Στον αστερισμό του Βόλφγκανγκ…

|> Στέλιος Κοπανίδης

|> «Θα πρέπει να γνωρίζει τι κάνει η Καγκελάριος» δήλωνε σκωπτικά ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, όταν η Αγκελα Μέρκελ έπαιρνε την απόφαση να τον τοποθετήσει υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας. Ηταν 28 Οκτωβρίου του 2009, ημερομηνία σημαδιακή για την Ελλάδα, η οποία εόρταζε την 69^η επέτειο του «Οχι» της στον Αξονα.

Η τοποθέτηση του Β. Σόιμπλε στο νευραλγικό αυτό υπουργείο είχε περάσει την εποχή εκείνη από… χίλια κύματα στη χώρα του, ενώ στη δική μας χώρα τα μαύρα σύννεφα για το τι θα επακολουθούσε είχαν αρχίσει να πυκνώνουν. Εκτοτε, για μια οκταετία, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών βρίσκεται απέναντι στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως των θυσιών του ελληνικού λαού. Θυσίες δίχως αντίκρισμα…

«Η εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που έχουν συμφωνηθεί είναι ο καλύτερος δρόμος προκειμένου η Ελλάδα να σταθεί και πάλι στα πόδια της» ήταν η πρόσφατη (ίδια και απαράλλακτη με όλες τις προηγούμενες) διαπίστωση-επωδός του Γερμανού υπερυπουργού, την οποία διατύπωσε γραπτώς στο πλαίσιο συνεδρίου του Economist στη Φρανκφούρτη, σημειώνοντας ότι «υπάρχουν ακόμη εμπόδια για την επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές».

Τάξις και Ηθική, λοιπόν, και σεβασμός στους κανόνες και το ευρωπαϊκό δίκαιο. Πάντα; Οχι πάντα… Για όλους; Οχι για όλους… Τα παραδείγματα πολλά, όταν για χάρη κάποιων χωρών, με πρώτη και καλύτερη τη Γερμανία, παρακάμφθηκαν κανόνες και ευρωπαϊκές συμβάσεις. Αλλωστε και ο ίδιος στην πολιτική του καριέρα έχει αναγκασθεί να παραδεχθεί ατασθαλίες εκ μέρους του, όπως για παράδειγμα τον χρηματισμό του για λογαριασμό του κόμματός του. Τουλάχιστον…

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είχε εμπλακεί κατά το παρελθόν (το 1994) σε οικονομικό σκάνδαλο με το ταμείο του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος. Το σκάνδαλο αυτό αμαύρωσε την υστεροφημία του πρωτεργάτη της γερμανικής επανένωσης Χέλμουτ Κολ, ενώ για τον Β. Σόιμπλε αποτέλεσε ταφόπλακα στα μεγάλα όνειρά του για την άνοδό του στην Καγκελαρία, ενώ του στέρησε και την ηγεσία των Χριστιανοδημοκρατών. «Παραπλάνησε τη Βουλή και τώρα μάς υπόσχεται διαφώτιση» ήταν οι πιο ήπιοι τίτλοι των γερμανικών εφημερίδων. Υπήρχαν βεβαίως και οι πιο καυστικοί, όπως για παράδειγμα αυτός της «Die Welt» που τιτλοφόρησε «Ενοχος ο Σόιμπλε», ενώ στο κύριο άρθρο της ανέφερε τα διόλου κολακευτικά για τον Γερμανό νυν υπερυπουργό όπως «ο πολιτικός που είχε υποσχεθεί την πλήρη διαλεύκανση του σκανδάλου συνελήφθη κλέπτοντας οπώρας».

Ήταν αρχές του 2000 και ενώπιον του Γερμανικού Κοινοβουλίου είχε παραδεχθεί μια συνάντησή του με έμπορο όπλων, αλλά είχε αρνηθεί ότι είχε πάρει για τις «υπηρεσίες» που προσέφερε βαλίτσα με χρήματα. Όμως η αυτοκτονία ενός συνεργάτη του και οι αποκαλύψεις του γερμανικού Τύπου τον ανάγκασαν να εμφανιστεί και πάλι στη Βουλή και να δηλώσει «συγγνώμη, είπα ψέματα». Εν συνεχεία παραιτήθηκε από την ηγεσία των Χριστιανοδημοκρατών, στην οποία τον διαδέχθηκε η Άγκελα Μέρκελ που είχε πρωτοστατήσει στην αποκάλυψη της εισροής «μαύρου χρήματος» στα ταμεία του κόμματος.

Δύο χρόνια νωρίτερα, Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είχε διεκδικήσει τη γερμανική Καγκελαρία, ωστόσο υπέστη απρόσμενη και οδυνηρή γι’ αυτόν ήττα από τον Γκέρχαρντ Σρέντερ. «Συνάντησα τον κ. Σράιμπερ (σ.σ. μεγαλέμπορος όπλων) το 1994 σε ένα ξενοδοχείο στη Βόννη» κατέθεσε ενώπιον της Βουλής ο Β. Σόιμπλε. «Με βαλίτσα ή χωρίς;» τον διέκοψε ο βουλευτής των Πρασίνων, Κρίστιαν Στρόμπελε. «Χωρίς. Αυτό ήταν όλο» η απάντηση του σημερινού υπερυπουργού. Ομως λίγες ημέρες αργότερα στον τηλεοπτικό σταθμό WDR δήλωνε: «Ο κ. Σράιμπερ μού έφερε στο γραφείο μου 100 χιλιάδες μάρκα». Ο δημοσιογράφος τον διέκοψε τότε και τον ρώτησε: «Δηλαδή είχατε δύο συναντήσεις». Και η απάντηση του κ. Σόιμπλε: «Οπως το πάρετε, εμένα μου φάνηκε μία, επειδή έγιναν διαδοχικά»!..

Ωστόσο παραδέχθηκε ότι η ταμίας του CDU καταχώρισε τα χρήματα στα λογιστικά βιβλία με τρόπο που παραβίαζε τον νόμο περί χρηματοδότησης των κομμάτων. «Το λάθος ήταν αποκλειστικά της κ. Μπαουμάιστερ» (σ.σ. η ταμίας τότε του CDU) τόνισε ο Β. Σόιμπλε, προσθέτοντας. «Εγώ δεν φέρω την παραμικρή ευθύνη».

Ποτέ δεν… έφταιγε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Πάντα έφταιγαν οι άλλοι. Εκείνος είχε το αλάθητο (όπως ο Πάπας) και πρωτίστως ήταν… αναμάρτητος. «Οι υποκρισίες του Σόιμπλε προκαλούν οίκτο και συμπόνια» ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος της «Die Zeit» του Αμβούργου. Η αλήθεια είναι ότι την εποχή εκείνη ο νυν υπερυπουργός επιζητούσε και τον οίκτο και τη συμπόνια. Πολύ περισσότερο μετά τη δολοφονική επίθεση εναντίον του, τον Οκτώβριο του 1990, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να μείνει καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο, λόγω του σοβαρού τραυματισμού του στη σπονδυλική στήλη.

Σύμφωνα με το περιοδικό «Stern» ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε «έχασε τον έλεγχο μόλις άρχισαν οι τρικυμίες». Ναι, ο πρώην εφοριακός έχανε τότε τον έλεγχο. Και σήμερα τον χάνει αρκεί να τον πιέσεις. Ομως κανένας στις μέρες μας πολιτικός δεν τολμά. Μάλιστα το έγκυρο περιοδικό σημείωνε: «Ανέθεσε στο γραφείο Ernst & Jung να διερευνήσει τις οικονομικές ατασθαλίες με τέτοιον τρόπο και τέτοια διατύπωση η οποία θα μείνει αναπάντητη στον αιώνα τον άπαντα».

Μετά τις εξελίξεις αυτές η Αγκελα Μέρκελ δεν είχε κανέναν σοβαρό αντίπαλο μέσα στο κόμμα της. Χαιρέτησε την «κάθαρση» των Χριστιανοδημοκρατών και ανήλθε στην ηγεσία του κόμματος. Το 2004 η κ. Μέρκελ αρνείται να υποστηρίξει τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για Πρόεδρο της Γερμανίας και αντ’ αυτού επιλέγει τον Χορστ Κέλερ. Το 2005 επικρατεί του Γκέρχαρντ Σρέντερ και γίνεται η πρώτη γυναίκα Καγκελάριος στην ιστορία της Γερμανίας. Το γραμμάτιο, όμως, που έπρεπε να πληρώσει ήταν η υπουργοποίηση Σόιμπλε, τον οποίο αρχικά επιλέγει για το υπουργείο Εσωτερικών και τέσσερα χρόνια αργότερα για τη σημερινή του θέση. Ηταν το γραμμάτιο της περαιτέρω σιωπής του. Έκτοτε έμεινε σιωπηλός για εκείνη την ιστορία, όσες πιέσεις κι αν δέχθηκε για περαιτέρω αποκαλύψεις.

Όσον αφορά τις πολιτικές θέσεις του 75χρονου πολιτικού επιγραμματικά θα αναφέρουμε την υποστήριξή του στον πόλεμο κατά του Ιράκ το 2003 (τα αποτελέσματά του τα βιώνουν με δραματικό τρόπο οι κοινωνίες της Δύσης), την υποστήριξή του στη λειτουργία του κολαστηρίου του Γκουαντάναμο, ενώ είχε ζητήσει συστηματική παρακολούθηση του Διαδικτύου και υποκλοπές e-mail από κυβερνητικές υπηρεσίες, καθώς επίσης και δολοφονίες υπόπτων για τρομοκρατία από τις αρχές ασφαλείας.

Αυτή είναι εν ολίγοις η πορεία προς τη… δόξα του πρώην εφοριακού και σημερινού Υπερυπουργού της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μια πορεία που έχει αποδειχθεί εφιάλτης για όλες τις πολιτικές ηγεσίες της χώρας μας από το 2009 και εντεύθεν, οι οποίες (με πρώτη και καλύτερη τη σημερινή) έχουν ρίξει στον κάλαθο των αχρήστων όλες τις θεωρίες και εκτιμήσεις τους. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι τι κάνει και τι δεν κάνει ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, αλλά τι προτίθεται να κάνει, επιτέλους, η Ελλάδα… Δύσκολο το ερώτημα, δυσκολότερη η απάντηση.