Περί Θρησκευτικών…

|> Δημήτρης Καπράνος

Που λέτε, είχαμε στην Ιωνίδειο έναν καθηγητή Θεολογίας, που μας έκανε να αγαπήσουμε τα Θρησκευτικά. Λεγόταν Φωτιάς και ήταν ένας άνθρωπος, που γνώριζε καλύτερα από κάθε άλλον την αποστολή του. Δεν θυμάμαι, σε όλα μου τα μαθητικά και φοιτητικά χρόνια, άλλον άνθρωπο που να ενέπνευσε τόσο σε ό,τι αφορά στα της θρησκείας.

Με λόγια απλά, χωρίς ακρότητες, με γλώσσα καθημερινή και έτοιμος να απαντήσει σε κάθε μας ερώτηση, μάς έκανε να περιμένουμε το μάθημά του. Ένα μάθημα το οποίο ουδεμία σχέση είχε με την “Κατήχηση και λειτουργική”, με τα δικηροτρίκηρα, με τα εγκόλπια, τα καλιμαύχια, τα επιγονάτια, τις μίτρες και τις ποιμαντορικές ράβδους…

Φυσικά, τα μαθαίναμε και εκείνα (τα οποία μπορεί να μοιάζουν άχρηστες γνώσεις όταν τα μαθαίνεις, αλλά κάποια στιγμή θα τα βρεις μπροστά σου) αλλά το μάθημα ήταν περισσότερο συζήτηση παρά διδαχή.

Είχαμε έναν συμμαθητή “μάγκα”. Συνέτειναν στο ύφος του τόσο το μπόι του (ήταν σχεδόν 1.90μ. στην τότε Γ΄ Γυμνασίου) όσο και η εν γένει πρόωρη ανάπτυξή του. Στα διαλείμματα τραγουδούσε συνεχώς ξένα τραγούδια και στη ζούλα έφερνε στην τάξη και ένα τρανζιστοράκι με ακουστικό!

Θυμάμαι, λοιπόν, μια φορά, που συζητούσαμε ένα από τα θαύματα του Χριστού, ο Τάσος σήκωσε το χέρι και του δόθηκε ο λόγος. «Μα, κύριε, είναι πράγματα αυτά; Εδώ ο άνθρωπος πηγαίνει στο διάστημα και μιλάμε για θαύματα;», είπε με στόμφο.

Θυμάμαι ακόμη την απάντηση του καθηγητή: «Μα, παιδί μου, υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα του Θεού από τον άνθρωπο; Ποιά είναι, νομίζεις, η δύναμη που εμπνέει τον επιστήμονα, τον αστροναύτη, τον πυρηνικό επιστήμονα; Το έχεις σκεφθεί;»… Και άρχισε κουβέντα για το “τί γυρεύει ο άνθρωπος στο διάστημα”, η οποία κράτησε ολόκληρες εβδομάδες!

Και όλα αυτά, στο μάθημα των Θρησκευτικών, που –πιστέψτε με– δεν ήταν “Η ώρα του παιδιού”, όπως ισχυρίστηκε ο “Οικολόγος” πλην υπογράψας την πώληση των υδάτων, υπουργός κ. Τσιρώνης…

Βεβαίως, μπορεί κανείς να πει ότι «είναι θέμα καθηγητή». Επειδή, όμως, έχω φίλους θεολόγους, νομίζω ότι κανείς δεν διακατέχεται από τις αρχές του παλαιού “κατηχητή”, ο οποίος μας έλεγε να αποφεύγουμε τα πάρτι και να μην ακούμε τη μουσική ροκ, η οποία «εξευτελίζει την ανθρώπινη υπόσταση»…

Κλείνω με τον καλό μας καθηγητή Φωτιά. Θυμάμαι και τι άλλο που είχε πει στον “άπιστο Τάσο” τον συμμαθητή μας. Ότι: «Κι όμως, Τάσο, γίνονται θαύματα! Εδώ, Θεός παρεμβαίνει και ο καθηγητής, που ξέρει ότι έχεις κάτω από το θρανίο ραδιόφωνο και ακούς τον Πρίσλεϊ, κάνει πως δεν βλέπει!»…