Πώς κάποια αναπόληση, ξύπνησε μνήμες από τις Καθαρές Δευτέρες των παιδιών που… αμόλαγαν καλούμπες, τις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60

|> Υπάρχουν κάποιες προκλητικές προτάσεις, που αυτόματα σου βουρκώνουν τα μάτια και σε γυρίζουν δεκαετίες πίσω, εκεί στα χρόνια της αθωότητας και της ολιγάρκειας…

«”Μάγκες, ποιός είναι για καμμιά τσάρκα το βράδυ στην Πλάκα;”… Κάπως έτσι λέγαμε πριν καμμιά πενηνταριά χρόνια!»… Αυτό ανέβασα χθες στο f/b και έγινε χαμός από like!  Επόμενο ήταν…

Λέξεις που σε «στέλνουν» σε ανεξίτηλες σκηνές του άλλοτε, από το πέταγμα του χαρταετού, τις αποκριάτικες νυχτερινές βόλτες των μαθητικών μας χρόνων στην Πλάκα,  μέχρι τα balle maske της εφηβείας μας. Αλλά νά ‘ταν μόνον αυτά τα αποκριάτικα «πλάνα» μας…

|>Παντελής Π. Ξανθίδης

«Κόψε καλά τις μάνες», «φέρε την αλευρόκολλα», «φτιάξε τα ζύγια», «βάλε τα σκουλαρίκια», «σκίσε καμμιά εφημερίδα να βάλουμε ουρά», «κέρωσε το κορδονέτο», «κάνε κεφάλι», «αμόλα καλούμπα» και «πρόσεχε εκείνον, έχει ξυραφάκι»… Είναι μερικές συμβολικές εκφράσεις που έχουν περάσει στο… dna μας και κάθε τέτοιες μέρες μάς έρχονται στο νου και μας «ταξιδεύουν». Κι αν μιλάμε για Καθαρά Δευτέρα, μας πάνε εκεί στην αλάνα , παρέα με τον Άρη και τον Δημήτρη, τον Στέλιο και τον Τάκη, τον Γιάννη, τον Νίκο, τη Ρούλα και τη Νάγια, τον Γιώργο και τη Φωτούλα, τον Νάσο και τη Μαρία, τον Νάκη και τον Μιχάλη, τον Λάκη και την Ιλόνα…  Εκείνη την «διάσημη»  πιτσιρικοπαρέα της γειτονιάς.

Σαν σήμερα δεν παίζαμε μπάλα, ούτε γκαζάκια και κλεφτοτενεκέ. Πετούσαμε τους χαρταετούς μας, που με τόσο κόπο είχαμε φτιάξει οι ίδιοι. Μεγάλη ήταν η στιγμή, όταν ο αετός σηκωνότανε. Πετούσαμε κι εμείς μαζί του. Ο αττικός ουρανός γινόταν δικός μας! Μπαίναμε στο σκάφος της φαντασίας μας και κάναμε τα πρώτα ταξίδια μας στο αύριο…

Το πέταγμα του χαρταετού δεν ήταν… ξεπέτα! Δεν ήταν απλώς ένα παιχνίδι, μία «πλάκα» ή ένα εθιμικό «πρέπει». Είχε την ιδιοτυπία του. Ναι, ήταν μία ιεροτελεστία!

Άρχιζε την πτήση του ο χαρταετός κι έβγαινε ένα βάρος από μέσα σου. Έβλεπες την επιτυχία σου να υπερίπταται!  Όσο αμόλαγες καλούμπα, τόσο και ξέφευγες! Πετούσες παρέα με τον χαρταετό –τον… αετό!– και ίσως να βίωνες μία επανεκκίνηση των οραμάτων σου. Έκανες “enter” στον αττικό ουρανό και σού ‘δινε τα συννεφάκια του για να σε ταξιδεύουν… Κι αν τυχόν ο αετός σού έκανε τσαλίμια και έκανε κάθετη πτώση, τότε γευόσουν κι εσύ σαν κάτι από την πτώση του… Ίκαρου. Απογοήτευση, θλίψη. Ένα «μάθημα» για τα εφήμερα…

Όμως ακόμη και στην αποτυχημένη πτήση, υπήρχε το αντίδωρο! Όχι μόνο το χαλβάδιασμα, αλλά κι εκείνη η ζεστή, η αχνιστή λαγάνα, που με τίποτα δεν ήταν… πρόσκαιρη! Την χλαπακιάζαμε, καταπίνοντας «γατοκέφαλα»! Άντε ταραμά, άντε φασόλια πιάζ, άντε και κανένα θαλασσινό…

Χρόνια στριμωγμένα, στερημένα, δύσκολα, μα τόσο γεμάτα που μας έκαναν και «πετάγαμε»!Με δυό καραμέλες «τσάρλεστον», μια χάρτινη μουτσούνα της δραχμής, δύο σερπαντίνες και μια χούφτα χαρτοπόλεμο, ήμασταν «βασιλιάδες»! Τι κάθισα και θυμήθηκα, πάνω στο καντράν του laptop, του σημερινού χαρταετού μου, που με ταξιδεύει –πού αλλού;– στο άλλοτε… Και νά ‘χεις τον Ελύτη να σου λέει: “Να γίνομαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο. Ακόμα και όταν ουρανός δεν υπάρχει.“…