Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Στα κενά των φαλάγγων, ως ανένταχτος παρατηρητής

FLASH στις 21/11/2019

Στις πρώτες γραμμές τοποθετούν οι στρατηγοί τούς δυνατότερους με τους λιγότερους δισταγμούς

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Κάποια στιγμή θα διαλέξεις μεριά· οι περισσότεροι έτσι κάνουν έστω κι αν μεγαλώνοντας μετατοπίζονται σε κατωφερέστερα σημεία υπακούοντας στη βαρύτητα. Είναι και κάποιοι που μένουν μετέωροι ανάμεσα είτε από αναποφασιστικότητα είτε από πονηρία· και με τους από ‘δω και με τους από ‘κει ή ούτε με τον ένα ούτε με τον άλλον. Ανάμεσα. Μόνοι και “αδέσμευτοι”.

Είναι όμως και οι άλλοι· αυτοί που ρευστοποιούνται με τρόπο ταχυδακτυλουργικό την ώρα που καλούνται να καταταγούν και εξαφανίζονται από τις παρατάξεις που συγκροτούνται· για να πάρουν σχήμα οπλίτη την κατάλληλη στιγμή και βέβαια από τη μεριά της προελαύνουσας παράταξης. Για να ρευστοποιηθούν και πάλι όταν η παράταξη αυτή αρχίζει να υποχωρεί και να διαλύεται.

Δεν έχω ακόμα επιτύχει να με εντάξω σε κάποια κατηγορία. Από απουσία βεβαιότητας και την απορρέουσα αναποφασιστικότητα. Ίσως. Παρακολουθώ -χωρίς έκπληξη- κάποιους στο προσκήνιο των συγκρούσεων. Καθείς και το σχήμα του.

Σκέφτομαι. Όταν εντάξεις αμετακλήτως εαυτόν στην εδώ ή την εκεί παράταξη, στην πρώτη ή κάποια από τις πίσω γραμμές -όπου σε τοποθετήσουν οι στρατηγοί- είσαι αναγκασμένος να βλέπεις μόνο την πρώτη γραμμή άντε και αποσπάσματα της δεύτερης των “απέναντι”. Δε θα φτάσει ποτέ το βλέμμα σου να διασταυρωθεί με το βλέμμα του “άλλου” που πυκνώνει τις “απέναντι” γραμμές. Δε θα μάθεις ποτέ πως ίσως είναι ολόιδιος με σένα.

Και στις πρώτες γραμμές τοποθετούν οι στρατηγοί τους δυνατότερους με τους λιγότερους δισταγμούς· για να τρομάζουν οι αντίπαλοι. Τους πιο μεγαλόσωμους για να κρύβουν τη θέα των εχθρών από τους πιο μικρόσωμους και αδύναμους συμπολεμιστές τους. Είτε επειδή οι εχθροί μπορεί να τους τρομάξουν με την αριθμητική ή ποιοτική υπεροπλία τους είτε επειδή μπορεί οι πίσω γραμμές να νιώσουν πως μάχονται με το είδωλά τους, τσακίζοντας έναν γιγαντιαίο καθρέφτη.

Έρχομαι στις μέρες μας. Όχι, οι συγκρούσεις από πολλά χρόνια δεν είναι μεταξύ φαλάγγων ούτε μεταξύ οπλιτών με σπάθες, δόρατα και ασπίδες. Όμως συνεχίζονται χωρίς σταματημό μεταξύ παρατάξεων, άλλοτε συμπαγών άλλοτε χαλαρών που εναλλάσσονται σε στερεότητα ένθεν κακείθεν.

Μόλις πριν εκατό χρόνια με τους στρατιώτες οχυρωμένους σε ορύγματα σκαμμένα βιαστικά· εγκλωβισμένους και τελικά επί τόπου θαμμένους προς δόξαν απόλεμων και άκαπνων στρατηγών που μάχονταν τα πρωινά, μέσα σε επιτελικά γραφεία και τα βράδια φλέρταραν πίνοντας βότκα ή ουίσκι.

Οι πιο σύγχρονοι στρατηγοί σχεδιάζουν επί μεγαϋπολογιστών βομβαρδισμούς στρατιωτικών θέσεων και αμάχων -από λάθος πάντα οι δεύτερες- ακολουθώντας την ίδια συνταγή των προκατόχων τους. Το πρωί δουλειά στο γραφείο, το βράδυ στα μπαρ -να ξεσκάσουμε αδελφέ, όλη μέρα στο γραφείο, δε βγαίνει η ζωή…

Οι οπλίτες των φαλάγγων της αρχαιότητας, οι τυφεκιοφόροι των Ναπολεοντείων και των αποικιακών πολέμων, οι θαμμένοι στα χαρακώματα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, οι βομβαρδιζόμενοι ήδη ένοπλοι και οι άμαχοι, προσεχώς μαινόμενοι καμικάζι, όλοι οι δευτεραγωνιστές και τριταγωνιστές όλων των πολέμων, κάθε εποχής από την Προϊστορία την Ιστορία, στην ξηρά και τη θάλασσα έχουν πολλά κοινά. Το καίριο είναι ένα: δε βλέπουν και δε θα δουν ποτέ στα μάτια αυτόν, τον αντίστοιχό τους που νομίζουν πως πολεμούν.

(Κι ἐγὼ ποὺ ἔχω μία ψυχὴ παιδικὴ καὶ δειλὴ
Ποὺ δὲν θέλει τίποτε ἄλλο νὰ ξέρει ἀπὸ τὴν ἀγάπη
Κι ἐγὼ πολεμῶ τόσα χρόνια χωρίς, Θέ μου, νὰ μάθω γιατί
Καὶ δὲ βλέπω μπροστὰ τόσα χρόνια παρὰ μόνο τὸ δίδυμο ἀδερφό μου)<

Στις μέρες μας… Οι “απέναντι”. Μένουν -και θα μείνουν, λένε- οπωσδήποτε και ανυποχώρητα “απέναντι”. Βλέπουν, όπως οι προπάτορές τους, την προφυλακή των μέχρι πριν λίγο συμπολεμιστών. Δε θα δουν ποτέ κατά πρόσωπο τη λύπη στα σφιγμένα χείλη των ενδιάμεσων γραμμών. Δεν τους αφορά καν.

Όταν το μέτωπο καταρρεύσει, και “δε μπορεί μετά από τόσους συμβιβασμούς και προδοσίες παρά να συμβεί αυτό, είναι νομοτέλεια άλλωστε”, ίσως τότε έρθουν να παρακολουθήσουν χαιρέκακα το “πλιάτσικο” που θα ακολουθήσει από αυτούς που περιμένουν την έκβαση της αδελφοκτόνας μάχης -αν δεν πάρουν μέρος σε αυτό. Αν χρειαστεί, θα φτάσουν οι ίδιοι μέχρι και την οπισθοφυλακή των νικημένων. Δεν πρέπει να μείνει ούτε ρουθούνι συμβιβασμένο…

Να μη σηκώσει ξανά κεφάλι η έχιδνα της “προδοσίας του λαού”. Θα είναι η ιστορική δικαίωσή τους. Μέσα στη γύρω ερήμωση. Έστω.

(<) Μ. Αναγνωστάκης:
Ποιήματα ποὺ μᾶς διάβασε ἕνα βράδυ ὁ λοχίας Οtto V…

(*Ο δρ. Αλ. Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: