Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Το τρίπτυχο του Πολυτεχνείου στον αντίλαλο της σπηλιάς…

FLASH στις 13/12/2021

Προσπαθήστε να ξεπεράσετε και αυτόν τον Λοιμό με τις λιγότερες απώλειες, όπως έκαναν οι Αθηναίοι στα Μακρά Τείχη του Χρυσού Αιώνα

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Προσπαθούσα στο τηλέφωνο να εξηγήσω στη συμπορεύτρα μου τη Δήμητρα το σκεπτικό της ιατρικής χρησιμότητας και της «κοινωνικής αναγκαιότητας» του εμβολιασμού.

Η κουβέντα και τα επιχειρήματά μου σύντομα σκόνταψαν στην αναίρεση της Ελευθερίας από τη διαβόητη υποχρεωτικότητα. Ενώ μιλούσαμε με τη Δήμητρα πετάχτηκε ξαφνικά μια φωνή από το πουθενά.

Και ποιος σας είπε ότι εμένα με αφορά η Ελευθερία που επικαλείστε;»…

Από το «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» που τραγουδούσατε στους δρόμους πριν μισό αιώνα, τι νομίζεις ότι καίει τον μέσο ανώνυμο ανθρωπάκο που τα δικαιώματά του σου αρέσει να υπερασπίζεσαι; Το ψωμί, ανεμοπαρμένε, το ψωμί! Γι’ αυτό είναι πρώτο στο τρίπτυχο σύνθημα που λέγατε τότε. Γι’ αυτό και όχι για τη μουσικότητά του, όπως νόμιζες.

Και η Παιδεία καλή είναι αλλά πάντα θα είναι για τους λίγους και αυτούς περισσότερο θα τους τυφλώνει παρά θα τους κάνει καλύτερους.

Ποιος σας είπε ότι εγώ στον πολτό της μάζας καίγομαι για την Ελευθερία να μάθω την Αλήθεια, για την πρόσβαση στην Αλήθεια, που είναι τάχα μία και μοναδική; Από πού ξέρετε εσείς τη μία και μοναδική Αλήθεια, από πού ξέρετε την Αλήθεια και τις ανάγκες μου εσείς; Μήπως από εκείνο το τσιτάτο που έλεγε ότι «Ελευθερία είναι η γνώση των αναγκών σου»; Πού μάθατε εσείς οι διανοούμενοι τις ζωτικές ανάγκες μου; Από τα βιβλία σας;

Μα ποιος είσαι επιτέλους;»…

Δε με ξέρεις αλλά είναι σαν να με ξέρεις. Είμαι ο Πρωτάνθρωπος, είμαι εγώ ο πρόγονός σου, και ο αντίλαλος που ακούς στο αυτί σου είναι ο αντίλαλος της σπηλιάς από όπου σου μιλώ. Δεν είναι η ηχώ των αιώνων, όπως σου αρέσει να λες για να εντυπωσιάζεις και να πείθεις όσους σε εμπιστεύονται ως τάχα διανοούμενο. Όταν μιλάς αυθαίρετα εκ μέρους του ανώνυμου ανθρώπου, εμένα τον άνθρωπο των σπηλαίων μνημονεύεις.

Επειδή πρέπει να το πάρεις απόφαση πως τίποτα δεν άλλαξε τόσες χιλιάδες χρόνια που πέρασαν μέχρι να φτάσετε στο δικό σας σήμερα, εσείς οι πολιτισμένοι -να φτάσουμε δηλαδή, όλοι μαζί αφού εσείς τα γονίδιά μου κουβαλάτε χωρίς να το συνειδητοποιείτε. Να θυμάσαι λοιπόν, και να μην παρασύρεσαι σε αεροβασίες, πως Ελευθερία δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει.

Είμαστε οι άνθρωποι κατάδικοι στην σκλαβιά της Φύσης, της Φυσικής Επιλογής που άργησε αλλά το κατάλαβε και σας το παρέδωσε ως υποθήκη εκείνος ο φυσιοδίφης, ο Δαρβίνος. Σκλαβιά, με άλλο περιτύλιγμα σε κάθε εποχή, αλλά στον πυρήνα πάντα σκλαβιά.

Είμαστε απόκληροι της Ελευθερίας και η Παιδεία που ζητήσατε και επιμένετε να ζητάτε οι πιο αλλοπαρμένοι, αυτόν τον άχαρο ρόλο έχει: να μας μαθαίνει ότι δεν είμαστε ελεύθεροι και να μας το θυμίζει σε κάθε καμπή της Ιστορίας, όπως αυτός ο Λοιμός που ζείτε τώρα, όπως τόσοι Λοιμοί στο παρελθόν σας που ήταν το δικό μας μέλλον.

Προσπαθήστε λοιπόν να τον ξεπεράσετε και αυτόν τον Λοιμό με τις λιγότερες απώλειες, όπως έκαναν οι Αθηναίοι στα Μακρά Τείχη του Χρυσού Αιώνα, όπως έκαναν αναρίθμητες πόλεις του Μεσαίωνα με την Πανώλη, όπως έκαναν τόσες και τόσες κοινότητες ανθρώπων που τις αγνοεί η Ιστορία επειδή δεν άφησαν γραπτά ίχνη.

Κάτι ακόμα και τελειώνω: ο Πολιτισμός σας σε κάθε παραπάτημα αποδεικνύει κραυγαλέα ότι στον πυρήνα του είσαστε ανεξέλικτοι κατιόντες δικοί μας. Αν γδάρεις το πετσί σου θα πεταχτώ από μέσα εγώ. Και δεν είναι άσχημο που μοιάζουμε αφού κουβαλάμε την ομορφιά της Επιβίωσης.

Κρατήστε την Ελευθερία σαν Όνειρο Συλλογικό και πολεμάτε γι’ αυτήν γνωρίζοντας στο βάθος πως ευτυχώς θα μείνει όνειρο ανεκπλήρωτο -ανεκπλήρωτο γιατί αν φανταστείτε την Ελευθερία απλωμένη παντού σε όλους θα νιώσετε αστραπιαία το Όνειρο να γίνεται φριχτός Εφιάλτης. Ζήστε τουλάχιστον χωρίς τη σκλαβιά του αύριο, χωρίς το βάρος μιας μεταθανάτιας ζωής και ίσως θα είναι καλύτερα. Σας μιλάω εκ πείρας και σας εύχομαι καλό μυαλό!

Η Δήμητρα δεν έβγαλε μιλιά. Εγώ ακόμα χωνεύω την άγρια επίθεση από το σκοτάδι του παρελθόντος, γράφοντας και σβήνοντας σε μια επιτηρουμένη οθόνη -εν κενώ νοήματος αλλά όχι και ελπίδας.

(*Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: