Τα εκλογικά αποτελέσματα δεν αποτελούν συνήθως απότοκο ευθύνης και συνέπειας…

Στ. Συρμόγλου |> Τα αποτελέσματα της χθεσινής εκλογικής αναμέτρησης διατηρούν τη σπαρακτική φρεσκάδα των τροπαίων μιας μάχης με όλα τα στοιχεία γκροτέσκο, εκ του συστάδην, που η συνείδηση ενός σκεπτόμενου πολίτη δεν μπορεί να αγνοήσει.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί δικαιωματικά να θεωρεί ότι είναι ο νικητής των εκλογών, αφού ο Αλέξης Τσίπρας προσπάθησε επίμονα να διεκδικήσει, και το πέτυχε αναμφίβολα, μια διακεκριμένη θέση στην “πινακοθήκη” των ηττημένων της πολιτικής απάτης, της παραπλάνησης των ψηφοφόρων και της διαστρέβλωσης της αλήθειας.

Τελικά, ο απερχόμενος πρωθυπουργός, απεδείχθη ο καλύτερος “σπόνσορας” του Κυριάκου Μητσοτάκη και γενικά της παράταξης της Νέας Δημοκρατίας, που, ανεξαρτήτως των δομικών μειονεκτημάτων της, διαπιστώνει να ισοπεδώνει τους πολιτικούς αντιπάλους σε περιφέρειες και δήμους, να εξασφαλίζει μια ευπρόσωπη εκπροσώπηση στο Ευρωκοινοβούλιο και βέβαια να διεκδικεί με όρους εκλογικής επιτυχίας, ακόμη και την αυτοδυναμία στις επερχόμενες εθνικές εκλογές του Ιουνίου.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν το αποτέλεσμα της χθεσινής εκλογικής αναμέτρησης, δεν αποτελεί επί της ουσίας έκφραση της αγωνίας της κοινωνίας ή το σημάδι μιας προφητικότητας που μπορεί να βρει την επαλήθευσή της. Αποτελεί μια “αυτοματοποιημένη” αντίδραση του εκλογικού σώματος, όπως την καταδείχνει η ιστορία των εκλογικών αναμετρήσεων των τελευταίων δεκαετιών, και δεν πρέπει να εκληφθεί ως επιβράβευση πολιτικών προγραμμάτων και συγκεκριμένων προσώπων που επενεξελέγησαν κι ας διαγκωνίζονται στις παρυφές της γελοιότητας…

Η αλήθεια είναι ότι στη διάλεκτο της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας σε τούτο τον τόπο, όλες σχεδόν οι εκλογικές αναμετρήσεις, αποτελούν μια δεινή δοκιμασία της συνείδησης και τα εκλογικά αποτελέσματα δεν αποτελούν συνήθως απότοκο ευθύνης και συνέπειας.

Αυτή είναι μια διαπίστωση διαμορφωμένη εξ επαφής με την πραγματικότητα, όσο κι αν δεν αρέσει στους “προσωπιδοφόρους” της πολιτικής, όσο κι αν αντίκειται στα συγκροτημένα πρόσκαιρα ή διαρκή πολιτικά συμφέροντα.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αναμφίβολα ο νικητής των χθεσινών εκλογών, με την “ευγενική χορηγία” του ανερμάτιστου και υπερφίαλου Αλέξη Τσίπρα. Όμως, ο πραγματικός “νικητής” των εκλογών είναι η ΑΠΟΧΗ των πολιτών να προστρέξουν με “προβατοποιημένη λογική” στις κάλπες.

Η αποχή αγγίζει το 43% και σε ορισμένες περιοχές το 55% διαμορφώνοντας ένα κλίμα μάλλον όχι εύκρατον για την πολιτική ασυδοσία των επερχόμενων χρόνων. Και για όσους σπεύδουν να απομειώσουν την αξία της αποχής, πολλοί παρασυρόμενοι από τους τεχνίτες των πολιτικών συλλογισμών και διλημμάτων, τόσο η Πολιτική, όσο και η Νομική επιστήμη βεβαιώνουν ότι η αποχή είναι πράξη πολιτική, παράγεται από την έννοια της προστασίας του “δικαιώματος στη έκφραση”, και δεν στερείται της “αξίας” του “δικαιώματος του εκλέγειν”.

Η ΑΠΟΧΗ είναι πολιτική πράξη και παράγεται από το Σύνταγμα ότι είναι πράξη πολιτική. Και μπορεί απλώς να καταγράφεται ως στατιστικό μέγεθος, αλλά μακροπρόθεσμα “παράγει” πολιτικό αποτέλεσμα και μπορεί να προκαλέσει ανατροπές ή να διαβρώσει το πολιτικό κατεστημένο.

Κι όταν η “αποχή” δεν είναι αποτέλεσμα αδιαφορίας ή και ραθυμίας του πολίτη να μεταβεί στο εκλογικό κέντρο και να ψηφίσει, τότε αποκαλύπτει το πρωτογενές ζεύγμα που υπάρχει ανάμεσα στη συνείδησή του, την ευθυκρισία του και την έκφραση της ελευθερίας, τότε είναι κυρίαρχη πολιτική πράξη και μπορεί να αποδειχθεί προοδευτικά ο κυρίαρχος “εχθρός” ενός εκτρωματικού κομματικού συστήματος, ανεξάρτητα των “προσωπείων” που έχει αποθηκεύσει και διανέμει σε διαφόρους Αρλεκίνους της πολιτικής…

Σ’ ένα μήνα και πάλι εκλογές. Αν κάθε εκλογικό αποτέλεσμα διατύπωνε με σαφήνεια τη δοκιμασία της κοινωνίας, τη δοκιμασία της ελευθερίας, την αντίδραση μιας ρωμαλέας κοινωνικής συνείδησης, τότε ίσως η μοίρα τούτου του τόπου θα ήταν πολύ καλύτερη.

Δεν συμβαίνει δυστυχώς. Το όποιο εκλογικό αποτέλεσμα είναι συνήθως αποτύπωση στιγμιαίας αγανάκτησης, διαφαινόμενου προσωπικού “βολέματος” ή και παραπλάνησης του ψηφοφόρου, ικανό όχι να “κτίσει” ένα γερό σκαρί για να πλεύσει η χώρα, αλλά απλώς μια πρόχειρη “σχεδία” που τόσες φορές έχει αποδειχθεί ότι κατακερματίζεται στα βράχια της πολιτικής σκοπιμότητας.

Σ’ ένα χώρο Ιστορίας, όπως είναι ο τόπος τούτος, μια προσεκτική και ειλικρινής ματιά πέριξ των βράχων της πολιτικής σκοπιμότητας, θα αναδείξει άπειρα υπολείμματα κατατσακισμένων “σχεδίων”, που υποτίθεται θα μας πήγαιναν πιο πέρα. Οπως θα φανούν “πτώματα” μύθων πολιτικών, που η οσμή της πτωμαΐνης δεν λέει να μειωθεί…