Σώματα τεχνητά φουσκωμένα και δέρματα στιγματισμένα από αυτοκαταστροφή…

Αλ. Αρδαβάνης* |> Είναι μπροστά μου. Στην αρχή ένας μόνος, ύστερα καταφτάνουν ένας ένας ακόμα τέσσερις. Όλοι “σφίχτες” με το όπως συνήθως μικρό κρανίο να ακουμπά άβολα μάλλον στον βούβαλο αυχένα και δι’ αυτού στους θηριώδεις ώμους -πριν καμπόσα χρόνια παίζαμε λεκτικά κωδικοποιώντας τους ως ΚΔΟΑ (Κτηνώδης Δύναμις Ογκώδης Άγνοια). Στα μπράτσα όλων τεράστια tattoos, μπορεί και στο υπόλοιπο σώμα. Φοράνε όλοι μπουφάν από κάποια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων. Διαισθάνομαι από τα λόγια τους πως τα βράδια κάπου θα λυντσάρουν λαθραίους μελαμψούς.

Με τυραννάει κοιτώντας τους μια άλλη εικόνα: ο πολύφθαρτος άντρας αποκοιμισμένος πάνω στην καρέκλα πλάι στο κρεβάτι· έχει κυλήσει σχεδόν ανάσκελα και το κεφάλι στο πλάι, όπως πυροβολημένος. Τα μπράτσα, το στήθος, σκεπασμένα από τερατόμορφα τατουάζ -η ιστορία της ζωής μου, μου είχε πει, ήμουν ναυτικός γιατρέ. Με ηπατίτιδα που έφερε και τον καρκίνο· ίσως μολυσμένος στη διαδικασία της δερματοστιξίας. Ο άνθρωπος χωρίς δρόμο μπροστά του. Ας μην το ξέρει, το ξέρω εγώ, μα δε θα του το πω.

Και φτάνει η αξίνα της αγωνίας πιο κάτω. Ο μόλις ενήλικος, κάπου φοιτητής. Γεροδεμένος μα όχι “σφίχτης”. Με τα αναβολικά να μπαινοβγαίνουν στο κατώφλι της νεανικής αφέλειας. Με το αλκόολ και τη νικοτιανή να το έχουν διαβεί και να αλωνίζουν στο ανύποπτο σώμα. Σήμερα, ένα ακόμα βήμα του προς τον Ωκεανό. Στο μπράτσο του ένα πελώριο tattoo. Κάθομαι απέναντι στους “σφίχτες” με τα tattoos και θέλω να κλάψω. Όμως στεγνός. Κλαίει άλλη και για μένα αφού εγώ έχω ασκηθεί στην εγκράτεια έκφρασης.

Στο μεταξύ ο ράθυμος κόσμος της Κυριακής πλημμυρίζει τις καφετέριες με τα αμερικάνικα ονόματα. Τα μόνα σχεδόν οικονομικά εγχειρήματα Ελλήνων που αναδύονται από την καθολική άμπωτη αξιών. Είναι ένας ακόμα Μάης. Ο ήλιος έχει ανέβει και αρχίζει να καίει. Ακόμα και το δροσερό αεράκι που φυσάει απρόσμενα από το καμμένο βουνό με τυραννάει. Ποιος Λαός, ποιος Πολτός να με δροσίσει;

Σώματα τεχνητά φουσκωμένα, δέρματα στιγματισμένα από αυτοκαταστροφή. Ζωές βραχυπρόθεσμες, υποθηκευμένες. Ας είναι. Μόνο ο Έρωτας που βασανίζει και υψώνει τη νιότη μπορεί. Μόνο Αυτός θα βρει τον δρόμο να φτάσει στο εσώδερμα της ζωής του Άλλου. Έστω και περνώντας από στιβάδες χέννας και μελανιού.

Ας μείνει αρωγός για τα παιδιά μου, για κάθε παιδί που βλασταίνει στο κενό· κάθε παιδί που αναρριχάται κοντανασαίνοντας στον ουρανό. Εγώ δε θα είμαι πια εδώ. Δεν είμαι πια από καιρό. Εφιάλτες Δερματοστιξίας βαραίνουν τα καταπτοημένα μάτια μου…