Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Η σταθμισμένη ουδετερότητα κι η αλήθεια στην… κατάψυξη

Χωρίς κατηγορία στις 03/11/2019

Σύγκρουση κουκουλοφόρων με ΜΑΤατζήδες με τα αίτια να σκεπάζονται από τις αφορμές

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* -“Είναι δημοκρατία αυτό;“! Η νεαρή γιατρός ρωτάει εμφατικά τον μεσήλικο προϊστάμενό της δείχνοντας διαδοχικά με το δάχτυλο πέντε-έξη κουκουλοφόρους που έχουν κρυφτεί στις ταράτσες των προσφυγικών και ετοιμάζουν τούβλα και πέτρες ως βλήματα· εναντίον των ΜΑΤ που κινούνται στους γύρω δρόμους άλλοτε αμυντικά άλλοτε συγκρατημένα επιθετικά.

Ακούστηκαν σπασίματα τζαμιών από πέτρες που έπεφταν πάνω σε λαϊκά παρκαρισμένα αυτοκίνητα και ύστερα κάποιες εκρήξεις. “Είναι βόμβες κρότου-λάμψης!“, είπαν κάποιοι, “μπορεί και δακρυγόνα αλλά πιο μακριά“…

Κάποιοι ασθενείς, οι πιο περιπατητικοί πηγαίναν στα παράθυρα να δουν -το θέαμα είναι πάντα θέαμα. Η κόρη ενός ασθενούς έδειχνε τη φωτογραφία από το σπασμένο παρμπρίζ του κορεάτικου μίνι ιδιοκτησίας της…

Κάτι είχε συμβεί νωρίτερα -οι χρυσαυγίτες, είπαν, ήρθαν να διώξουν κάποιους πρόσφυγες από τα προσφυγικά και οι αντιεξουσιαστές ήρθαν να τους προστατεύσουν… Τα ΜΑΤ ήρθαν να… Ποτέ δε μαθαίνεις ποιος πραγματικά ήρθε πρώτος σε ένα πεδίο σύγκρουσης στο αστικό τοπίο, ποτέ δεν είσαι σίγουρος ποιος “ήρξατο χειρών αδίκων“, ποτέ δεν καταλήγεις πού το δίκιο και πού το άδικο σε μια διένεξη μεταξύ ανθρώπων ή ομάδων τους· είναι επειδή “το δίκιο το έχει πάντα η αδικία” σε κάθε πόλεμο. Τα αίτια σκεπάζονται από τις αφορμές, το αίμα πλημμυρίζει τα τραύματα και υπαγορεύει τους κανόνες της συμπλοκής και γράφει το “δίκαιο του πολέμου”.

-“Αν αυτή είναι δημοκρατία και τι σημαίνει δημοκρατία“, άρχισε να λέει μετά από σιωπή λίγων δευτερολέπτων ο μεσήλικος γιατρός, ίσως το καταλάβεις αν για μια στιγμή βάλεις το παιδί σου στη θέση αυτού του αγριεμένου παληκαριού που κρέμεται στη στέγη και φαντασιώνεται τον “αντάρτη πόλεων”…

Ύστερα στη θέση του άλλου παληκαριού με το κράνος, την ασπίδα και την αντιπυρική στολή για τις μολότοφ· του επαγγελματία “αποκατάστασης της τάξης” που βαδίζει “εναντίον του αδελφού του ή του εξαδέλφου του” εκτελώντας διαταγές.  Από φτωχές οικογένειες και οι μεν και οι δε…

Ίσως τότε νιώσεις το τυφλό μίσος με αποφορά απελπισίας από την “εξέγερση χωρίς σχήμα επανάστασης” του νεαρού με το ξύλινο κοντάρι και το αυτοσχέδιο κράνος από το “παπί” αλλά και το “συντεταγμένο μίσος” από την άλλη πλευρά· αυτό που πρέπει να διαθέτει ο ΜΑΤατζής για να αντιμετωπίσει τις πέτρες,τα τούβλα και τις ξαφνικές μολότοφ…

Ο μεσήλικος γιατρός φαινόταν αναστατωμένος αλλά σταμάτησε ξαφνικά να μιλάει.

-“Συνεχίζουμε“, είπε και τράβηξε στο διάδρομο για την υπόλοιπη επίσκεψη στο τοπίο της διαρκούς αναμέτρησης με το “τίποτα περισσότερο” ή το “έστω και λίγο παραπάνω”· κάπου κάπου και το “έκανε ο θεός το θαύμα του”…

Τα ραδιόφωνα και το διαδίκτυο βοούσαν για τα ΜΑΤ που “έπνιξαν τους καρκινοπαθείς στα δακρυγόνα“… Η πιασάρικη είδηση σκέπασε τα πάντα όπως ξαφνικός παγετός εκτός εποχής το απροετοίμαστο γκαζόν.

Η αλήθεια μπαίνει πάντα στην κατάψυξη για τον κατάλληλο χρόνο. Όταν αυτός φτάνει επιτέλους, η έρμη η αλήθεια έχει ξεχαστεί και έχει αξία μόνο για τους σχολαστικούς ιστορικούς.

(*Ο δρ. Αλ. Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”.

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: