Περιμένοντας Εκείνον

|> Γιώργος Αρκουλής

|> Συνηθίζεται, τέτοιες γιορταστικές μέρες, (με το Πνεύμα των Χριστουγέννων έτοιμο να γλυκάνει τις ψυχές μας και να επιχειρεί να μας απομακρύνει από την φριχτή καθημερινότητα), οι κάποιας ηλικίας να ξετυλίγουμε –άλλος λίγο άλλος πολύ- το κουβάρι της παιδικής ηλικίας (αυτό που κρύβουμε “στη μέσα τσέπη της ζωής” που έγραψε ο Μιχάλης Γκανάς). Ο Καπράνος, διάβαζα σήμερα στο σάϊτ του Παντελή, θυμήθηκε το ξύλινο αλογάκι που του είχαν χαρίσει. Μια φίλη, θυμήθηκε το “Κοριτσάκι με τα σπίρτα”. Ο φίλος ο Δημήτρης ο Τσ., τον ποδαρόδρομο στο εορταστικό αλλά παγωμένο Λονδίνο, προσπαθώντας να αντιληφθεί πώς θα ήταν στο εξής η ζωή χωρίς τη μητέρα του, που την είχε χάσει λίγες ημέρες πριν…

Σαββατόβραδο, παγωμένο, σκληρό, αλλά με κάποια πρέζα ελπίδας μέσα μας, περιμένοντας τη Γέννηση Εκείνου, και περιμένοντας πότε εκείνος ο αγριεμένος ‘γερμανικός ποιμενικός’ με τα σημαντικά αξιώματα, που κρατάει το μαστίγιο στο χέρι, θα σταματήσει να απειλεί τους φτωχούς Έλληνες και να θέλει να τους τιμωρήσει με ατελείωτη πείνα. Ξέρετε, η πιο σκληρή μορφή βίας είναι η πείνα. Αίσθημα που δεν έχει νοιώσει βεβαίως ο χερ Σόϊμπλε…

Σε λίγες ώρες ξημερώνει Κυριακή, που λέει το γνωστό λαϊκό άσμα. Μα του λόγου μου, σκαλίζοντας στην δισκοθήκη του You Tube, βρήκα κάτι πιο αντιπροσωπευτικό για την διάθεσή μου: Το εκπληκτικό «Συρματοπλέγματα βαριά / ζώνουν τη δόλια μου καρδιά» της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, που έφτιαξε με μεράκι σε βαρύ ζεϊμπέκικο ο αδικημένος Μπάμπης Μπακάλης.