Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Ομοβροντίες επινίκιες και “χιόνια στο καμπαναριό”…

FLASH στις 21/02/2021

Σκέφτομαι από πόσα κανάλια βρίσκει η συγκίνηση τον τρόπο να μας επισκεφτεί…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Περιμένοντας στην οθόνη τον “αξιοπρεπή συμβιβασμό” με πήρε το απόγευμα. Τα μάτια μολύβια κοφτερά και η απελπισία μιας ακόμα “εξόδου” βούρκωνε στον διάδρομο έξω από το κατάκοπο γραφείο.

Μια παιδεμένη φιγούρα φάνηκε στην πόρτα. Μέσα στην τσάντα ένα βιβλίο και μια βενετσιάνικη αποκριάτικη μάσκα. Δεν είναι γελαστές, μου θυμίζει, έχουν μια μελαγχολία στην έκφραση.

Ανοίγω το βιβλίο: το κορίτσι με τα σπίρτα! Χιόνιζε αυτές τις μέρες και το θυμήθηκα, μου λέει, δεν είναι όμορφο; Ψάχνω αμίλητος τα έγχρωμα σχέδια, βιάζομαι για το τέλος· το κοριτσάκι άψυχο σε μια γωνιά με χαραγμένο στο παιδικό στόμα το χαμόγελο της ονειροφαντασίας που το συντρόφεψε, καθώς βυθιζόταν στην κρυοπληξία. Ύστερα ένα ζευγαράκι αστέρια στον ουρανό.

Έχω βουρκώσει. Η γυναίκα δε φαντάζεται πως ο μεσήλικος γιατρός είναι απολύτως ανοχύρωτος στα βέλη δακρύων που τοξεύει αυτό το υπέροχο -επειδή αληθινό- παραμύθι. Που το άκουσε ενήλικος για πρώτη φορά σε κασέτα αγορασμένη για τα παιδιά του -έπρεπε κι αυτός κάπως να υποδυθεί τον πατέρα.

Το παραμύθι στοίχειωσε από τότε όλες τα Χριστούγεννα και τις Πρωτοχρονιές του. Βουρκώνει κάθε φορά που το ακούει, όπως βουρκώνει μπροστά σε κάθε ανεπούλωτη λαβωματιά όποιου πλάσματος. Τον αρπάζει η συγκίνηση τόσο εύκολα που την αποδίδει σε άνοια που ήδη τον πολιορκεί -η ευσυγκινησία των ηλικιωμένων…

Πιο βράδυ, εκείνο το βίντεο στο διαδίκτυο: η λέαινα στην αρχή χιμάει στο ελαφάκι και ύστερα το υιοθετεί και το προστατεύει από μια άλλη λέαινα… Σκέφτομαι από πόσα κανάλια βρίσκει η συγκίνηση τον τρόπο να μας επισκεφτεί. Είναι η ζωή και το σπαρτάρισμά της που μπορεί να σε χαϊδεύει με χέρι ζεστό όπως μια θερμάστρα αναμμένη ξαφνικά στη μέση του χιονισμένου πουθενά.

Ήμουν πάντα ένα δύσπιστο και στριμμένο άτομο. Δεν αγάπησα τα “χιόνια στο καμπαναριό”, μισούσα πάντα τις χαρμόσυνες ομοβροντίες καμπανιές στις γιορτές και τις δοξολογίες. Το γιατί, δε θα το αναλύσω. Πάντα κάτι με δαγκώνει ανεπαίσθητα στον λαιμό όταν όλα μοιάζουν να εξελίσσονται ευνοϊκά.

Οι Βρυξέλλες στέλνουν περήφανο χαιρετισμό / θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα / και πανανθρώπινη τη λευτεριά…

Άσχετη η συρραφή στίχων και νοημάτων, έ; Ε, ναι!

(*Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: