Δημόσια νοσοκομεία: νιώθεις το στιβαρό χάδι τους όταν σε κοιτάζει ο “βαρκάρης” κι εσύ δεν έχεις ούτε οβολό για να περάσεις την λίμνη…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Από σκοτεινούς σε θεοσκότεινους δρόμους. Στο ενδιάμεσο οι φωτισμένοι διάδρομοι του ογκολογικού νοσοκομείου που δε σταματά ούτε λεπτό να λειτουργεί άψογα ή σχεδόν, όλες αυτές τις άγριες μέρες. Πηγαίνω εκεί κάθε που πνίγομαι, όπως απόψε.

Όχι από χρέος, όπως πολλοί θα πουν, αλλά από ανάγκη· και τι σημαίνει ανάγκη μετά τριάντα χρόνια υπηρεσίας μην ψάχνεις -θα βουτήξεις βαθιά στην εξελικτική ψυχολογία και στις αποκλίνουσες συμπεριφορές. Τέλος πάντων, πήγα κι απόψε εκεί.

Σάββατο βράδυ, στο επίκεντρο του κορωνοτυφώνα και όλοι στη θέση τους· εντός ή σε αναμονή. Όλες οι επείγουσες εισαγωγές από την τρικυμία στο λιμάνι, χαμογελούν γαλήνια. Όλοι οι βαρέως πάσχοντες ρυθμισμένοι. Ένιωσα ξανά πως δε χρειαζόμουν – με την απορρέουσα αμφιθυμία.

Ξεκίνησα να πω πόσο περήφανος είμαι, κυρίως αυτές τις μέρες, που υπηρετώ αυτό το κατασυκοφαντημένο ΕΣΥ και φλυάρησα -τό ‘χουμε το κουσούρι οι γραφιάδες. Τελειώνω λοιπόν:

Δημόσια Νοσοκομεία: νιώθεις το στιβαρό χάδι τους όταν σε κοιτάζει ερωτηματικά ο «βαρκάρης» κι εσύ πρέπει να περάσεις την λίμνη κολυμπώντας, επειδή δεν έχεις ούτε τον οβολό στα δόντια. Όταν ο Κέρβερος με φλογισμένα μάτια σε μουγκρίζει και δεν έχεις ένα τόσο δα ξίφος να τον τρομάξεις – όση τρομάρα παίρνει ο θάνατος.

Πήγα ξανά εκεί και γύρισα ανασαίνοντας βαθιά. «Χαρά, χαρά ζεστή κι αγαπημένη…».

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”