου: ξεκίνησα να περιγράψω τον Έρωτα ως ζωογόνο δύναμη και κατέληξα να μιλώ για το Ύδωρ -μήπως επειδή αμφότερα άπιαστα;

Ίσως πάλι, περισπώ την απάντηση επειδή «δε μπορεί κανείς να μπει δύο φορές στο ίδιο ποτάμι» -κι εγώ έχω ήδη εξαντλήσει τις ευκαιρίες μου.

«Πάντα ρεί πάντα χωρεί και ουδέν μένει»…

Στον τίτλο ο Ηράκλειτος, κλείνοντας, πάλι αυτός. Ο προπάτωρ της Διαλεκτικής με αποστομώνει. Ίσως επειδή ήταν γνωστός για τη δυσπιστία του απέναντι στους γιατρούς -«οι γουν ιητροί τέμνοντες, καίοντες, πάντηι κακώς βασανίζοντες τους αρρωστούντας επαιτέονται, μηδέν άξιοι μισθόν λαμβάνειν τ’ αυτά εργαζόμενοι τα και αι νούσαι».

Άλλωστε ο Έρωτας δεν είναι και νόσος;

Ξημέρωσε με χιονιά μέσα μου και Μήδεια γύρω• γιάτρισα κι αυτή και φόνισσα για χάρη του ανεκπλήρωτου Έρωτα. Επειδή προδομένος και ανεκπλήρωτος Έρωτας είναι κατοπτρικά ισοδύναμα.

Πάντως, ο Κόσμος προχωρεί ερήμην μας, απτόητος.

Μα η ζωή, όταν πεισμώνει, πετά πάντα με δανεικά τα φτερά του Έρωτα.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”